Arzu ÜRÜN
YAŞAMDAN
Kelebekler bir gün, düşler sonsuz…
Yaşamı sonsuz kılan, sorunsuz, sınırsız, sızısız atlatmamıza vesile olan sonsuz düşler…
Sansür, yasak ve zorlama, yalnız ve ancak, düşler söz alınca mağlup başlar savaşa! Kazanmak ve kaybetmek, yenilmek ve yenmek, üzülmek ve sevinmek hakkında düşünüyorum. Üçlü beşli yaşlarımdan sonra, sürekli duyduğum bir sözü, daha doğrusu bir uyarı ve tembih anlamına gelen şu kısa cümleyi, hiç yerine getirilmemesi gereken bir “emir kipi” olarak algılamıştım bile, bunu algıladığım andan itibaren, yapılacak pek bir şey yoktu çevremdekiler tarafından…”
Sus biraz sus, konuşma” işte bu söz, benim miyad ve mesnedim açısından oldukça önemli ve belirleyici, bir o kadar da uzun ve yorucu bir yolun ilk parkurudur. Neden diyordum sürekli, niçin bu kadar kötüydü konuşmam, susmam niçin bu denli lüzumlu ve bana dayatılan bir durumdu. Gereğinden fazla konuştuğum için, dayak yemeyi ve azar işitmeyi “ne kadar” zeki olduğumu düşünürsem düşüneyim, bir türlü çözememiş olmamı,” ne kadar “üzülsem de aptal olduğuma bağlamış rahatlamış, huzura ermiştim…
O küçük yaşlarımda bile, etrafımdaki bu kalabalıkla bir süre de olsa zaman geçirmek zorunda olduğumu anlamıştım, daha doğrusu kendi yöntemleri ile anlatmışlardı. Bu makus talihi, onlu yaşlarıma gelince keyifli eğlenceli ve çekilir bir hale getirmek, kendi başıma oynadığım bir oyuna, bir tiyatroya dönüştürmek hayatımın en büyük arzusu olmuştu.
