Diyanet İşleri Başkanlığı Kurumsal İletişim Müdürlüğü’nde Koordinatör olarak görev yapan Yüksel Sezgin’in anlattığı ibretlik bir hatırası şöyle:
“Diyanet İşleri Başkanlığı ve Türkiye Diyanet Vakfı 2015 yılı Ramazan Programı kapsamında Etiyopya’ya gittim. Çok dinli, çok dilli, çok kültürlü bir ülke olan Etiyopya’da insanların cömertçe paylaştığı tek unsur yoksulluk.
Etiyopya tam bir tezatlar ülkesi; bir yanda Allah’ın insanlara bahşettiği topraklar, bir yanda aç insanlar, bir yanda lüks oteller, hemen çevresi teneke mahallesi. Varlık da yokluk da iç içe… Bu tezatlar Etiyopya’da kaldığımız süre içinde hep Hayâli’nin;
“Cihân-ârâ cihân içredir ârâyı bilmezler,
Ol mâhiler ki deryâ içredir deryâyı bilmezler.” beyti dolaştı.
Necaşi Hazretlerinin torunlarıyla bir arada olmak, Ramazan’da onların yüzünü güldürmek, Ramazan sevincini paylaşmak, sofralarına bir katkı sunmak amacıyla Etiyopya’nın değişik bölgelerinde bulunduk.
Bir iftar vakti, kaldığım yerde ezanla birlikte orucumu açtım. Sofrada, Türkiye’den götürdüğüm biraz Beypazarı kurusu, birkaç hurma ve kuru incir vardı. İftardan sonra akşam namazını kıldım ve çay içmek için bir kenara çekildiğimde, Nureddin isimli bir imam yanıma geldi. Kendisine bir adet kuru incir ikramında bulundum. Hem sohbet ediyor, hem de çaylarımızı yudumluyorduk. Nureddin elindeki incirin yarısını ısırarak;
“Bu ne kadar güzel bir meyve, nedir bu meyve?” diye sordu.
Meyvenin incir olduğunu, Allah’ın üzerine yemin ettiği “Tin” meyvesi olduğunu söyledim. Hayretle “İncir bu mu?” dedi ve Besmele çekerek “Tîn Suresini” okumaya başladı. Elinde kalan yarım inciri büyük bir hürmet ve saygıyla bir peçeteye sardı. O yarım inciri ne yapacağını sordum kendisine…
“Allah’ın üzerine yemin ettiği bu inciri evime götüreceğim. Çocuklarımın ağzına birer parça koyacağım. Bir ömür damarlarımızda dolaşacak. Bu büyük bir nimet, Allah bize bu nimeti bahşetti, ne kadar şükretsek azdır.” dedi. Ben de, “Siz o yarım inciri yiyin” dedim ve yanımda bulunan bir paket inciri kendisine ikram ettim.
Büyük bir heyecanla paketi alarak; “Allah’a yemin ederim ki hayatımda aldığım en değerli ve en büyük hediye bu oldu. Sizler ne kadar büyük insanlarsınız, ne kadar büyük bir milletsiniz. 3500 kilometre mesafeden buraya geliyorsunuz ve Allah’ın Kur’an’da zikrettiği ve üzerine yemin ettiği bir meyveyle bizi tanıştırıyor ve ikramda bulunuyorsunuz. Size ne kadar teşekkür etsek azdır. Yıllardır Etiyopya’nın değişik bölgelerinde sofralarımıza katkı sağlıyor, kestiğiniz kurbanlarla bizlere ikramda bulunuyorsunuz. Gelecekten ümidini kesmiş olan bizlere birer ışık ve ümit oldunuz. Allah sizlerden razı olsun” dedi. Bu duygularla Necaşi Hazretlerinin torunlarıyla vedalaşarak ülkemize döndük.”
“Bu hatıra kime ne anlatır veya kimler bundan ne ders çıkarır bilmiyorum. Yalnız ben kendime söz verdim. İnşaallah bundan sonra, bir incir gördüğümde veya bir incir yediğimde “Tîn Sûresini” mutlaka okuyacağım…
Hayat kitabımız Kur’an-ı Kerîm’de 95’inci sure. Mekke döneminde inmiştir. 8 ayettir.
Bismillâhirrahmanirrahim.
1- İncire, zeytine,
2- Sina dağına,
3- Ve bu emin beldeye (Mekke’ye) yemin olsun ki;
4- Biz, insanı en güzel bir biçimde yarattık.
5- Sonra çevirdik aşağıların aşağısına kaktık (indirdik).
