Bir şiir dinletisine katılırsanız, günün konuşmacısından şu sözcüğü fazlasıyla duyabilirsiniz; poetik (poetika). Bu sözcüğün Türkçe karşılığı yok mudur da, bir edebiyat adamı yabancı sözcüklere başvuruyor, fikirlerini sunabilmek için. Aksine, daha güzeli vardır aslında: Şiirsel.
Türk Dili’nin güzelliklerini görüp, bu güzellikleri dinleyenlerine, okurlarına ya da izleyenlerine aktaran herhangi bir aydın; diline, toplumuna hizmet edecekken, Batı kökenli sözcüklerle kendini ifade etme yolunu seçiyor.
Elbette ki dilimizde birçok sayıda yabancı sözcük bulunmakta. Bazıları var ki, artık dilimizde kalıplaşmıştır. Belki bu türde sözcükler için aynı şeyi söylemek doğru olmaz. Ama ben, sık sık karşılaştığım ve rahatsızlık duyduğum “şiir konulu” konuşmalarda, yabancı sözcüklerin kullanımından yana değilim. Kullanımından yana olmamakla birlikte, tamamen karşıyım.
Belki farkındayız belki değiliz ama; Türk Dili, amansız bir hastalığa yakalanmıştır. Okul ve kültür kitaplarında bulunan “Arapça, Farsça vb.” sözcükler, önce gençlerimizi sonra tüm toplumu sarıp sarmalıyor. Sarmalananlar arasında belki de kendimizi ilk sıraya koymamız en doğru davranış olacaktır. Dil temizliğine kendimizden başlayarak, bu tehlikeden hızlı bir şekilde uzaklaşıp kurtulabiliriz. Aksi halde Türk Dili, zamanla varlığını yitirip tarih olacaktır. Bir toplumun dili, o toplumun kültürüdür, varlığıdır. Dilini yitiren bir toplumun, geleceğe kalması elbette ki düşünülemez. Şimdi karar verme zamanıdır. Katılmış olduğunuz dinletide, ne tür bir anlatım tercih edersiniz; poetik mi şiirsel mi ..?
