Malumunuz olduğu üzere her Aralık ayının on yedisini içine alan hafta Şeb-i arus olarak anılmaktadır. Büyük İslam âlimi Mevlana Celaleddin Rumi´nin ahrete irtihalinin seneyi devriyesi kabul edilen bu tarih, belli bir zamandan sonra anma haftası olarak kabul edilmiş ve bu anma programı birtakım faaliyetlerle yapılır olmuştur.
Farisi lisanında “şeb” gece veya karanlık demektir. Zaten ayrılıklar ile gece arasında tuhaf bir bağlantı vardır. Her ayrılığın en dokunduğu, kalbi yaraladığı, hüzünleri artırdığı zaman dilimim gecedir.
Bu açıdan gecelerin uzunluğu kesin olarak bilinmez.
Aşağıdaki mısralara bir göz atalım:
Şeb-i yeldâyı müneccimle muvakkıt ne bilir
Mübtelâ-yı gama sor kim geceler kaç sâ´at
Kısaca şöyle demek:
En uzun gecenin hangisi olduğunu takvim yapanlar ve yıldız ilmi ile uğraşanlar ne bilsin! Aşk yüzünden gam müptelası olmuşa sorun ki geceler kaç saattir!
İşin daha da Türkçesi ´gecelerin uzunluğunu dert sahibi bilir.´
İnsan neden dertli olur? Başka bir ifade ile dert nedir?
Hastalık mı, geçim zorluğu mu, gurbet mi, dostsuz kalmak mı, işsiz kalmak mı yarsız kalmak mı?
Sahi dert nedir? Dertli kimdir?
Belki yukarıda sayılanlardan biri veya hepsi olabilir. Belki orada yazılmayanlardan biri de olabilir.
Sebep ne olursa olsun “dert, huzurdan ayrılıktır.” Madem ki huzursuzsun dertlisin demektir.
En acı ayrılıkta dosttan, arkadaştan ve yardan ayrılıktır. Siz böyle birileri için gecelerin uzunluğunun ne kadar olduğunu sanıyorsunuz?
Yardan ayrılanın geceleri kaç saattir? O ayrılılığı saatler ve takvimler ölçebilir mi? Onlar rakamlarla ifade edilebilinir mi?
Sanmıyorum.
Gece
Ve yalnızlık…
Hece hece…
…
Ve gece…
Yaşanır hece hece…
Baş yastığa düşünce,
Bölünür düşünce
Gece…
***
En uzun geceymiş…
Onu bir de ayrı kalanlara sor.
Çok uzun değil mi?
