Dün fıkra gibi bir hikaye okudum. Ne yalan söyleyeyim: Hikayede ki ana karakterin zekasına hayran kaldım.
Hikaye şöyle…
Kadınla erkek tanışırlar. Her ikisi de emekli ve bekardır. Kısa sürede evlenirler.
İkisinin ikinci evlilikleridir. Adam çook açık fikirlidir. İlk gün şöyle der:
“Sen kirayı öde kafi. Diğer ödemeler bana aittir.”
Kadın “Tabi ki canım. Hayat müşterektir.” Der.
Anlaşmalarına göre 10 yıl kirayı, yüzde yüz artışa rağmen öder.
Adam vefat eder. Kadın adamın ölümünden kısa bir süre sonra noterden bir belge alır.
Belgeyi açar ve okur. Küçük dilimi yutacak gibi olur. O dakika öyle bir gerçeği öğrenir ki akıllara zarar..!
Adamın ilk evliliğinden olan kızı noterden “evi tahliye” belgesi göndermiştir.
Meğerse yıllarca kirasını ödediği ev adamın tapulu malıymış.
Şaka gibi değil mi?
Kalın sağlıcakla.
E.P
