İnsan olarak neden, niçin yaratıldık. Mademki, insan olarak yaratıldık.
O zaman da düşünüp taşınmamız gerekmez mi?
Bizlerin görev ve sorumluluğu hiç yok mudur?
Boşuna yaratılıp, başı boş mu bırakıldık?
Bunu her kes için söylüyorum!
Herkesin de üzerinde uzun uzun düşünmesini istiyorum.
Şayet hepimiz içimizdeki bu ben denilen egoizmi simgeleyen ben’likteki bencillikten kurtulup, sadece O’na ait “BEN” olmayı becerebilsek, işte o zaman hepimiz gerçek anlamda O’na ait Bir “BEN”oluruz.
Elbette bu ben’ler birbirini bir bilip, bir görür. Bir bilip, bir görenler de, hep O’na ait, bir “BEN” olur.
O, ben’ler, hep O, bir’i severler.
Bir ‘i sevenlerin hiç birisi de asla sizin bildiğiniz, bizim de kişiliğimizi simgeleyen bencillikten oluşan bir ben olmazlar. Onlar olsa olsa biz olurlar.
Biz olanlar, birbirini seven “BEN” olurlar.
Birbirini sevenler sonunda kurtuluşa ererler.
Kurtuluşa erenler de ben olup, O’nu görürler.
O’nu görenler de O’nunla var olmak için, O’nda eriyip, O’nda yok olurlar.
Varlığı da yokluğu da bir bilirler. Her şeyi bir bilen bu “BEN”’ler, artık bir HİÇ olarak yaşarlar.
Kendisi hiç olanın asla kendi ben’liği olmaz.
Kendi benliği olmayan da ne düşmanlık eder. Ne de kin güder. Ne de kin besleyip, nefret eder. Çünkü O, hep O’nunla beraber olup, O’nunla yaşamaya çalışırken, hep O’nunla hemhal olup, halden anlamaya çalışır.
İşte asıl hayatta, yaşarken kazanılacak olan insanlık budur.
İnsan için erdemlilikte, haysiyette, şerefte, onur da hepsi işte budur.
Bu dünyada bunları hakkıyla kazanıp yaşayanlar. Yer yüzünde O’nun temsilcisi olmaya hakkıyla hak kazanırlar. Onlar elde ettikleri bu hakla da, ahrette Allah’ın yüce cemalini görüp seyredeceklerdir.
Bir insan için, yer yüzünde yaşarken kazanılmış en büyük kazanç budur. Bundan daha büyük, daha onurlu, daha şerefli başka bir hal, başka bir kazanç asla olamaz.
Onun için bu hali herkesin kazanmaya çalışması gerekir. Yer yüzünde yaşayan her insan için bu hal çok önemli bir hedef olduğuna göre, her kesin bu hali daha dünyada yaşarken kazanmaya çalışması gerekmez mi?
Doğru olan da zaten bu değil midir? Çünkü er ya da geç hepimiz O’ndan geldik, Ona gideceğiz. Kim ne derse desin!
Sonunda; Sen de, Ben de, kısacası hepimiz tek, O’yuz. O’na gideceğiz. Yada döneceğiz.
Işık gölge misali, bizler de O’nun yolunda yürüyen cisimlendirilmiş birer suretleriz.
Bunu böyle anlayıp, kavradığımızda, insanlık için çok büyük faydalar sağlayacağımızı bilerek yaşamış oluruzki bu da bizlere çok büyük faydalar sağlar.
./…
Cahit KARAÇ
İnsan olarak neden, niçin yaratıldık. Mademki, insan olarak yaratıldık.
O zaman da düşünüp taşınmamız gerekmez mi?
Bizlerin görev ve sorumluluğu hiç yok mudur?
Boşuna yaratılıp, başı boş mu bırakıldık?
Bunu her kes için söylüyorum!
Herkesin de üzerinde uzun uzun düşünmesini istiyorum.
Şayet hepimiz içimizdeki bu ben denilen egoizmi simgeleyen ben’likteki bencillikten kurtulup, sadece O’na ait “BEN” olmayı becerebilsek, işte o zaman hepimiz gerçek anlamda O’na ait Bir “BEN”oluruz.
Elbette bu ben’ler birbirini bir bilip, bir görür. Bir bilip, bir görenler de, hep O’na ait, bir “BEN” olur.
O, ben’ler, hep O, bir’i severler.
Bir ‘i sevenlerin hiç birisi de asla sizin bildiğiniz, bizim de kişiliğimizi simgeleyen bencillikten oluşan bir ben olmazlar. Onlar olsa olsa biz olurlar.
Biz olanlar, birbirini seven “BEN” olurlar.
