Arzu ÜRÜN
yaŞAMDAN
Kara kuyular derindir…
Burada kalır madenciler…
Ücreti bir aferindir…
Zehir solur madenciler!..
GENEL olarak işimizin bizi çok yorduğunu, kimi zaman da canımızdan bezdirdiğini düşünürüz. İşini severek yapan, işinden memnun olanlar da vardır elbette. Eğer siz de o azınlıktansanız ne mutlu size…
Meslek seçimi, oldukça küçük yaşlarda, eğilimimiz olduğu düşünülen ilgi alanlarına göre çevremizdekilerin de etki ve katkılarıyla üç aşağı beş yukarı kafamızda belirir. Oysa, o zaman kafamızda beliren yada bize uygun görülen iş koluna teğet bile geçmeyiz çoğu zaman.
Başka başka yerlerde, bambaşka meslekleri yaparken buluruz kendimizi. Hayat bir şekilde yolumuzu çizer, evren de ona kılavuzluk edip, sürükler bizi bir derenin yatağına ya da azgın ırmakların koynuna… Lakin dediğimiz gibi, işini severek yapan yada çocukluk hayali olan bir mesleği seçme şansını yakalayan azınlık içinde yer alıyorsanız oh ne ala ne ala…
Bir de yaşanmışlığın yönlendirdiği, evrenin emrettiği işi yapmak zorunda kalıp, sonradan yaptığı işi sevenlerden de olabilirsiniz tabii… İşte öyle oldu mu tadından yenmez bir vaziyete tabi olmuş oluruz. “Allahın sevgili kuluymuşum, kader bana iyi davrandı” deriz ve yorucu da olsa işimizden asla şikayet etmeyiz. Bütün bunların yanında, meslek seçiminde elbette, acı tecrübeler yaşamamak için, varsa fobilerimizden sıyrılmış olmamız apaçık ortadadır.
Bir de kara yüzleri var…
Yaşamdan hayli uzak…
Kömür gibi kadere bak…
Bilmem n’olur madenciler!..
Araya serpiştirdiğim dizelerden de anlaşılacağı üzere, madencilik mesleğine dokunmak, el atmak istiyorum bu gün. Ben yeni öğrendim, sizi de bilgilendireyim istedim. Efendime söyleyeyim, Aralık ayının 4’ünde, tüm dünyada ve ülkemizde de eşzamanlı olarak ” Dünya Madenciler günü” kutlanmaktaymış, sevgili okurlarım. Şimdi diyeceksiniz ki, madenciliğin nesini kutlasınlar ki. Öyle demeyin, hiç olur mu, madenlerimiz olmasaydı, pili bitmiş batarya misali, durup durup durduğumuz yerde, ilerleyemezdik bir gıdım bile.
Grizu gelir uykuda…
Nice canlar yuta yuta…
Biz cennette, o uykuda…
Toptan ölür madenciler!…
Dörtlükleri bir şiir, şarkı yada deyiş gibi algılamadığınıza eminim. Gelin biz şuna emin olmak istiyorum diyelim. Çünkü içinde yatan anlam ve ehemmiyeti göremeyenler için inanın tek bir lafım yok. Girilen “kara kuyularda” kaç saat kalırlar acaba? Ve acaba, yerin altına girdikten itibaren, ha çöktü çökecek diye kalpler hızla atıp, bütün vücut sistemi çökercesine, sancılı bir bekleyiş mi başlıyor yoksa alışılıyor mu zamanla çok merak ediyorum.
Gün be gün istisnasız gerçekten zehir soluyorlar. Sabah akşam kelle koltukta, kapkara yüzleri ve karalara boyanmış yaşamlarıyla, hayata sımsıkı tutunmaya ve dibe girdikleri her gün, tekrar yaşama dönmeye, ölmemeye çalışıyorlar… Meslek seçimleri dedik ya; Buralarda bazen babadan oğula, bazen yokluktan, çoğunlukta doğma büyüme olduğundan, başka iş bilmediklerinden seçim tercihleri yok onların. Bir kendi yaşamınızı ve mesleklerinizi, bir de madencileri düşünür müsünüz bir dakikalığına…
Her gün yaşanan çile, iş güvenliği, can güvenliği derken, benziyor mu acaba sizin işinize. Aynı sıkıntıları mı yaşıyorsunuz? Hayır değil mi?
Tamam biz kendi hayatlarımıza şükredelim onları görünce. Ama madencilerin yaşam standartlarının son durumu nedir? Çalışma ve yaşama şartları iyileştirilmiş ve ölümler sonlandırılmış mıdır? Hadi hep birlikte, Madenci dostlarımızın geç de olsa günlerini kutlayalım, Hepsine can sağlığı ve güvenli çalışmalar dileyelim ne dersiniz?
Der Mahsuni kuyu dardır…
Bize kolay o’na zordur…
Bir onurlu teri vardır…
Bunu bilir Madenciler!…
Korkunç acılar yaşandığında, arkada kalanlar, hep bir adım geride bekleyenler kıvranırken acı ve ızdırapla, “benimki olmasın Allahım” duaları yükselir bir ağızdan… Değişen bir şey olmaz. Onunki, bununki, şununki olur giden sonuçta… Yine dağlanır yürekler, çünkü bilir, er geç sıra döner ona gelir…
