On Dokuz Sekiz

Yıl­lar ne çabuk ge­çi­yor.

Daha dün gibi bazı şey­ler. Büyük umut­lar­la bi­tir­di­ği­miz oku­lun ar­dın­dan atan­ma­yı bek­le­dik. Bu arada üc­ret­li ders­le­re gir­dik.

Sonra bir bak­tık ki Gi­re­sun`un Ti­re­bo­lu il­çe­sin­de­yiz. Şirin bir ilçe. Oku­lu­muz der­ya­ya karşı…

Eği­tim yol­cu­lu­ğu­muz öğ­ret­men ola­rak bu­ra­dan baş­lı­yor. Fiili ol­ma­sa da resmi ola­rak.

Ve ül­ke­nin muh­te­lif yer­le­ri ve okul­la­rı.

Yüz­ler­ce öğ­ret­men, bin­ler­ce öğ­ren­ci. Bin­ler­ce lafı abar­tı gel­me­sin. Tam dört oku­lum­da iki biner öğ­ren­ci vardı. Di­ğer­le­ri faz­la­sı.

Bir o kadar da veli…

Otuz dört yıla sığ­mış bir ma­ce­ra yani.

Ni­ha­yet 19`uncu görev ye­ri­me atan­dım. İlçe ola­rak ya­ban­cı­sı ol­ma­dı­ğım ve çok önem­li dost­la­rı­mın ol­du­ğu yer.

Terme…

As­lı­na ba­kar­sa­nız son görev yerim gibi gö­rü­nü­yor. Ya­rın­la­rın ne ge­ti­re­ce­ği belli değil elbet. Hani “Gün ola har­man ola” demiş ata­lar…

Artık Terme`deki dost­la­rım­la daha yakın ola­ca­ğım.

Hayat bu ne zaman ne ola­ca­ğı belli ol­mu­yor. Hani kırk yıl dü­şün­sem ak­lı­ma gel­mez­di böyle bir ku­rum­da ça­lı­şa­ca­ğım.

Kıs­met­ten ötesi ol­mu­yor.

Hayat bir geri sayım. Son nefes sıfır hük­mün­de dünya me­kâ­nın­da. Biz dünya üze­rin­de­ki gö­re­vi­mi­zin so­nu­na gel­dik. Ala­ca­ğı­mız ne­fe­si Mevla bilir.

Her baş­lan­gıç gibi her son da mu­kad­der. Madem ha­ya­ta göz­le­ri­miz açtık, ye­necek ekmek, içecek su ve te­nef­füs edecek ha­va­mız var demek. Me­se­le ge­ri­ye iyi şey­ler bı­rak­mak.

Ma­kam­lar ve me­kan­lar in­san­la git­mi­yor.

Ne­re­de ta­ri­hin büyük hü­küm­dar­la­rı? Kimi zalim, kimi adil…

Âvâ­ze­yi bu âleme Dâvûd gibi sal,

Bâki kalan bu kub­be­de bir hoş sadâ imiş… (Âlem­de sesin Davut gibi çın­la­sın!..

Gök kub­be­de baki kalan sa­de­ce hoş bir se­da­dır; ka­lı­cı olan sa­de­ce odur.)

Ha­yır­lı­sı artık…