Bir varmış, bir yokmuş. Evvel zaman içinde kalbur saman içinde bir memleket varmış. Bu memlekette var yokmuş, yok varmış. İşte tüm varlığın yokluk tarafından sarıldığı böylesi bir zaman ve mekânda üç kardeşin tek fanilaya ve tek pantolona mecbur olduğu gerçeği varmış. İnsanlar bu gerçek ile yaşarmış. Sonra bir zaman gelmiş ve bu yoklugun sardığı varlık, yerini olması gerektiği gibi varlığa bırakmış. Bırakmış bırakmasına da ancak bu seferde başka şeyler yok olmuş. İşte öyle bir devir olmuş ki, zengini fakiri, varlıklısı, yoksulu herkes adeta zaman ile yarışır hale gelir gibi son model teknik cihazlar kullanır olmuş. Hatta öyle bir devirmiş ki, bu devir; bırakın üç kişinin bir pantolon giymesini her bir kişinin bir gardropst dolusu giysisi varmış. En lüks giysilerin bile bini bir para olmuscasina herkes giysi sahibiymiş. Hem de giysinin her turlusunun. Giysiyi bırakın. Herkes her dilediği şeye dilediği miktarda sahip oluyormuş.
Ancak gelin görün ki, bu devir beraberinde bir hastalık getirmiş. Eskinin ilim irfan meclislerinin yerini artık herkes köşesine çekilerek vazgeçmişlet. Bu hastalık önce uzak çevre, sonra yakın çevre derken en son ailelerin içini dahi kemirecek kadar vahim bir hal almış. Artık anne baba dahi kendinden olan çocuğu görüp ne yaptı ne etti. Diye bulup da bir iki kelam etmek için bulamaz olmuş. Çok sonraları anlamışlar ki, varlığı elde etmek için, yoktan vazgeçip varı var etmek için baş koydukları bu mücadele yolunda meğer öz benliklerini yitirip vara öyle kavuştuklarını anlamışlar. Anlamışlar anlamasına da, kaybedilen hayvan değil, toprak değil. Akıl sahibi insandır. Hayvan kaybedilse bulunup yeniden sahiplenilir. Toprak kaybedilse yeniden ya fethedilir, ya satın alınıp elde edilir. Ancak elden giden insan olunca bunu kişi kendisi fark edip uyanmadigi sürece elde etmek mümkün değil. Yada birkaç nesil geçmesi lâzım ki ancak öyle de ya elde edilir ya edilmez.
Bugün bir bakın şikayet ettiğiniz ve maddenin esiri yada teknolojinin esiri olan yeni nesiller acaba o esir olduklarında neyi arıyorlar? Mutluluğu, huzuru ve sevgiyi arıyorlar. Oysa biz insanlık olarak o yokun var olduğu dönemden varın var olduğu döneme geçmek için kendimizi dünya ve dünyalığa o denli kaptırdık ki, en yakınımızda olan ve yetiştirmekle sorumlu olduğumuz, bize emanet verilen çocuklarımızı dahi gözümüz göremez oldu. İşte biz varı yokun yok olması için bu büyük kayıp üzerine inşa ettik. Keşke yokun var olduğu o dönemde kalsaydık da bu kadar ağır bedelli olan vara sahip olmasaydık ve hep kendimiz olarak, insan olarak kalsaydık. Hani hep deriz ya; önemli olan insan olarak doğmak değildir. Asıl önemli olan insan olarak doğup geldiğimiz bu dünyada insan kalabilmektir en önemlisi. İşte insanlık yokun var olması serüvenini böyle tamamladı ne yazık ki. Kazanç küçük, kayıp ise hiçbir şeyle kıyas edilemeyecek kadar ağır ve büyük. İşte şimdi biz neden bu hale geldik diye kendi kendimizi yiyip bitirdiğimiz asıl ve en büyük sorunumuz budur. Biz bu yolda kendimizi kaybettik. Bunun yerini hangi kazanç telafi edebilir ki?
Herşey insan içindir, kuralını biz, insan herşey içindir’e indirgedik. Ve böylece yaratılış amacımızı da gayemizi de fitratimizi bu yolda ve uğurda kaybedip, baskalaştık. Şuan insanın ve insanlığın geldiği nokta budur işte. Dilerim biran önce aklımızı başımıza alır ve yeniden asıl amacımıza, gayemize ve gerçek fıtratımıza geri döner, kendimizi buluruz ve KENDİMİZ oluruz.
Vanlı Yazar Ebubekir Demir
