Dünya kuruldu kurulalı beri sevgili peygamberimiz gibi, insanları ve toplulukları derinden etkileyen hiçbir şahsiyet gelmemiştir. O, on dört asırdan beri milyarlarca insanın gönlünde taht kurmuştur. O, bütün ahlakî güzellikleri kendinde toplamış müstesna bir insandı. O, bütün insanların mutluluğunu, huzurunu ve kurtuluşunu istemiştir. İnsanlar arasında ayrım yapmamıştır. Elçiliği boyunca ne rahat bir uyku uyumuş, ne de doya doya bir yemek yemiştir.
23 yıllık peygamberliği süresince çekmediği çileler kalmamıştır. O, çocuklarını diri diri toprağa gömecek kadar acımasız ve katı kalpli insanları Kur’an’ın munis ikliminde yumuşatmıştır. Kâinat onun doğuşuyla uyanmıştır. Hayat onun ışığıyla nurlanmıştır.
O, insanları adalete, iyiliğe, kardeşliğe, yardımlaşmaya ve huzura çağırıyordu. O, insanlara yaratılış gayesini hatırlatarak nasıl yaşaması gerektiğini öğretmiştir. İnsanları dünyada özgürce, kardeşçe, barış ve huzur içinde yaşamaya davet etmiştir. O, bütün insanları kardeş olmaya, insanların bir anne ve babadan türeyip kardeş olduklarını hatırlatarak kan davası gütmemeye, can ve mal güvenliğini sağlamaya, kadınların, çocukların ve bütün insanların haklarını korumaya, İslam’ın kaynaştırıcı ve birleştirici gücünü kullanarak insanları kucaklaşmaya, kâinat kitabını, Kur’an kitabını ve insanlık kitabını okumaya çağırmıştır.
O ibadete çok düşkündü. Çünkü ibadetler onun Yüce Allah’la ilişkisini canlı ve sürekli tutuyordu. Namaza durduğunda Yüce Allah’ı görüyormuşçasına ibadet ediyordu. O, iki günü eşit olanı zararda görüyordu. Çalışmayı, insanı Allah’a yaklaştıran bir çeşit ibadet sayıyordu.
O hastalanınca tedavi oluyor, hastalananlara da tedavi olmayı öneriyordu. Dinî ilimlerin yanında, pozitif ilimleri de önemsiyordu. Az yiyor, az uyuyordu. Spor yaparak zinde kalıyordu. Gençleri ve çocukları çok seviyor, onlara değer veriyor, fikirlerini alıyordu. Zaman zaman sevgili torunlarını omzuna alıp dolaştırıyordu. Cömertlikte sınır tanımıyordu. O, her haliyle insan peygamberdi. Yani krallar gibi ulaşılmaz bir insan değildi, halkının arasındaydı.
Selam sana ey Allah’ın Resulü!… Sen bütün insanları kimsenin kimseyi sömürmediği, kimsenin kimseye haksızlık etmediği, kimsenin kimsenin inancına müdahale etmediği, Allah’tan başka kimseye kulluğun olmadığı tertemiz bir hayata çağırdın. İnsanın ölümlü bir varlık olduğunu, insanların yapıp ettiklerinden, söylediklerinden sorumlu tutulacağını, ahrette hesaba çekileceğini hatırlattın. Kardeşliğin biyolojik kardeşlikle sınırlı olmadığını, müminlerin de kardeş olduğunu söyledin. Sen yapabileceğin işleri kimseye yük etmedin. Gün geldi koyun sağdın, gün geldi elbiseni yamadın, gün geldi ayakkabılarını tamir ettin. Çileleri sırtladın. Okumayı herkese şart koştun.
Karanlıkları İslam’ın nuruyla aydınlattın.
Sen “insan peygamber” diye tabir edilen içimizden biriydin; yani melek değildin. Çünkü insanlara gönderilmiştin, onların derdini ve ihtiyaçlarını herkesten daha iyi bilirdin. İnsanüstü peygamber bekleyenler, vahyin çizgisinden sapmak için mazeret arayanlar umduklarını bulamamıştı. Sen de hepimiz gibi zaman gelir ağlar, zaman gelir tebessüm ederdin. Senin de mutlu ve mutsuz günlerin vardı. Fakat şartlar ne olursa olsun ümidini hiçbir zaman kaybetmezdin. İfrat ve tefritten(aşırı uçlardan) daima sakınır, ölçü üzere yaşardın.
Sen çalışmaya, alın terine çok önem verdin; dilenciliği hiçbir zaman tasvip etmedin. İnsanlara dilenmeyi değil, didinmeyi öğrettin. Sen son derece nazik ve kibardın. Kadınlara olan saygın büyüktü. Onlara karşı güler yüzle muamele ediyor, onları Allah’ın emaneti olarak görüyordun. Sen ümmetinin sevinçlerini ve üzüntülerini daima paylaşırdın. Kötülüğe iyilikle karşılık verirdin. Her zaman kolaylaştırır, güçleştirmezdin, müjdeler, nefret ettirmezdin. Tabiata, çevreye, hayvanlara ve bitkilere önem verir, onları korurdun. Bugün dünyayı yaşanmaz hale getirenler, senin kutlu mesajını hakkıyla ve layıkıyla kavrayamayanlardır.
Dünyada hiç kimse senin kadar sevilmedi, hiç kimse senin kadar övülmedi. Sen enbiyalar serdarıydın. Allah’ın habibiydin. Sana salat ve selam olsun ey Allah’ın habibi!…