6- Ancak iman edip yararlı işler yapan kimseler başka. Onlar için kesilmez bir mükâfat vardır.
7- O halde bundan sonra sana dini (hesap gününü) yalanlatan nedir?
8- Allah “Hâkimlerin Hâkimi” değil midir?
Amennâ ve Saddaknâ… İnandık, iman ettik Rabbim… Yaratan ve yaşatan Sensin… Din gününün sâhibi Sensin… Hâkimler hâkimi Sensin…
Sormak istediğim soru şu :
Sayısız nimetler içerisinde yaşayan bizler, neden Etiyopyalı Nureddin Hoca gibi bakamıyoruz?
O’nun gibi göremiyoruz?
O’nun gibi düşünemiyoruz?
O idrâkte olsaydık bir bardak suyu lüzumsuz yere akıtır mıydık?
İhtiyacımızdan fazla aldığımız ekmekleri naylon poşetlerde küflendirip, sonra da hiç vicdanımız sızlamadan çöpe atar mıydık?
Yaşadığımız şu dünyada israf ettiğimiz o nimetlere muhtaç olan milyonlarca insan olduğunu düşünürdük !
Heder ettiğimiz zenginliklerde diğer insanların ve doğacak bebeklerin de haklarının olduğunu unutmazdık !
Kendisine ikrâm edilen ve hayatında ilk defa gördüğü, ilk defa yediği yarım incir karşılığında şükür olarak Tîn Sûresini okuyan Etiyopyalı Nureddin kardeşimiz, Türkiye’de incir bahçeleri, zeytin bahçeleri olup da kıblesini şaşırmış, kitabından habersiz, israf içersinde uyuşuk gafilleri görse ne derdi acaba?
Yâ Rabbî Sırât-ı müstakimden ayırma bizi… İslâm nîmetinden, îman nîmetinden mahrum eyleme… Şükründen, zikrinden gâfil kılma bizleri…
Âmin. Arif Çelenk)
“Cihân-ârâ Cihân içredir; ârâyı bilmezler,
Ol mâhiler ki Deryâ içredir, Deryâyı bilmezler.”
Beytinde saklı mânayı daha iyi anlamak lazım… daha nice böyle değerler içinde yüzeriz, değerini bilmeyiz… Hasta yatağına düşen bir kimsenin, sağlığındaki hayatı bilmediği gibi…Varlık içinde bulunan bir kimsenin, yokluğa düştüğü zaman, varlığın değerini bilmediği gibi.. Ölüm kapıya geldiği zaman, geçcen zamanın ne olduğunu bilmediğimiz gibi…
Cennet Vatanımızda, Cennet nimetleriyle donatılan Nȋzâm içerisinde nankörlük, şükürsüzlük, isyaün, bühtan, hüsrân,hatta hâinlik yapıldığı gibi…
Çerçevelik bir özellik taşıyan bu hatırayı (4+4) lü bir şiirimizde noktalayalım.
Gönül kırma, çam devirme,
Zalim sarma, tâviz verme,
Gül koparma, yol çevirme,
Al aparma, haram yeme.
AYAKTASIN, REVÂÇTASIN,
KİR PAKLASIN, YATAKTASIN.
Yaralar sar, dermânı ver,
Gülünde hâr, bülbül ne der,
Yağsa da kar, doymaz ki yer,
Dost ile yâr, çulunu ser.
MEVLÂ İSTER, GAYRET GÖSTER,
MERÂM BESLER, ÇIKAR SESLER.
Bir lokmada, şükür olsun,
Bir hırkada, onu bulsun,
Bir sofrada, kaşık alsın,
Bir fırkada, geri kalsın.
VARLIK O’NUN, YOKLUK SENİN,
KADER SONUN, TOPRAK TENİN.
Haramı bil, sevap işle,
Günahı sil, helal dişle,
Şerden irkil, hatan fişle,
Hakta dikil, nefsin şişle.
İNSAN OLMAK, BÜYÜK VARLIK,
AŞKTA SOLMAK, TEK UYGARLIK.
Ateş yakar, su söndürür,
Setler yıkar, çark döndürür,
Aptal bakar, düşündürür,
Dişten artar, mal böldürür.
SIRLAR DOLU, BİR KÂİNAT,
TEVHİT YOLU, BUNA İNAT.
Güneş doğar, hem de batar,
Yağmur yağar, seller akar,
Zalim boğar, mazlum yakar,
Köpek zağar, havlar bakar.
KEMÂLETLE, KEMÂLİLER
KEFÂLETLE, BİN ÂLİLER.
