Şu an yazısını okuduğun herifin, bu hayatta, o salakça sonu kaç defa arzuladığını biliyor musun?
Tam beş defa arzuladım.
Aslına bakarsan, hiçbirinde de geçerli bir sebebim olmadı ya da herhangi bir sebebe ihtiyacım.
Sadece gitmek istedim…
Hani çocukken, ailemiz bizi merak etsin diye evin bir köşesine saklardık ya kendimizi.
İşte öyle kendimi saklamak istiyordum şu aptal hayatta.
Tam beş kez!
Kimsenin beni bir daha görmemesini istedim.
Kimsenin benimle artık konuşmamasını istedim.
Tek istediğim şey yalnızlıktı.
Yalnızlık!
Hepsinde de ağlıyordum.
Ama ağlamakta istemiyordum aslında…
Tek istediğim, o sona kavuşmak için gerekli olan cesareti yakalamaktı…
Tam beş kez elimi uzattım o istediğim şeyi yakalamak adına…
Hiçbirini de başaramadım…
Orada değildi çünkü…
Evet, hayattayken hep yanımdaydı…
Ama şimdi; ona en çok ihtiyaç duyduğum anda, yanımda değildi…
Cesaret!
Ne vefasız bir şeydir aslında bilir misin?
Hani o hep övündüğümüz dostumuz; Cesaret var ya…
Bir bakmışsın, terk edip gitmiş seni ; Kefere!
Ve bir bakmışsın yapayalnızsın…
O yokken yüzleşmekten korkarsın kafana dayadığın silahın namlusuyla…
Başka bir ağır gelir taşımak o birkaç yüz gramlık aleti…
Ellerin titrer…
Senin idam vaktinin geldiğini bildiren işaret parmağın donar kalır adeta…
Bedeninde anlamsız bir titreme, ürperme…
Tam alnından,yanağına doğru akan ve her ilerleyişinde seni gıdıklayan soğuk bir ter damlacığı…
Çoktan perküsyon ustası olmuş bozuk kalp ritmin…
Her seferinde dışarıya çıkmamak için türlü,türlü bahaneler üreten nefesin…
Hepsi, onun gidişini kutlar adeta…
Çünkü hepsinin amansız bir kini vardır o dostuna…
Bu yüzden vefasızdır işte senin dostun olan Cesaret!
Onlarla senin yüzleşmeni ister çünkü…
Gerçek bir dost mudur?
Evet, Cesaret senin gerçek dostundur…
Şu boktan hayatta sadece birkaç saniye daha fazla nefes alman için çırpınır aslında…
Cesaret senin hayatını kurtarmak ister aslında…
O yüzden yanında değildir…
Çünkü o senin vicdanındır…
Sana aileni anımsatır…
Sana geçmişini hatırlatır…
Nasıl direndiğini, onunla birlikte nasıl ayakta durduğunu…
Ama dinlemek istemezsin…
Boş vermişleri oynamak daha güzel gelir aslında sana…
Sadece son defa görevini yapmasını istersin o dostunun…
Ama yapmaz…
Yapamaz…
Sonra anlarsın ki, işte o dostunun yokluğu senin hayatını kurtarmış…
Tam beş kez!
İşte bu yüzden o tetiği çekmeden önce, arama o dostunu!
Gelmeyecek çünkü…
Onun gelmemesi ile kurtulacaksın sen…
Çünkü o, senin onsuz KORKAKLAR gibi can verdiğin anı görmek istemeyecektir asla…
Şimdi kafana dayadığın o namluyu indir…
O dostunla yeniden barış…
Göreceksin, seni bir daha asla yalnız bırakmayacak…
Ta ki sen kendi hikayeni bir kez daha sonlandırmak isteyene kadar…
BU YAZI; HİKAYESİ Nİ BİR İNTİHAR İLE SONLANDIRDIĞINI ZANNEDEN TÜM DOSTLARIMA ATFEN YAZILMIŞTIR…
HEPİNİZİ ÇOK ÖZLÜYORUM!
“Manyakça” yazıları ve sahibini özlemiştim.
Dost dostça geliş ve gidişleriyle başkalarından farklıdır.
Merhaba Ali Rauf YÜRÜR, seni essahtan özlemiştim…
Bende seni özlemişi ağabey…
Hayatı manyakça karşılayan iki deli ruh burada karşılaşırda birbirini özlemez mi?:)
Tüm dostlarıma ve ağabeylerime buradan selam olsun…
Öhö!
Cin Ali!?
Eyvallah dost.