Bilindiği üzere geçtiğimiz günlerde beklenen kar yurdun çoğu bölgelerine lapa lapa yağarken mavi, yeşil Karadeniz’imizi de teğet geçmedi. Beyazlara bürünmekte yakıştı memleketimize. Doğanın saf beyaza boyanmasını sevinçle karşılayanlar çoğunluktaydı. Herkes şahit olduğu en güzel kar manzaralarını internet ortamında paylaşmak için adeta yarışa girdi. Fakat beklenen süre kadar uzun olmadı karın tabiatta kalışı. İki gün süren rüzgârın ardından eriyip kayboldu.
Daha ilk günden ayakkabı boyunu aşmayan kar yağdı diye çoğu okullar tatil edildi. Sonra tatile tatil eklendi. Düşünüyorum da bizim ilkokul dönemimizde bırak ayak topuğunu, belimize kadar kar yağardı. Köyün damlarının saçaklarından bilek kalınlığında buzlar sarkardı.
Rüzgârın uğultusu kulaklarımızı sağır edercesine gürültülüydü. Ama bir kere olsun kar nedeniyle okulların tatil edildiğini görmedim, duymadım. Büyüklerimizin dizlerine kadar giydikleri lastik çizmeyle karı yararak açtıkları izi takip ederek yarım saatten fazla yolu düşe kalka yürürdük.
Etraf soğuktan buz kestiğinde sık sık ayağımız kayar, sağa sola yalpalanır, okul çantamızla denge kurmaya çalışırdık. Tabii ki düştüğümüzde olurdu bazen boylu boyunca. Okul dönüşü soğuktan kıpkızıl olan minik ellerimiz ayakkabı bağını çözerken titrer, sızım sızım sızlar, parmaklarımızı hissedemez hale gelirdik. Böyle zamanlarda bir kaba sıcak su koyar ellerimizi öyle ısıtmaya çalışırdık. Ey gidi günler! Şimdiki çocuklar şekerden bizler kardan mıydık da kar tatili yapmıyorlardı diye yıllar sonra hep aklıma takılmıştır.
Kolay öğrenmedik ABC’yi. Kolay olmadı hayat bize. Kolaylaştırılmadı. Bir hırkanın sıcaklığına mahrum bırakıldık. Yeri geldi lastik çizmeyi zor bulduk. Poşet geçirdik gerektiğinde ayağımıza su geçmesin diye. Yer yer ıslak urbalarla oturduk sıralarımızda.
Ama hiçbir zaman şikayetçi olmadık halimizden. Yüreğimiz sıcacıktı çünkü pır pır atarken. Her şeye rağmen mutluyduk naylon poşetlerle kayarken. Zorumuza gitmez, hoşumuza giderdi zorluklar eğlenceye çevirdiğimizde. Şimdiki çocukların canı can, bizimkilerin canı neydi acaba? Yokluğa, zorluğa rağmen canımıza can kattık azmimizle. Kolay yetişmedi hiç birimiz.
Kolay yenilmeyeceğiz. Bu yüzden her şeye cesaret edişimiz. Biz ne karlar ne fırtınalar gördük ey insanoğlu! Senin fırtınan mı savuracak bizi. Hala da direniyoruz haksızlığa, zorluğa, yokluğa… Bizi güçlü kılan yaşantılara hiç küsmedik, daha fazla tutunduk, daha fazla tuttuk bir şeylerin ucundan. Belki de bu yüzden koparılmak isteniyoruz şimdiki hayattan.
Yağan kar gönüllere yağmasın. Her yer buz tutsa da yüreğinizin asla buz tutmanıza izin vermeyin. Bütün çocuklar şekerdir, karda erimeyeninden. Hep şeker kalın, karda bile sıcak kalın. Ama yolda, zorda, darda kalmayın.
Kalın sağlıcakla…
