İnsan her zaman korku denilen içgüdüsel etki altındadır. Herkes bir şeyden
korkar.
Korku duygusunu işlendiği birçok alan vardır.
Korku, her insanda olabilir. Ancak her insan bununla savaşması gerekir.
Gerçek bir savaşçıda ve liderde olması gereken vasıflar bellidir.
İnsan çoğu kez karşılaştığı korkuya karşı çaresiz kalır, oyalama
taktiğine başvurur. Böylece karşılaşacakları olumsuzlukları
durdurabileceklerini umarlar. Korkuya karşı belli bir süre karşı koyabilir.
Yenildikleri son ana kadar, silahları parçalandığında dişleriyle ve
elleriyle savaşırlar. Kanlarının son damlasına kadar savaşlar; kendi
canlarını feda ederek gösterdikleri bu cesarettir.
Oysa insan; korkuyu başkalarının yardımında ziyade kendi kendine ve korku
veren ögeye karşı gel ve bunları kendin al, demelidir.
Yine demelidir ki; beni rahatsız eden korku benden geçen huzursuzluk
kaynağı git söyle ki; burada onlara hep sadık kalan ben varım.
Ne kadar korku içimizi dışımızı çevrelese de yine de *demeliyiz ki; İyi,
öyleyse biz de senin gerçeğinle gölgede savaşırım.
Bakın İnsan; tıpkı bir robot gibi yaşıyor. Modern hayatın cansız
mankenleri olarak her sabah kalabalığın arasına karışıp hızlı adımlarla işe
gitmek ve yine aynı hızla eve dönmeye çalışmak tek hayat gayesi olmuş
gibidir.
Dışarından bakıldığında son derece elit gözüken ama içten bir o kadar
kafesi andıran iş yerlerinde olur da pencerenize bir güvercin konarsa
şanslısınız demektir. Kentlerin çilekeş-modern insanları olarak her gün
yoğunluktan şikâyet eder, eve gelince çevresiyle iki çift laf etmeden
televizyon karşısındaki mesaimizi bitirip yataklarına dönmek artık yaşam
biçimi olmuştur.
Bu yüzden modern hayatın kıskacındaki insanların geçmişinde yaptığı ancak
modern yaşantıya geçince hasret kaldığı bu ekme-biçime ihtiyacını bir
şekilde karşılaması gerektiğinden, gecenin bir yarısı uyanarak
bilgisayarda domates yetiştirmeye, çapa yapmaya yönelir. Ancak bunu da kent
yaşamı standartları dahilinde -ne yazık ki- bir bilgisayar oyunu sayesinde
yapabilmek mümkün olmuştur. Gündelik iş temposunda "bir dakika şu çapayı
bir yapayım" veyahut da "traktöre bir mazot alıp toplantıya yetişeceğim" gibi
laflar komik ama acınası hali yansıtmaya başlamıştır.
Büyük şehir yaşantısına özenenler çoktur. Oysa metropol hayatı sadece
tiyatrodan, operaya, sergilerden açılışlara bir dizi kültürel aktivitelerde
bulunmak değildir. Gerçekte tek aktiviteleri dizi izlemektir ki bu da
aktivitelerin en kötüsüdür. Diziler insanları esir almıştır. İnsanlar; bu
diziler sayesinde gündemden bihaber olarak etrafta dolaşıyor. Birileri
hapishaneye girer, bir başkası suçlanır, birileri kötüdür diğerleri
haklıdır.
Peki, kim kötü kim haklıdır?
Son zamanlarda ise Metropol insanı için özel olarak tasarlanmış bir
avuntu aracı vardır. Bu avuntunun adı kendisini bir oyun makinasından daha
fazla gören oyun setleridir. İnsanlar sabaha kadar oyun oynayıp yorgun
düştükleri hakkında oldukça konuşuyorlar. Oyun ile ne yapıyorsunuz diye
sorulduğunda; " tenis, yoga, diğer sportif aktiviteler, bir müzik aleti
çalmak ve daha niceleri" diyorlar.
Şehir yaşantısıyla köy hayatı kıyaslandığında; şehir insanının
ilişkilerinin ne kadar ikincil ve para ekonomisine bağlı olduğu birer
gerçektir. Oysa insan kazandığı parayla özgürlüğünü kısıtlıyor!
Setler sayesinde kendisini eve hapsediyor, bunun adına da arkadaşlarıyla
veya ailesiyle eğlenmek, sosyalleşmek diyor. Bu gerçekten de şehir
hayatının tutsağı olan insanların içler acısı halini anlatır.
Arkadaşlıklarımız, çevremizle olan sosyalleşmemiz ama her şey paranın
etrafında dönüyor…
Korkuyla içiçe Metropol yaşantısı dediğimiz şey budur. Yani; yarım
yamalak ilişkilerle, teknoloji ve makinalara hapsolarak, bizi tüm bunlardan
kurtaracağına inandığımız bilgisayar oyunlarına bağlı yaşamak!
İşte Modern dünyanın kölesi olan insanlar büyük şehirde böyle
yaşıyorlar! Yalnızlıklarını
unutmaya çalışarak, korkuyu yenmeye çalışarak.
Günün Sözü: Yaşam ne hissettiklerimizden ve nasıl yaşadıklarımızdan
ibarettir.
