Seni çok özlüyoruz efendim… Elbette önce Allah (c.c.) sevgisi gelir. Bizi yaratan, her türlü nimeti veren, günahlarımızı bağışlayan O rahman ve rahîm, her varlığın ve her sevginin üstündedir. Son nefesimize kadar Allah (c.c.) bizi yolundan ve imanımızdan ayırmasın. İnanmayanlara da hidayet nasip etsin.
O yüce yaradandan sonra en fazla sevdiğimiz Hz. Muhammed (s.a.v.) Efendimiz‘dir. Kalbinde birazcık iman olan her müminin O‘na âşık olmaması, O‘nu sevmemesi mümkün müdür?.. Yüce Allah (c.c.) Resûlüne şöyle seslenir: ‘Habîbim, sen olmasaydın kâinatı yaratmazdım!’ Varoluşun sırrı da ‘sevgi’dir.
Hz. Muhammed (s.a.v.), sevgi için yaratılmış, sevgiyle yaşamış ve bütün varlıkların yaratılmasına sevgisiyle sebep olmuştur. Zira ‘Nerede Muhammed orada muhabbet vardır.’ Biz Müslümanlar olarak Peygamber Efendimizi –Hıristiyanların Hz. İsa için yaptıkları gibi Allah‘a şirk koşarak- insanüstü saymayız.
Lâkin her hususta bize rehber olan o mübarek peygamberimizi çok severiz. Türk Milleti, O‘nu kendi kavminden daha fazla sevmiş ve saymıştır. O‘nun adı geçince hemen salâvat getiririz. Bu sebeple ‘Muhammed’ ismi yerine ‘Mehmet’i kullanırız.
***
‘Kutlu Doğum Haftası’, son yıllarda Efendimize sevgi ve saygımızı ifade etmek için millet olarak başlattığımız mübarek bir gelenek olmuştur. Bu münasebetle Diyanet câmiamızı gönülden tebrik ediyorum. Bu senenin teması olarak ‘samimiyet’in alınması da fevkalâde isabetlidir.
Bu kutlamalar, milletimizin Hz. Peygamber (s.a.v.) sevgisinin de tezahürü olmuştur. Son olarak, Yunus Emre‘nin (k.s.) torunlarımın çok sevdiği şu ilâhisiyle yazımı bitirmek istiyorum: ‘Sevdim seni mabuduma, cânan diye sevdim Bir ben değil âlem sana, hayran diye sevdim Evlâd-u ıyalden geçerek, ben Ravza’na geldim Dîdarına müştak olacak, yezdan diye sevdim Mahşerde nebiler bile, senden medet ister Gül yüzlü melekler sana, hayran diye sevdim Kurbanın olam şâh-ı rusûl, kovma kapından Ahlâkını methetmede, Kur’an diye sevdim. Seni çok özlüyoruz efendim!… Cenab-ı Hakk (c.c.) bizi O‘nun şefaatine mazhar eylesin.
