Sokaklar; hayatın nabzı, toplumun aynası, şehrin rengi.
Sokaklar biz, bizlerse sokak. Zenginliğimiz, fakirliğimiz, dramımımız, sevincimiz herşeyimiz.
Sokaklar; özgürlüğümüz, dört mevsimimiz: Ergenliğimizin baharı, delikanlılığımızın yazı, olgun yaşlarımızın hazanı, kışımızın yankılanan selası.
Ve sokaklar, ölümsüz aşklarımızın ilk tanığı
Herşeyin tadı sokakta ve her çilenin izi kaldırımlarda
Herkes ama herkes sokağı yaşar ve sokağı yaşatır; biliriz ki bizimdir.
Bu sokaklar herkese yeter, herkesi kucaklar ve herkesi yansıtır…
Herkesin sokağında “kimliksiz sığınmacılara” “Göçmenlere” yer var mı acaba? Yoksa sokaklar, onlar için sadece kara kışın mı adresi?
Adım göçmen belki de sığınmacı,
Kimsesiz sokakların vatandaşı.
Yatağım hüzün, yorganımsa acı,
Dönüşü olmayan yolun yoldaşı.
Ne geçmişim yaşıyor belleğimde,
Ne ölümsüz sandığım şarkılarım.
Işıklı bir kavşağın köşesinde ,
Merhamet dileniyor duygularım.
Sokaklar yine buz kesmiş bu akşam,
Bedenim yıkık, nefesim çaresiz.
Sahipsizdir, gölgemi saklayamam
Gurbetin karanlıkları yetersiz.
Bu gece, ağıtlarımı da yakıp
Ardıma bakmadan yürüyeceğim.
Kalanım varsa onu da defnedip,
Ruhumu yurduma üfleyeceğim.
