Anladım ki hep anne gibi olmayacaksın… Hep düşünüp arka toplamayacaksın… Açıkları kapatıp tüm üzüntüleri tek başına yüklenmeyeceksin… Her aradıklarında koşulsuz elini uzatıp dinlemeyeceksin… Organizelerin en güzelini yapıp kendini paralamayacaksın…
Neden diyenler var şu an:
Bir gün kendinle kaldığında tüm bunların sadece senden çok şey götürdüğünü, yaşanmışlıkların çok da değerli kılınmadığını görüyorsun… Bakmışsın ki o kadar kalabalığın içinde teksin…
Anne; ona sinirlendiğiniz zaman “Anne olmadan bilemezsin!” cümlesiyle, verdiği değeri anlayabilene çok şey anlatandır.
Aşkta da fedakârlık yapan taraf hep haksızlığa uğrayandır…
FEDAKÂRLIK tartışılır mı? Hem de nasıl!
MEVLANA “Sevgide fedakârlık yolu bulamayanları, asla gönül kapınızdan içeri sokmayın!” demiş. Boşuna söylememiş.
Fedakâr olmam bana hep bir şeyler kaybettirmiştir bu zamana kadar. Yaptıklarım, kişiliğimden verdiğim ödünler, hayatımdan kırptığım yaşanacaklar…
Evet, bugüne kadar hep fedakârlık yaptım her konuda, belki pişman da değilim ama yaşamımdan kopup gidenleri göz ardı edemem. Her defasında öncekinden daha fazla bir şeyler kaybettiğimin farkındayım. Fedakârlığın beni yıldırdığının, kalbimi yaraladığının da bilincindeyim. İnsanın yaşamında elbet başkaları için feda edebileceği bir şeyleri vardır. Bir koltuğu, bir bisikleti, bir nefesi veya bir düşüncesi… Bertrand Russell’ın dediği gibi; “Büyük fedakârlıklara katlanabilmek için büyük avuntular bulmak gerekir.”
Gerçekten seven taraf yaptığı iyiliklerin ve fedakârlıkların karşılığını beklemez, bunu önce kendisi istediği için yapar ve karşı tarafa duyduğu sevgi ve saygı dolayısıyla yapar.
Evet, başlığımdaki “FEDA-KÂRLIK” sözü; “bir taraf FEDA eder diğer taraf KÂRlıdır…”
Siz hangi tarafsınız?.. FEDA mı?.. KÂR mı?..
Ben; FEDA’yım…
İlginç bir yazı! Fedakar’lık! Yazıda Feda ve Kar olarak işlenmesi oldukça çarpıcı. Doğrusunu isterseniz ben bugüne kadar, Fedakarlıktan Karlı’lık çıkaranın veya Feda edilenin olabileceğini düşünmemiştim! Valla kafam karıştı….