Aslında en çok konuşacak onlar.
Daha da ileri giderek…
Hangi ideolojiyi, partiyi veya adayı beğeniyorsa yanında olmalılar.
Desteklerini açıkça ilan etmeli, pankartlar asmalılar.
Seçim otobüslerinde gezmeli, birlikte çarşı pazarda tur atmalılar.
*
Belediye başkanları sakin, sessiz.
Kendi kabuklarına çekilmiş; konser, sergi, seminer, gezilerle uğraşıyorlar.
Belki son operasyonlar korkuttu.
Belki de çalışıyor ama görünmek istemiyorlar.
Ya da ‘”Kamu hizmeti, siyasete bulaştırılmamalı” çizgisindeler.
*
Meslek odaları zaten kayıp. Mimarı, mühendisi, doktoru, avukatı…
İki yılda bir yapılan kendi seçimlerine sürekli hazırlık içinde olacak ki…
Geçmişteki gibi, partiler ve adaylara istekleri sıralamıyorlar.
Belki de böyle zamanda kayıp olmanın mutluluğu başka!
*
En dikkat çeken esnaf odaları.
Hepsini şemsiyesinde toplayan; Birlik.
Eski zamanda ortalığı ayağa kaldırırdı.
Rengini belli eder, kendileriyle ilgilenmeyen siyasetçiye kırmızı, yakın davranana yeşil ışık yakardı.
Bir oda aykırı ses çıkaracak olsa bastırırlardı.
Örneğin; Birlik (A) partisini destekleme kararı aldıysa, Kalaycılar Odası (B) partisi diyemezdi!
Pazarcısı, demircisi, fırıncısı, kahvecisi hepsi çıkıntıyı kalaylardı.
Belki huzuru sükûnette buldular.
Belki de vicdanı serbest bıraktılar.
*
Sanayi Odası, Borsa, İhracatçı Birlikleri olgunluk içinde 12 Haziran’ı bekliyor.
Gelmek isteyeni kabul ediyor, kimseye “ Bize de gelin” daveti yapmıyor.
İzmir Ticaret Odası bir ara hareketlendi.
Hemen etiketlendi. “ İktidarın Odası “ dendi.
Her kafadan bir ses gelince de…
Muhalefet davet edildi, taraflı siyasete ara verildi.
*
Diyeceksiniz ki…
“ Sandığa şurada kaç gün kaldı? Ne yapsınlar, neyi değiştirsinler?”
İstek; bir şeyi değiştirmeleri değil.
Mesele; muhabbet olsun.
*
Hani alışmıştık…
Mangalda kül bırakmıyorlardı.
Sessizlikte boşluğa düştük.
Özler, gözler olduk.
Bu yüzdendir ki…
Şikâyetimiz aslında sevgimizden!
***************
