Bayram öncesi! Yurdum insanı çoktan bayram moduna girmiş. Bende dokuz günlük tatili memlekette geçirme niyetiyle terminale gittim. Zaten önceden bilet alma alışkanlığımız yok çünkü geleceğe plan yapmayız. Bu gün akşam olsun, yarına Allah kerim…
Bir asgari ücretli ağır iş çalışanı her halinden belli olan üçüncü sınıf atölyeler de dikilmiş mahalle butiğinden taksitle alınmış takım elbisesini, pazardan aldığı suni deri ayakkabısını gururla giyinmiş otuzlu yaşlardaki iki çocuk babası işçi Recep peronda beklemekten önce usandığından, sonrada yorulduğundan bavul niyetine hazırladıkları elbise öteberi dolu torbaların üzerine oturup çocukların küçüğünü kucağına büyüğünü yanı almış bekleyen hanımının etrafında dönerken önce “of’lamıştı” usanmışlıkla. Sonra söylendi. Sonra sövmeye başladı. Ardından kendisine bakan en yakınındakine açıklama yapmaya başladı. “Tam iki saat geçti; Otobüs hala kalkmadı. Saatlerdir çoluk çocuk buralarda mahvolduk…” Bu hep böyle olmuştur. Otobüsünüz size söylenen saatte asla kalkmaz. Kendinizi aşağılanmış hissedersiniz. Çünkü muhatap bile bulamazsınız.
Biraz ilerde yirmi otuz kişilik bir grup. Sanki kavga ediyorlar gibi bağrışıyorlar. İlk atama yılında ilk bayram tatiline gitme gururunu yüzünden yansıtan öğretmen genç söyledi: “Onlarda dolandırılmış. Ara servis diye bilet almışlar, ne araba var nede satılan biletleri sahiplenen. Ortada kalakalmışlar.” Bu fırsat tacirleri her bayramda yurdumun her köşesinde icra-i sanat (!) ederlerde, ne yakalanırlar nede yakalananlar ceza alırlar. Bayram tatillerimiz gibi bu olaylarda memleketimin gelenekleri arasındadır…
Otobüsün koltukları saatlerce oturduğumuz terminal yolcu bekleme banklarına göre oldukça konforlu olduğundan yerime oturur oturmaz içim geçti gözlerimin kapanmasına engel olamadım. Neden sonra koltuk arkadaşımın dürtmesi ile uyandım “ Görüyor musun? ” diyerek dışarısını gösterdi. Şehri çıktığımız halde yol boyunca uçsuz bucaksız konut ve fabrika inşaatlarının yanından geçiyorduk. Geçen senemi idi yoksa daha mı önceydi burada geçtiğimde her taraf ekili tarla idi. E memleket gelişiyor, nüfus artıyor. Hükümette iyi çalışıyor! Ama bir terslik var ekilebilir arazileri imara açarsın yiyeceğini nasıl temin edeceksin. Yemeden yaşanmaz ki!
Otobüste ağlayan çocuklar üç sıra önde çaprazdaki birisi ile konuşmaya çalışan yolcu. Şoförün yanına, yere oturmuş hostes koltuğundaki yedek şoförle beraber üçlü bir sigara arkadaşlığı ve koyu bir sohbete ısrarla dördüncü olarak katılmaya çalışan host. Bayağıda susamışım. Host’un bana bakışını değerlendirip bir su istedim ilginç bir cevap:”Beyefendi birazdan servis yapacağım zaten.” Birden canımın hiç bir şey istemediğini hissettim. Bayram sevinci de bitti. Acaba yarı yolda insem mi… Zaten gidip kimi göreceğim ki?
Empati; Bir insanın, kendisini karşısındakinin yerine koyarak onun duygularını ve düşüncelerini doğru olarak anlamasıdır.
bu haftaki yazımda aslında sizin yazınızdaki soruları aydınlatacak cevaplar var… elinize emeğinize sağlık…