Başlangıcı olan her şeyin bir sonunun olduğunu hiç şüphesiz biliyoruz. Aklımızın bize bildirdiği doğrulardan bir tanesi bu. Hepimizin bu dünyada bir başlangıcı var. O halde bu dünyadan ayrıldığımız bir gün de olacak.
Duygularımız buna hiç inanmasa da aklımız bu gerçeğin farkında.Burada kalıcı olmadığını biliyor. Bu gerçeği unutmak içinde bin bir türlü kaçış yolları deniyor. Bazen unutmaya zorluyor kendisini, bazen ebediyet vehmederek ölümü yadsıyor.
Biz gittiğimizde arkamızda kalacak olanların bizim için ne söyleyeceklerini düşündüm dün öylece…Birer birer gidiyoruz ne de olsa.Barış Manço’nun aramızdan ayrılmasının üstünden on bir yıl geçmiş. Dün aramızda olanlar bugün yoklar. Demek ki kalmanın yolu yok. Herkes gidiyor ve gidecek, bir gün bizde…
Şairin dediği gibi ” ölüm gelecek ve gözlerin olacak gözleri”.
İyi bir insan olarak yaşamışsak iyiliklerimizden bahsedecekler. Kötülükler yapmışsak ayıp olmasın diye sessizce susacaklar belki de… Ölünün arkasından konuşulmaz diyerek. Öyle de olmalı hem .Gideni kötüleyenler daha mı iyiler sanki… Bizim konuşmamızda susmamızda kendimiz için olmalı.Gidenin hakkettiği saygıyı esirgemek gidecek olan olduğumuzu unutturma işlevi taşıyor yalnızca.Gitmeye yazgılı olduğumuzu unuttukça hoyratlaşıyoruz.
Biz buralardan gittikten sonra da dünya dönmeye bir süre daha devam edecek… Aynen diğerleri gittiğinde hayatın devam etmesi gibi.Trafik hala yoğun olacak mesela. Borsa , altın, dolar yine inip inip çıkacak.İnsanlar koşuşturmaya ve hiçbir yere yetişememeye devam edecekler…
Bugün sanki hep burada kalacakmış gibi yaşarken önemli önemsiz her şeyi o kadar dert ediniyoruz ki aradan biraz zaman geçtiğinde büyüttüğümüz her şey ufalıp küçülüyor. Hele de ölüm yanımızdan yakınımızdan gelip geçmişse. Hiçbir şeyin abarttığımız gibi olmadığını fark ediyoruz.
Babamızdan izin alamadığımız için gidemediğimiz doğum günü için döktüğümüz gözyaşları
İllaki o ayakkabıyı alacağım diye uyku tutmayan geceler
Bayramlık almadı diye kızdığımız annemiz
Temizlik yaparken eskiyen bedenlerimiz
Para biriktirirken fakirleşen hayatlarımız
Kariyer peşinde koşarken ıskaladıklarımız
Gizlediklerimiz
Öncelediklerimiz
Ertelediklerimiz
Hasılı yaşadığımız her şey gözümüzün önünden gelip geçtiğinde mezar taşımızda ne yazsın isteriz acaba?
Çok güzel temizlik yapardı.
Çok iyi para biriktirirdi.
Çok güzel kadındı.
Çok yakışıklı adamdı.
Çok güzel dans ederdi.
Ne dersiniz hangisi yazsın isterdiniz mezar taşınızda…
İşte ben bunu düşündüm dün gece.Henüz bulamadım ama isterim ki anlamlı bir şey yazsın.Gündelik telaşların üstünde eskimeyen hep yeni kalan bir anlamı olsun.
İnsan kendisini nispet ettiği şeye göre bir değer kazanır. Bu dünyada neyin peşinden koşmuşsa, bir ömür neyi armışsa, kendisini neyin uğruna feda etmişse değeri de o kadardır.
Bir araba almaksa en büyük duası bir araba kadar değerlidir.Mezar taşına da araba almak için çok uğraşmıştı çokkk mu yazılsın şimdi.
Bir eş bulmaksa bir ömür o eşi elinde avucunda oynatmaksa o kadardır..
Ona da bir ömür eşiyle didişti elinde tutabilmek uğruna ne işler çevirdi mi yazalım….
Neyin peşindeysek ömrümüz o kadar genişleyecek.Her şeye hak ettiği değeri veremediğimizde değerimizden kaybediyoruz. Arkamızdan ananlar da yaptıklarımızın değerliliğiyle anıyorlar çoğu zaman. İnsana kalbimizi açabilmişsek arkamızda iyi olana dair bir şeyler bırakabilmişsek ne mutlu bize.
Değerimiz yaratıcımızla değerlendiğinden O nu tanımaya götürmeyen her şey anında değer kaybettiriyor.Onu tanımaya götüren her şey içinse dua etmeye gayret etmeye her zaman değer.
Mezar taşımıza ömrü boyunca yaratıcısını aradı. Hep Onu andı, yaptığı her şeyde Onu gördü, Onu sevdi, her şeyi Ondan bildi şimdi de Ona gitti yazması temennisiyle…
O zaman buralardan giderken, biz mutlulukla gülümserken ardımızda kalanlar iyi şeyler söyleyecekler ardımız sıra ve dua edecekler belki de…
