İşin çözümüne gelince; geçenlerde ameliyat olan küçük kız kardeşimi ziyarete gittiğimde ondan büyük olan diğer kız kardeşim bana bakın ne dedi, biliyormusunuz.
Abi, Neden uzak duruyorsun dedi. Ben de ona seni seviyorum. Daha ne yapmamı istiyorsun dedim. Sarıl bana dedi. Yetmiyor bu sevgin bana, uzakta durup hal hatır sorman dedi. Seviyorum demen dedi. Temas et, dokun dedi. Yüreklerimiz birbirini hissetsin dedi. Yüreğinin atış sesini duyayım dedi. Abimla karşılaşıp, konuştuğumu hissedeyim. İçimde duyayım yüreğinin sesini dedi. Yoksa senin sevginde bir el (yabancının) sevmesi gibi olur. Dedi. Ve o anda ben bir irkildim. Hiç sormayın. Birden bire heyacanlandım. Kan dolaşımım hızlandı.
İşte sevgi bu dedim. Yıllar önce yazmış olduğum cümlelerim aklıma gelmişti. Ama o zaman ne yalan söyleyim, bu kadar derinden etkilenmemiştim.
Kardeşime sarıldığımda onun bana olan sevgisini, kalbinin pompaladığı kanın sıçaklığını taa iliklerimde hissettim. Bir nevi kardeşimin kalbinde dolaşan o sevgi dolu kan benimle içselleşmişti. Kuçaklaşmadan uzunca bir süre o his bende devam etti.
Demek ki, birisini sevmek, anlamak ve ona yakın olmak için, ona gerçekten yakın olup temas etmek gerekiriyor. Temas en acımasız, en gaddar, yüreği buz kesmiş insanın bile yüreğini eritir. Hiç beklenmedik bir hale sokup bizden bile çok daha yumuşak ve iyi kalpli bir insan eder. Dedi.
Kaç gün oldu bu sözleri unutamadım. Şimdi bile bu sözleri ağlayarak yazdığıma göre, Gezi Parkı gençlerine yaklaşımımızda bu süreçte böyle olmalı.
Duygu ve düşüncelerine değer verilip, değerlendirilmeliler. Ötekileştirip birbirinden uzaklaştırılmadan sevilip kuçaklanmalılar.
Asla cezalandırılıp toplumdan uzaklaştırlmamalılar.
Acak konunun üstü örtülmemeli, her yönüyle araştırılıp bir daha olmaması için de dersler alınıp, dersler çıkarılmalı.
Bundan böyle de herkes konuşma diline, uslubuna dikkat etmeli. Bu konuda baskı, güç gösterisi hiçbir işe yaramaz. Bu bir toplum hareketidir. Topluma da bu türden dersler verilmez diye düşünüyorum.
22.06.2013
