Hala bir çiçek solmayı bilmiyor yüreğinde ve hala yüreğindeki o büyük baharın bir çiçeğin getirdiği bir bahar olduğunu kavrayamıyorsun.
Hala kilometreler var aranızda ve hala ne kadar gidersen git, nasıl gidersen git, nereye gidersen git,o mesafenin kapanamayacağını anlıyorsun .
Hala onsuz yaşamında yüz milyarlarca dakika var ve hala onsuzluğun verdiği heyecanın yüz milyarlarca duygusu arasına sıkışabiliyorsun.
Hala bir güvercin kanatlarını çırpıp duruyor hatıralarında ve hala o güvercinin her yılın üç yüz altmış beş gününde çırpınıp durmasını anlayamıyorsun.
Hala gözlerin o ışıltısını yitirmiş değil ve hala o ışıltının içinde taşıdığı güneşlerden gelerek geleceğini aydınlatıyorsun.
Hala sevince ateşlere girer gibi sevdiğin anlaşılmaz değil ve hala ateşi yakanı da söndürmeyeni de, o sevginin külleri arasına savuramıyorsun.
Hala bir durgun su içini ıslatan sevinç ve hala o suya girip çıkıp girip çıkıp ıslanıyorsun.
Hala bin bir fırtına yasama ektiğin ağaçlarını sokup duruyor ve hala sen başka bin bir fırtına ile o ağaçların yerine yaşamın için yeni ağaçlar dikebiliyorsun.
Hala her gece senin gözlerin kadar karanlık ve hala aslında gece karanlık değil gözlerin siyah diye ağlayabiliyorsun.
Hala basaklar kavruluyor bir aşkın toprağında ve hala bereketi doğuranın, emzirenin, büyütenin tozlarına bulanıyorsun.
Hala susuzluğu dudaklarında ve hala kana kana içip de hasretinden, susuzluğuna doyamıyorsun.
Hala kanatları defalarca kırılan bir küçük kuşsun ve hala uçtukça Nemrut’un göklerine yükselebiliyorsun.
Hala yüzünde hüznü bir sağlam acının ve hala hüznün damarlarından akıpta kaynayan bir volkan olabiliyorsun.
Hala kaynağı coşkun bir nehir sözlerin ve hala konuştukça konuşuyor bağlandığın denizin dalgalarıyla sesleniyorsun.
Hala kaynıyor duruyor zaman ve hala bir zaman tünelinden bakarak, yağmurlu bir havada seni sırılsıklam eden o sezgiye bağlanabiliyorsun.
Ve hala direniyor dizlerin ve gözlerin ve hala gözlerin ve gece karanlık hala, çünkü kapanmıyor gözlerin gözlerin.
