Kent sosyolojisinde bir ilke vardır. “Kent, insanı/bireyi özgürleştirir”, ya da kentin özgürleştirici özelliği önemli bir noktadır. Ne var ki bu özgürleştirici hava gerçek anlamda kollektivist dönemleri mumla aratır olmuştur.Kibrit kutusu içinde yaşayan insanlar kibrit kutusu otomobillerinin içinde ve yine kibrit kutusu büyüklüğündeki iletişim araçları olan cep telefonlarıyla bireyselleşmenin dayanılmaz (!) tadını gafletle ve zevkle çıkarmaya devam etmekteler. Bu gaflet ve zevk atmosferi öyle büyüleyici bir atmosfer ki, söz konusu sözde küresel özde kozasal ortam adeta bireyi günün belli başlı ögeleri içine itelememekte tam anlamıyla hapsetmektedir.Uzun süredir görmediğim bir dostum, bulunduğum kente gelmiş fakat geleli iki üç gün olmasına rağmen kentte tesadüfen görünce çok büyük bir hayal kırıklığına uğradım. Bunun kentte yaşayan insanların kibrit kutusu dünyasıyla ne ilgisi olabilir diyebilirsiniz. Çok ilgisi var. Şöyle ki:Bu dostum da ülkenin başka bir bölgesinde yayınlanan başka bir yerel gazetede köşesinde bu konumuzla çok ta farklı olmayan temaları irdelemektedir. “Niçin geldiğini veya geleceğini bana haber vermedin?” Diye sorduğumda “bireyselleşen dünyanın sonucu…” fevkalade manidar bir bahanede bulmuştur. Burada dikkatinizi çekmek istediğim konu bu azmanlaşmış bireyselleşmeyi eleştirenler bile bu bireyselleşmenin gereğini bihakkın ifa etmektedirler. Çok acı olan bu durum bana “özgürlüğün bitişi, pranganın zincirlerinin acıtmaz olması ile başlamaktadır” sözünü söyletti. Gerçekten artık azmanlaşmış bireysellik kimseyi rahatsız etmediği gibi zevkle icra edilmektedir.
Çok yakın geleceğimiz: plastik, beton, sanal egemenliğinde homojen, doly (kopya) zinniyetli insanlar.
Böylesi bir hayatta 20 yıl sonraki standartla 120 yıl yaşasak acaba ne ifade eder, size soruyorum. Özlemi, hasreti, sadakati, hasbihali, vefayı yaşayamadıktan sonra…
“Bireysel yaşamak bir ağaç gibi, tek ve hür, ve bir orman gibi türdeşçesine…” Bilinen vecizeyi çağımıza bu şekilde uyarladım dostlar. Size sempatik geliyor mu, şahsen bana gelmedi…
Esen kalın.
Not:
Bu yazı, www.timeturk.com, www.haberanaliz.net, http://www.bilgiagi.net www.bilgievreni.com, www.siyasalforum.net ile Gerçek Gazete, Halkın Sesi, Güney Marmara Yaşam, Marmara Bölge ve Balıkesir Demokrat gazetelerinde yayınlanmaktadır. Yazarın izni olmaksızın başka hiçbir yayın organında kaynak veya dipnot göstermeksizin kısmen veya tamamen alınamaz, çoğaltılamaz.
(Bu yazı toplamda 33, bugün ise 0 kez okunmuş/backup)
Agziniza saglik diye baslamak istiyorum. Degisen dünya düzeninin icinde olan insanda malum bir sekilde degisiyor. Bu konuyu önemsedigimi, insanlarin yakin gelecekte gercektende ortaya birseyler koymakta zorlanacagini düsünüyorum. Simdi ne yapabiliriz bence bunlara düsünelim, yarin cok gec olacak.Insanlarin birlikte olabilecegi hertürlü düsüncenin özgürce konusulacagi ve insana yakisir bir sekilde duygularimizi da katarak yasamaliyiz. Ben yaklasik 25 yildir kendi yurdundan uzakta yasayan bir kisi olarak kendimin gecirmis oldugum bu sürecte ömrüm 120 yilda olsa bana bos gelecegini söylemek istiyorum. Cünkü, Kibrit kutusu içinde yaşayan insanalar sinifina dahilim..
saygilarimla
Aralık 6th, 2008 at 15:13
Aynı olmaktan bence çok mutlu oluyoruz.
Birbirimizin aynısını çevremizde çokça gördükçe güven duyuyoruz. Bunun sonu nereye kadar bu da başka bir korku.
Nereye kadar aynılaşma