Deprem… Kararan dünya… Acı… Feryad… Umut… Kurtarma… Kurtulma… Ve sonrası.
Zor. Gerçekten çok zor.
Yaşlısı içi boş de zor, genci için de. Bebek için düşünülmesi bile zor.
Evlat için ebeveynlere, anne & baba için evlatlara zor.
Anlatılması zor, yazması zor.
Anı yaşayan, karanlığa diri diri gömülen için tarifi mümkün değil.
Umutla bekleyiş çok daha zor.
Sevinci, acıyı, ağıdı, tebessümü bir kaç dakika ara ile yaşamak bile zor!
Deprem mahallinde yaşamak zor. Maruz kalmak zor.
Duyarlı olanlar için tv başında izlemek çok daha zor.
Son İzmir depremi keşke son olsa amma hepimiz çok çok iyi biliyoruz ki son olmayacak. Çok daha kötülerini yaşayacağımız depremleri göreceğiz.!
Çünkü eğitimi bile olmayan müteahhitlerin, yövmiyesini kurtarmaya çalışan işçinin, bir an önce istikakını alıp cebine koymaya çalışan taşeronun, PARA hırsından başka bir düşüncesinin olmadığı sektör içi, İŞ AHLAKI olmayanlardan arındırılmadıkça bu acılar misliyle katlanacak.
Ya imza yetkili kişiler, denetlemenin etkin elemanları, onlar için yasa çıkaran, kanun çıkaran amma çıkardığı kanuna uymayanları zaman zaman effeden, İmar Barışı ile usulsüzlüklere göz yuman, bir kaç kuruş ceza ile adeta ödüllendiren, teşvik eden Hükümetlere ne demeli?
Sözün Özü!
Köfte / Ayran diyemedim bile. Değinemedim ne Elif’in ne de Ayda’nın hikayelerine. Dizleri arasına alıp 91 saat sonra kurtarılan Ayda’nın melek olan fedakar annesine alkış tutamadım!
Dedim ya YAZMAK ZOR. Ne yazacağımı bile bilemedim. Çünkü TV başında ancak gözyaşlarına boğuluyorum! Elimden gelen bir şey yok. Küfretmeyi sevmem. Beddua etsem yerini bulmaz. İlgilileri tutup yakasından, içeri tıkacak bir konumum da yok. Bir tek yazabiliyorum. Amma işte bunca olumsuzluklar içinde bugün bunu da beceremedim. Biliyorum saçma sapan yazdığımı. Toparlayamadığımın da farkındayım. Lakin bir iki mesajla ilgililerin belki sesimizi duymasını sağlar, bir nebze olsun can, mal kaybına dikkat çekeriz, önlem alınmasını sağlayabiliriz, anlatabiliriz diye yazdım.
gazete2000@hotmail.com
