Kendine ait bir hayatin yoksa daha çok hayat ararsın kendi hayatini bulabilmek için. Daha çok çaba sarf etmen gerekir bunu anlamak için. Hep yalnız kalma korkusuyla yaşamanın ayrı bir tedirginliği vardır içinde. Sen kendini fark etmediğin sürece çevrendeki insanların yaşayış stillerine özenmekten başka bir iş yapacağını bile düşünemiyorum açıkçası. Hep birilerinin hayatına girme ve kendi yaşam stilini hayatına girdiğin kişilere adapte etme isteği var içinde. Kendini ispat etmek ve insanoğlunun yapamayacağı hiçbir şeyin olmadığını göstermek aslında tek amacın. Bunu nasıl anlatabilirsin insanlara bilmiyorum ama bildiğim bir şey var ki o da bu işe ilk önce kendini tanıyarak başlamalısın.
Baştan başlayalım istersen. Zamanında sen bir hiçtin. Yok bile değildin çünkü var olan bir şey anca yok olabilir. Ama sen bir hiçtin. Sonra var olma savaşı verdin. Ben de varım bu hayatta diye çıktın ortaya birden bire. Çevrendeki herkes senin de bu hayatta olmana çok sevindi ama sen bilemedin bunu. Anlayamadın ilk zamanlar. Herkes seninle ilgilenirken sen hep tek başına yapmaya çalıştın bütün yardımları red ederek. Sen tek başına da ayakta durabileceğine inandın. Artık emeklemenin zamanı geçmişti. Bir gün ansızın ayağa kalktın ve bunu başarmanın mutluluğunu yaşarken düştün tekrar ağladın ama yılmadın. İnancın o kadar kuvvetliydi ki daha sonra öğrenecek olduğun çaresizlik kelimesiyle karşılaşmamıştın çünkü.
Gittikçe çevren genişledi. Hep bir kabul görme savaşı içerisine girdin ama sen daha kendini kabullenmemiştin çünkü daha kendini tanımıyordun. Hep erteledin kendini. Çevrendekiler sana daha cazip geldi. Öğrendikçe sınırlarını daralttın. Aklını körelttin zaman zaman bunu hiç umursamadın. Tek derdin var olduğunu başkalarına da ispatlamaktı. Unuttuğun bir şey vardı ki o da daha sen kendi varlığından haberin bile yoktu. Çünkü senin varlığın sadece başkalarının sana vermiş olduğu sevilme hazzını duyabilmekten ibaretti. Sen sevmekten korktun çünkü sevince var olduğunu düşünmek ağır geliyordu sana. Sen hep sevilmek istedin. Sevmene hep sevilmeme korkun engel oldu ama bunun bile bilincinde değildin.
Yaşadıkça karamsarlaştın. Öğrendikçe mutsuzlaştın. Senden geriye hiç bir şey kalmamışçasına kendinle hesaplaşmaya çalıştın. Sen var mıydın? Bu kadar yıl nerdeydin? Kimi sorguluyorsun şimdi? Kendinle yüzleşmekten korkuyorsun değil mi? Hata yaptığının bilincinde olmak sana ağır geliyor. Kaldığın yerden devam ederken tökezliyorsun çünkü hala omuzlarında geçmişin hatalarını taşıyorsun ve ona göre yol almayı seçiyorsun. Her seçim bir vazgeçiştir derler sen böyle yaparak kendinden vazgeçiyorsun. Kendini erteleyerek, başkalarının hayatlarında yer almaya çalışarak. Peki bu hiçliğin belirtilerinden başka nedir ki? En acı tarafın da ne biliyor musun daha hiç olduğunu bile bilmiyorsun.
Zaman iki nokta arasındaki en uzun mesafedir ama sen o noktalara daha çok uzak görüyorsun varlığını ve kendini ertelemekten kendi hayatını yaşayamıyorsun bile. Senin seçimlerinden ibaret değil şu yaşadığın hayat. Çevrendekilerin pasif olarak etkilediği, senin ise aktif olarak etkilendiğin bir ömür seçmişsin kendine ve varlığını başka başka insanların hayatlarında arıyorsun.
Sona yaklaştın artık. Hayatın bitmek üzere. Merak etme gitmek istemesen de bu dünyadan Azrail’in torpil yaptığı görülmemiştir. Hiç kimseye bel bağlama. Kendini tanı sadece. Ne olduğunu ve sahip olduklarının bilincine var. Farkı fark edebilmenin sadece kendini tanımak olduğunu düşün ve şimdi kendine bir şans tanı.
***
Kısacası sevdiğimiz zaman aşk o kadar büyüktür ki, bir bütün olarak sığmaz içimize. Sevdiğimiz insana doğru karşımızdakinin hisleri dediğimiz şey kendi sevgimizin çarpıp geri dönüşüdür aslında. Bizi gidişten daha fazla etkilemesinin, büyülemesinin sebebi ise kendimizden çıktığını fark edemeyişimizdir çoğunlukla.
