Hepimizin istediği bu Dünya’nın bağırması değil mi?
Neden o halde bağıramıyor, onca yoğun isteğimize rağmen…
Yeterince arzulu değil miyiz yoksa insanoğlu olarak?
Ya da isteklerimizi dile getirmekten mi aciziz?
Bunda bir terslik yok mu?
Bence var…
Bu Dünya bağırmalı…
Sesini kaybetmemeli…
Konuşma yeteneğine yeniden sahip olmalı…
‘’BEN YORULDUM ARTIK! diye haykırabilmeli!
Ama bu haykırışın ardından hiçbir can yok olmamalı!
Hiçbir gözyaşı akmamalı ardından bu isyanın…
Tufanlarıyla ya da kasırgalarıyla intikamını almamalı Adem oğlundan!
Depremler yaparak, canların yaşamını sonlandırmamalı…
Sadece haykırmalı!
BEN YORULDUM ARTIK! diye…
Duymasalar bile onun sesini…
Anlamasalar bile isyanının nedenini…
Yine de pes etmemeli…
İsyanına devam etmeli…
Ama adabıyla, usulüyle…
Hem de bize ders vere,vere…
İsyan etmeli!
Acıtmadan canımızı…
Fevrisin, Dünya hem de çok fevrisin!
Acımasız ve gaddarsın…
Bir masum çocuğun gülüşüne bile tahammülün yok…
Seni yaratan Tanrı bile; lanetlemişken seni,
Sakın ola savunma kendini bana akılsızca…
Biliyorum yorgunsun…
Üzerinde oynanan onca oyundan sonra çok yorgunsun…
Artık ciddileşmek istiyorsun…
Göz yummak istemiyorsun, sana yapılan istismarlara…
O halde bağır! Ey Dünya!
‘’YETER! İNSANOĞLU! BEN ÇOK YORGUNUM’’ diye…
Seni elbet duyacak birileri olacak!
Sen yeter ki bir bebeği ölüme yollama!
Ve, yeter ki, bir daha torunlarının yokolmasına göz yumma…
Unutma ki, sen adabıyla bağırmasını bildiğin sürece, torunların sana sahip çıkacak!
