Yaklaşık 10 yıldır sokağımızın sessiz sakinleri kedi ve köpekleriyle ilgileniyorum.
Son 4 yılında ise Orman ve Su İşleri Bakanlığı, Aydın Valiliği İl Şube Müdürlüğü’nün onayı ile “Gönüllü Yerel Hayvanları Koruma Görevlisi Kimlik Kartı’’na sahibim.
Takdir edersiniz ki emekli maaşımla kısıtlı bir şekilde yapabiliyorum. Günde bir öğün ile aç kalmamalarını, en azından ayakta durabilmelerini sağlamaya çalışıyorum. Bizlere verilen eğitim de aslında “hayvanların avcılık yeteneklerini de sürdürebilmeleri” için bir öğün verilmesi öneriliyordu!
Ancak ben, kırsal bir bölgede bakmadığım, bakım alanım şehir içi olduğu için büyük ve küçük patilerin “avlanma alanları” maalesef yok! Hepsini ellerinden almış, yaşam alanlarını oldukça daraltmışız! Bir iki bahçeli apartman olsa da tellerle koruma altına alındığı için o bahçelerin toprağından bile yararlanma, ihtiyaç giderme şansları yok ki avlanabilecekleri yerler olsun!
Facebook hesabımda bazıları gibi yemek – içmek selfileri değil de; patilerin yemek yerken ki mutluluklarını çekip paylaştım. Bunun üzerine duyarlı vatandaşlarımızdan, ben istemeden mama desteği gelmeye, hiç değilse yataklarına aç girmesinler, tok uyusunlar diye kuru mama verme öğününü sabah & akşam olmak üzere 2’ye çıkarmaya başladım…
Gün günü tutmuyor tabii.
Kediler; köpekleri kovaladığı için pek köpek barındıramadım amma 3-5 derken sayıları bazen 15 – 16’yı bulan, 3 ile 16 arasında sık sık değişen kedilerin hastalık, yaş mama gereksinimlerini, et ihtiyaçlarını karşılamak gün geçtikçe zorlaştı…
Hep kuru mama da olmuyor, yaş mama ise çok pahalı ve beni aşar durumda!
İlk zamanlarda yaklaşık bir yıl oğlum İstanbul’dan destek amaçlı mama gönderiyordu…
Sonra dediğim gibi hayırsever ve hayvansever dostlarım devreye girdi… Durumumu bilen bazı kişilerden destek geldi. Onların da, patilerin aç kalmasına yürekleri elvermiyordu belli ki.
Gözünüzün içine bakıyor, adeta “açız” diyorlar! Nasıl geçip gideceksiniz? Ayağıma dolanıyor, işe gitmeme engel oluyorlar adeta!
Eve dönüşümde beni taa sokağın başına kadar gelerek karşılıyor ve “bize ne getirdin” der gibi bana yaklaşmak için yarışıyorlar…
En önemlisi de karşılayamadığım zaman içimin sızlaması! Bu durum böylece devam etti.
Son 2-3 yıl, sağolsunlar, varolsunlar, dostlarım destek vermeye başladı ve sokağımızın çok değerli sevgili sessiz sakinleri, Allah’ın bizlere emaneti, bakmakla yükümlü kıldığı patilere her ay, en az 2×15 =30 kg. kuru mama, uzun yaz aylarında bu miktar ister istemez artıyor. Ve ara ara ciğer, taşlık, tavuk eti gereksinimleri nedeniyle yaş mama tüketmeye başladım.
Mama desteğini ilçe içinden çok değerli dostlarımdan aldığım gibi, Almanya’dan da zaman zaman 2 ailenin desteğini görüyor, sayelerinde bugüne kadar patileri aç bırakmadım!
Hasta olanı Belediye Barınağı’na, bazen de özel kliniklere kendim götürüyorum.
Kısırlaştırılacak (dişi & erkek) patileri yine kendi imkanlarımla götürmeye çalışıyorum. Kısacık hayatlarında trafik kazasına kurban giden patili çok oluyor.
Yavrularıyla da ilgileniyor, yaş mama, süt, yoğurt, et suyuna çorba lapa vs. yapıp veriyorum.
Gerçekten hiç kolay değil.
Amma kendinizi adayınca da zor gelmiyor inanın.
Tam aksine onların size gösterdiği sevgiden mutlu oluyorsunuz..
Azıcık uykudan tasarruf ediyorsunuz, biraz ilgi gösteriyorsunuz, zaman ayırıyorsunuz, adaletli davranınca da onlara yetiyor. Sizi kendileri gibi biliyorlar. Yaklaşıyor, kendini sevdiriyor ve aç olduğunu anlatabiliyor!
Bu aralar KORONAVİRÜS nedeniyle malum geçim sıkıntısı, kişileri yardım yapmada biraz zorluyor. Bunun farkındayım. Haklılar da.
Ancak her şeye rağmen; canlı olan tüm varlıklar, bizden biri. Ağaçtan tutun yerdeki ota kadar, sürünen yılandan çıyandan, karıncadan tutun uçan böcek ve kuşa kadar, savaşlarda ölen çoluk çocuktan tutun, vatanını korumak için içeride ve dışarıda şehit olanlara varıncaya kadar herkesin canlı muamelesi görmesi gerekiyor. Kısacası; bir lokmaya muhtaç, bir yudum suya hasret kim, ne olursa olsun yedirenden içirenden, yardım edenlerden, katkı sunanlardan Allah milyonlarca kez razı olsun.
Aç uyunmuyor. Göze uyku girmiyor. İki gün değil; sadece bir gün empati yapmamız yeterli!…
Patilerin her geçen gün zayıflaması, yemek yemeden başında beklemesi, bir köşeye çekilip sahipsizlik sergilemesi, insanın yüreğine bir taş gibi oturuyor. Örneğin çok asi bir anne kedi vardı. Geçen gün gözüne kılçıklı bir ot batmış. Ağrısı olduğu belli. Yakalayıp veterinere götürmek istiyordum amma bir türlü yakalanmıyordu. Gözü şişti, kapandı. Amma pes etmedim, takip etmeye, ilgilenmeye devam ettim. Bir gün mama verdiğim yerde görmediği taraftan yaklaştım, sırtını okşadım ve ensesinden tutup gözünü sıvadım, kılçığı gördüm çıkardım. Sonra biraz daha sevdim ve göz merhemi aldım sürdüm. İkinci gün şişin indiğini, görmeye başladığını gördüm. Merhem sürmeye devam ettim. Elimde mama verdim geldi yedi. Sık sık ilaçladım. Alıştı. Çünkü tedavisinin yapıldığını anladı. Hiç itiraz etmiyor, tam aksine sevilmek istiyordu.
Şimdi sapasağlam ve aramız çok iyi.
Karşılıklı mutluyuz.
Sözün Özü!
Teşekkürler size sevgili hayvan ve yardım sever dostlar. Ben sokakta onlarla birlikte zaman geçirme hazzını yaşıyorum ve mutlu oluyorum. Oysa sizlerin verdiği destek, benim yaptığımdan çok daha kayda değer, çok daha hayırlı ve anlamlı. Sizler olmasanız belki de bu canlar aç kalacaklar. İyi ki varsınız. İyi ki can dostlarımsınız. Patilerim de ben de sizleri seviyoruz. Bugün bunu yazmak istedim. Sevgiyle…
gazete2000@hotmail.com