Birbirini sevenler sonunda kurtuluşa ererler.
Kurtuluşa erenler de ben olup, O’nu görürler.
O’nu görenler de O’nunla var olmak için, O’nda eriyip, O’nda yok olurlar.
Varlığı da yokluğu da bir bilirler. Her şeyi bir bilen bu “BEN”’ler, artık bir HİÇ olarak yaşarlar.
Kendisi hiç olanın asla kendi ben’liği olmaz.
Kendi benliği olmayan da ne düşmanlık eder. Ne de kin güder. Ne de kin besleyip, nefret eder. Çünkü O, hep O’nunla beraber olup, O’nunla yaşamaya çalışırken, hep O’nunla hemhal olup, halden anlamaya çalışır.
İşte asıl hayatta, yaşarken kazanılacak olan insanlık budur.
İnsan için erdemlilikte, haysiyette, şerefte, onur da hepsi işte budur.
Bu dünyada bunları hakkıyla kazanıp yaşayanlar. Yer yüzünde O’nun temsilcisi olmaya hakkıyla hak kazanırlar. Onlar elde ettikleri bu hakla da, ahrette Allah’ın yüce cemalini görüp seyredeceklerdir.
Bir insan için, yer yüzünde yaşarken kazanılmış en büyük kazanç budur. Bundan daha büyük, daha onurlu, daha şerefli başka bir hal, başka bir kazanç asla olamaz.
Onun için bu hali herkesin kazanmaya çalışması gerekir. Yer yüzünde yaşayan her insan için bu hal çok önemli bir hedef olduğuna göre, her kesin bu hali daha dünyada yaşarken kazanmaya çalışması gerekmez mi?
Doğru olan da zaten bu değil midir? Çünkü er ya da geç hepimiz O’ndan geldik, Ona gideceğiz. Kim ne derse desin!
Sonunda; Sen de, Ben de, kısacası hepimiz tek, O’yuz. O’na gideceğiz. Yada döneceğiz.
Işık gölge misali, bizler de O’nun yolunda yürüyen cisimlendirilmiş birer suretleriz.
Bunu böyle anlayıp, kavradığımızda, insanlık için çok büyük faydalar sağlayacağımızı bilerek yaşamış oluruzki bu da bizlere çok büyük faydalar sağlar.
./…
Cahit KARAÇ
İnsan olarak neden, niçin yaratıldık. Mademki, insan olarak yaratıldık.
O zaman da düşünüp taşınmamız gerekmez mi?
Bizlerin görev ve sorumluluğu hiç yok mudur?
Boşuna yaratılıp, başı boş mu bırakıldık?
Bunu her kes için söylüyorum!
Herkesin de üzerinde uzun uzun düşünmesini istiyorum.
Şayet hepimiz içimizdeki bu ben denilen egoizmi simgeleyen ben’likteki bencillikten kurtulup, sadece O’na ait “BEN” olmayı becerebilsek, işte o zaman hepimiz gerçek anlamda O’na ait Bir “BEN”oluruz.
Elbette bu ben’ler birbirini bir bilip, bir görür. Bir bilip, bir görenler de, hep O’na ait, bir “BEN” olur.
O, ben’ler, hep O, bir’i severler.
Bir ‘i sevenlerin hiç birisi de asla sizin bildiğiniz, bizim de kişiliğimizi simgeleyen bencillikten oluşan bir ben olmazlar. Onlar olsa olsa biz olurlar.
Biz olanlar, birbirini seven “BEN” olurlar.
Birbirini sevenler sonunda kurtuluşa ererler.
Kurtuluşa erenler de ben olup, O’nu görürler.
O’nu görenler de O’nunla var olmak için, O’nda eriyip, O’nda yok olurlar.
Varlığı da yokluğu da bir bilirler. Her şeyi bir bilen bu “BEN”’ler, artık bir HİÇ olarak yaşarlar.
Kendisi hiç olanın asla kendi ben’liği olmaz.
Kendi benliği olmayan da ne düşmanlık eder. Ne de kin güder. Ne de kin besleyip, nefret eder. Çünkü O, hep O’nunla beraber olup, O’nunla yaşamaya çalışırken, hep O’nunla hemhal olup, halden anlamaya çalışır.
İşte asıl hayatta, yaşarken kazanılacak olan insanlık budur.
İnsan için erdemlilikte, haysiyette, şerefte, onur da hepsi işte budur.
Bu dünyada bunları hakkıyla kazanıp yaşayanlar. Yer yüzünde O’nun temsilcisi olmaya hakkıyla hak kazanırlar. Onlar elde ettikleri bu hakla da, ahrette Allah’ın yüce cemalini görüp seyredeceklerdir.
