Siyasetin doğasındadır.
İki rakipten biri sıkıntılı ise diğerinin keyfi yerindedir.
Zaten siyasette kazanmak;
Rakibin yanlış ve kavgalarına karşı sessiz kalmaktır.
Kurdu içinde elma gibi rakip zayıflarken, keyfini sürmektir.
*
CHP İzmir’de kavgalar dizi film gibi.
Konusu, kişileri, zamanı değişse de hep kent ekranında.
Küçük büyüğü tanımıyor, büyük en tepedekini takmıyor, aslında en iyi, doğruyu sade üyeler düşünüyor ama lafını geçiremiyor.
Bu tablo AK Parti’nin ekmeğine yağ sürüyor.
Keyfini çıkarıyor!
*
Hiç karışmıyor, yorum yapmıyor.
Keyfine bakıyor.
Karşı taraf sürekli puan kaybettiği için fazla çalışmıyor.
Keyfini yapıyor.
Kavga hareketlendikçe, rakibin adamları birbirini yedikçe…
Keyfi geliyor.
Bir-iki günde bitmeyeceğini bildiğinden…
Keyfini çatıyor.
“ Karşımızdakiler tekme-tokat, bizimkiler sarmaş-dolaş” yorumunu duydukça…
Keyfini sürüyor.
Huzur isteyen milletin, davranışlarını takdir etmeleri…
Keyif veriyor.
*
Hal böyle olunca…
AK Parti il başkanı ehlikeyif.
Altındakiler mutluluktan çakırkeyif.
Hatta bazıları keyfinden dört köşe.
Hiç keyiflerinin kaçmamasını istiyor.
Gazeteleri okudukça keyfi artıyor.
*
Kavgacılar cephesinde tek keyifli…
İç muhalifler, değişim isteyenler.
Mevcut yönetim keyifsizleştikçe, onlar keyif âlemine dalıyor.
Keyfini soranlara, “ Hayırlı keyifler” diliyor.
Partide keyif hali azaldıkça, oy verenlerin de keyfi bitiyor.
*
Siyasette keyif…
Keyifsizlik yaratmamaktır.
Varsa keyfi bozan…
Keyfini haram etmektir.
“Pış, pış” yapıp keyif cilalamak değil…
Kimsenin keyfinin kâhyası olmamaktır.
***********
