Şiirsiz Dünyamız

Şiire kapalı bir dünyada yaşadığımız  malum. İncelikler, zerafet ve duygu arka kapı nöbetçisi gibi günümüzde.Herkes kapkaçcı bir duygu ve düşünce dünyasının içinde  günü gözlüyor. Herşey televizyon dizisine dönüşünce  gerçekliklik kazanıp  alışılıyor.

Televizyonda sürekli görülenlerin bunu bir çok şeye tahvil edebilmesi ve insanların  hemen kabullenmesinin bir anlamı olmalı. İnsanlar yaşadıklarını  gerçek olarak algılamaktan vazgeçerek  kendilerini rahatlatıyorlar. Televizyon dünyasının sanal ortamı gerçek kisvesine bürünüyor. Kendi dünyalarından kaçmak isteyen milyonlarca insan bu küçük kutuya sığınıyor.

Televizyonla her gün evimize konuk olan, bizimle konuşan bir çok davetsiz konuk bir süre sonra evin içinden biri haline dönüşüyor. Bu tanışıklık onun giyimi, parası puluyla da akrabalık duygusu veriyor.  O nedenle televizyonda her düğmeye basışımızda gözümüze giren bu hayaller  insanlar tarafından bir akraba sevgisiyle karşılanmaya başlanıyor. Doğru da yapsalar yanlış da, onun dediğinin üstüne bir daha söz söylenmiyor. Toplumun kendi sağlıklı tercihleriyle “idol” üretmesine izin vermeyen televizyon yönetimleri sadece kendi tercihlerini  empoze ediyorlar.

Yeniye ve denemeye kapalı olan bizim ellerin televizyonları hem para kazanmaktan aciz hem yeni olanı kotarmaktan. Hiç bir televizyon kar etmiyor. Ama ekranda görünenler para ediyor! Böyle garip bir durumu sosyal ya da kültürel olarak açıklayamayız. Ama ekonomik olarak açıklanabilir. Medya patronlarının medyadan para kazanmadığını hepimiz biliyoruz. Onlar memleketin daha sağlam başka işlerinden para kazanmaktalar. Büyük sermayeyle akrabalık ilişkileri de kurarak zenginleşen bu para biriktirme eylemi asla çalışanlarla paylaşılmayan bir durum . O zaman da nasıl kötü para iyi parayı kovarsa kötü kalite de iyi kaliteyi kovuyor ve kalitesiz kopyacılar ortalıkta iş yapan olarak görülüyor. Televizyonlarımız sadece Batı’da yapılan programların kötü kopyalarından oluşmakta . Neredeyse  hiç özgün  üretim yapılmamakta. Televizyon yönetimleri bundan şikayetçi değil, teşvikçi üstelik. Bir çok insanla konuşurken  artık televizyon seyretmediğini anlıyorum. Belli seviye ve  üretimde olan insan söyleyecek sözü olmayanların bangır bangır tellalık ettiği bu küçük kutuları sokağa atmış durumda.

Tüm toplumsal alanlarda herkesin kendi çetesini kurduğu  Türkiye’de farklı ve yeni olanın başına gelenleri görmüyor musunuz? Kendi çeteleriyle çalışan ve rand yiyen ekipler her ilginç, genç ve yeni olanın önünü tıkayarak  milleti  mahkum ettikleri seviye Türkiye’nin seviyesi değildir. Türkiye’nin gösterilmeyen yüzünde toplumun ihtiyacı olan idoller var. Onlar çalışıyor. Onlar sadece konuşamıyor. Çünkü söylenmesi istenenlerin listesi çok kısıtlı . O nedenle hep aynı şarkıyı dinliyoruz çıldırarak. İzzet Yaşar’ın dizesi sorar:”Ben acemiyim, soruyorum, toplum basit mi?”

Şiirin içindeki büyüklük bir mısrada tüm öyküleri sorgulamasında, ifade etmesindedir.

Toplumu sadece alkışlayan bir güruh olarak algılamak, onları böyle yönlendirmek için çaba harcamak  insan olmanın aklına, varlığına hakarettir. Bunun kuyruğuna takılan politikacıların gayriciddiliğine ise söyleyecek söz bulamıyorum. İhale yasası, fikir özgürlüğüne engel yasalar bekliyor ve siyasiler gösteri sanatlarının  yasalarıyla ilgileniyor.

Açılımlar için sanatçılarla buluşma ve onları aydınlatma toplumdan daha önemli oluyor.

Bu akla ziyan davranış ve zeka belirtirtilerini  cayır cayır veren televizyon kanallarının bu işten ne çıkarı var acaba? Sadece işlerine geleni duyan bu kulaklar sağırdan beter.

Belki bu nedenle 1999’da eski Başbakan Mesut Yılmaz İsmet Berkan’a çeteleri yazacağına kültür mültür, sanat yazsana diye tavsiyede bulunmuştur. Böylesine gereksiz görülen kültür , sanat eğer gerçekten yaşamımızın içinde olsaydı soytarılıklara gerek kalmazdı. Herkes kendi işini yapardı.