Yıllar önce, İstanbul meyve ve sebze hali Unkapanı’ndaydı.
Türkiye’nin dört bir tarafından gelen meyve ve sebze burada toplanır ve kabzımallar aracılığı ile yine İstanbul’un çeşitli semtlerine dağılırdı.
O yıllarda, ne zaman haber sıkıntısı çeksek, hemen soluğu burada alırdık.
Mutlaka bir haber çıkardı.
Bir de, hergün denize ya elma, ya armut, ya portakal, ya ıspanak, ya lahana, ya domates, ya da mevsimine göre bir meyve ya da sebze dökülürdü.
Hem de öyle az buz değil, tonlarca, sandıklarla… Kamyon kamyon… Bizler de bunları haber yapardık, “Vatandaş ucuz yedirmek yerine, denize döküyorlar” diye…
Ürün bol geldiği zaman doğal olarak fiyatlar düşeceği için, kabzımallar kamyonlarla aldıkları ucuz ürünü, denize dökerek, fiyatların düşmesinin önüne geçerler, vatandaşın da ucuz meyve ve sebze yemesini engellerlerdi…
Önemli olan kâr marjıydı. Hiç kimsenin vatandaşın kesesini ya da midesini düşündüğü yoktu.
Önceki gün, Bandırma balık halinde tonlarca sardalya balığı denize dökülünce, o günler aklıma geldi, bir kez daha içim cız etti.
Bu yıl deniz bereketini gösterdi ve balıkçıların ağlarını tonlarca balıkla doldurdu.
Ancak, çok daha fazla bereketini verince de, yakalanan o kadar balık, sırf fiyatlar düşmesin, vatandaş ucuz balık yemesin, kursaklarına protein girmesin diye, tekrar geldiği yere, yani denize döküldü.
Hele ki, Mehmetçiğin şu an bu vatanın birliği ve dirliği için canını verdiği, kanını akıttığı bir dönemde, balıkçıların yaptığı bu hareket, bir kez daha yürekleri burktu.
Demek ki, biz adam olacak bir millet değiliz. Ne olurdu denize dökülen tonlarca balık, fakir fukaraya dağıtılıp da, kursaklarından içeri girseydi de, en azından hayır duaları alınsaydı…
Ama biz martıları besleyip, koç gibi olmalarını daha önemli gördük ve balıkları denize döktük.
