Ankara’da bir okul, 17 Ağustos 1999 Düzce depreminde hayatını kaybeden öğrencilerinin anısına, şiir etkinliği düzenledi. Davetli olarak katıldığım etkinlikte, ölen kızın babası da bulunuyordu. Aynı depremde kızın annesi ve kardeşi de ölmüştü. Üzüntülerini paylaşıp, taziyelerimi bildirdim. Şiirlerimden birkaç tane okudum ve aynı masayı paylaştığım konuklara kitaplarımı imzaladım.
Aradan yaklaşık on gün geçti. Telefonun ucundaki kadın sesi, ürkek ve çekingen söze başladı. “Şiir gecesinde aynı masada oturuyorduk. Kitabınızı imzalamıştınız. Bir arkadaşımın oğlu evleniyor. Nikahında şeker yerine kitabınızı dağıtmak istiyoruz. Yedi yüz konuğumuz var.” Telefonu kapattığımda mutluluktan ağlıyordum. Yazdırandan, yazandan ve okuyandan Allah razı olsun.
“Kitap okuyan bir toplum olmaktan uzağız, kimse kitap okumuyor, kitap satışı yok, korsan kitaba hayır” sözlerinin geçerliliği ne kadar tartışılırsa tartışılsın, kitap okuyan bir toplum olmanın mutluluğu ölçülemez. Hani derler ya “Silah icat oldu, mertlik bozuldu” Teknoloji geliştikçe bilgisayarın hayatımızdaki yeri ve önemi de artmaya başladı. Kitap satışları düştü demek yerine baskı sayısı düştü demek daha doğru olabilir. Internet’in rahatlığına alışan okuyucu, önerdiğiniz kitabı önce orada arıyor.
Bu durumda;
-kitap satışlarını cazip hale getirmeye çalışmak,
-okuyucuyu özendirmek,
-sayfaları çevirmenin, okumaya ara verdiğiniz yere şık bir ayraç yerleştirmenin ve okuyan biri olmanın vereceği mutluluğu anlatmak daha doğru olur.
Okuyan toplumun, okuyan ferdini görmek için sevdiklerinize kitap hediye edin ve hemen sizde kitabınızı elinize alın, bir sonraki mektuba kadar hoşçakalın.
Ulviye Savtur