Bir insan için, yer yüzünde yaşarken kazanılmış en büyük kazanç budur. Bundan daha büyük, daha onurlu, daha şerefli başka bir hal, başka bir kazanç asla olamaz.
Onun için bu hali herkesin kazanmaya çalışması gerekir. Yer yüzünde yaşayan her insan için bu hal çok önemli bir hedef olduğuna göre, her kesin bu hali daha dünyada yaşarken kazanmaya çalışması gerekmez mi?
Doğru olan da zaten bu değil midir? Çünkü er ya da geç hepimiz O’ndan geldik, Ona gideceğiz. Kim ne derse desin!
Sonunda; Sen de, Ben de, kısacası hepimiz tek, O’yuz. O’na gideceğiz. Yada döneceğiz.
Işık gölge misali, bizler de O’nun yolunda yürüyen cisimlendirilmiş birer suretleriz.
Bunu böyle anlayıp, kavradığımızda, insanlık için çok büyük faydalar sağlayacağımızı bilerek yaşamış oluruzki bu da bizlere çok büyük faydalar sağlar.
./…
Cahit KARAÇ
İnsan olarak neden, niçin yaratıldık. Mademki, insan olarak yaratıldık.
O zaman da düşünüp taşınmamız gerekmez mi?
Bizlerin görev ve sorumluluğu hiç yok mudur?
Boşuna yaratılıp, başı boş mu bırakıldık?
Bunu her kes için söylüyorum!
Herkesin de üzerinde uzun uzun düşünmesini istiyorum.
Şayet hepimiz içimizdeki bu ben denilen egoizmi simgeleyen ben’likteki bencillikten kurtulup, sadece O’na ait “BEN” olmayı becerebilsek, işte o zaman hepimiz gerçek anlamda O’na ait Bir “BEN”oluruz.
Elbette bu ben’ler birbirini bir bilip, bir görür. Bir bilip, bir görenler de, hep O’na ait, bir “BEN” olur.
O, ben’ler, hep O, bir’i severler.
Bir ‘i sevenlerin hiç birisi de asla sizin bildiğiniz, bizim de kişiliğimizi simgeleyen bencillikten oluşan bir ben olmazlar. Onlar olsa olsa biz olurlar.
Biz olanlar, birbirini seven “BEN” olurlar.
Birbirini sevenler sonunda kurtuluşa ererler.
Kurtuluşa erenler de ben olup, O’nu görürler.
O’nu görenler de O’nunla var olmak için, O’nda eriyip, O’nda yok olurlar.
Varlığı da yokluğu da bir bilirler. Her şeyi bir bilen bu “BEN”’ler, artık bir HİÇ olarak yaşarlar.
Kendisi hiç olanın asla kendi ben’liği olmaz.
Kendi benliği olmayan da ne düşmanlık eder. Ne de kin güder. Ne de kin besleyip, nefret eder. Çünkü O, hep O’nunla beraber olup, O’nunla yaşamaya çalışırken, hep O’nunla hemhal olup, halden anlamaya çalışır.
İşte asıl hayatta, yaşarken kazanılacak olan insanlık budur.
İnsan için erdemlilikte, haysiyette, şerefte, onur da hepsi işte budur.
Bu dünyada bunları hakkıyla kazanıp yaşayanlar. Yer yüzünde O’nun temsilcisi olmaya hakkıyla hak kazanırlar. Onlar elde ettikleri bu hakla da, ahrette Allah’ın yüce cemalini görüp seyredeceklerdir.
Bir insan için, yer yüzünde yaşarken kazanılmış en büyük kazanç budur. Bundan daha büyük, daha onurlu, daha şerefli başka bir hal, başka bir kazanç asla olamaz.
Onun için bu hali herkesin kazanmaya çalışması gerekir. Yer yüzünde yaşayan her insan için bu hal çok önemli bir hedef olduğuna göre, her kesin bu hali daha dünyada yaşarken kazanmaya çalışması gerekmez mi?
Doğru olan da zaten bu değil midir? Çünkü er ya da geç hepimiz O’ndan geldik, Ona gideceğiz. Kim ne derse desin!
Sonunda; Sen de, Ben de, kısacası hepimiz tek, O’yuz. O’na gideceğiz. Yada döneceğiz.
Işık gölge misali, bizler de O’nun yolunda yürüyen cisimlendirilmiş birer suretleriz.
Bunu böyle anlayıp, kavradığımızda, insanlık için çok büyük faydalar sağlayacağımızı bilerek yaşamış oluruzki bu da bizlere çok büyük faydalar sağlar.
./…
Cahit KARAÇ
