Ladin Öldürüldü, Dolar Fırladı!

İşte dünyada/bölgede olup biten aslında bu iki cümlede saklı…

1947’de başvurulan Marshall yardımı ile başlayan kredi alımlarımız bize dayatılan Barker raporunda olduğu gibi kabul edilmiş olsaydı, Türkiye 1950 ile 1960 arasında devler liginde olmayacaktı.

Yalnış okumadınız 1950-1960 arasında Türkiye devler ligindeydi.

Barker raporu, Türkiye’nin yıllık büyüme oranını yüzde 3,5 öngörüyordu. Ancak Menderes döneminde ortalama yüzde 9’luk bir artış sağlanmıştı. Çimento üretimi 1950’de 400 bin tondu ve bunu en fazla 560 bin tona çıkarılabileceğini belirtiyordu Amerikalılar. Menderes ise 2 milyon 038 bin ton yani dört katlık bir artış elde etmişti. Bize bir adet barajı yeterli buluyordular fakat Menderes 10 yılda 21 adet baraj kazandırmıştı ülkeye ve elektirik üretimi 1950’de 798 miyon kilowatt/saatten, 2.815 milyon kilowatt/saate çıkmıştı (3,5 kat artış sağlanmış)… 1950’de sadece Çubuk barajcığı vardı. Bundan sonra ancak bir adet daha baraj yapabileceğimizi söylüyorlardı.

Açılışı tamamlanan barajların hemen akabinde muhalefet bölgeye gidip, “bu barajlar kumdan yapıldı, köstebekler eşeleyecek baraj yıkılacak ve hepiniz sular altında kalacaksınız!” diyerek korku salıyorlardı yöre halkına… Menderes’in o zamanki “çılgın proje”leri “bize bunlar lazım değil! Uçak mı indireceksin bu yollara? “Fuzuli masraf” yapıyorsun. Köstepekler eşeleyip yıkacak!” şeklinde baltalanmaya çalışılıyordu. Şu anda İstanbul’un atar damarlarını oluşturan Vatan caddesi, Millet caddesi, Barbaros bulvarı vs. gün ağarmadan şantiyeleri gezip çalışanların sırtlarını sıvazlayarak, onlarla sohbet ederek, onlarla bağdaş kurup oturarak yapılan “çılgın proje”lerden ancak birkaçıydı.

Menderes, bölgedeki Türkiye’nin garantörlüğünü tekrar ayağa kaldırmak için Irak Paktını kurmuş, Balkan antantının mimarlığını yapmış ve tüm bunların içine, konumundan dolayı ABD’yi ve İngiltere’yi  “stratejik” olarak dahil etmek zorunda olduğunu Celal Bayar’a gizli olarak bildirmişti. Bütün bunlar o tarihte ender görülen bir vizyondu.

Büyüyen Türkiye’ye geri ödenebilirliği kanıtlanmış olduğu halde ABD kredi vermekte ayak diremiş, Muhalefet ise hem kendi diliyle hem de eliyle bir kısım basını kullanarak her güzelliğe taş koymayı kendine bir vazife bilmiştir. Adeta muhalefet ve ABD el birliği yapmış gibiydi.

ABD yardımlarını ülkelerin boynuna taktığı bir zincir gibiydi. Zincirin uzunluğunu kendi çıkarlarına göre belirliyordu. Zincirin kırılacağı anlaşılca müdahale şart oluyordu.

1956’da Irak ile doğal gaz anlaşması yapılmıştı. 6 üyeden oluşan ATE’ye (Avrupa Birliğinin o zamanki kısaltması) Türkiye’nin üyelik başvurusu 1959’da kabul edilmişti. Fakat 1958 Irak darbesi ve 1960 Türkiye darbesi Türkiye dahil tüm bölgeye en az 50 yıl kaybettirmişti.

Bütün bunlar ne kadar tanıdık geliyor, değil mi? Türkiye’nin büyüme hızı tahminlerin üzerinde, bölge içinde tartışmasız nüfuzu hızla artıyor. Türkiye demokrasi, hak ve özgürlükler kapsamında hiç olmadığı kadar yol katediyor. Ortada apaçık “Büyük Türkiye” hedefi var ve o hedefe doğru adım adım ilerleniyor.

Türkiye daha güçlü projelerle Haziran 2011 seçimlerine girmek üzere. Halk tek yürek, tek bilek şeklinde bir daha eski günleri ağzına bile almak istemiyor.

Derken Akdeniz’in suları ısınmaya başlayor. Kimisi şaşırtan, kimisi inandırıcı ayaklanmalarla Kuzey Afrika 1956-1958’ler de olduğu gibi karışıyor.

Ladin öldürülüyor ve dolar fırlıyor! Ne demek istediğimi anlıyorsunuz değil mi? Dünyanın değiştiğine ve içimizde kuklaların artık  kalmadığına inanmak istiyorum ama yine de çok korkuyorum çok!