Eymür´e Getirilen Voleybol Topu

Bir kış günüydü.
Birinci döneme ait karneler verilmişti. Ben İlçe merkezinde bulunan Cumhuriyet Ortaokulundan Eymür Ortaokuluna atanmıştım.
Çok eskileri bilmiyorum ama o sene çok kar yağmıştı. Köye zar-zor ulaştım. Meslek hayatımda ikinci yılın içindeydim.
İlk gün gerekli idari işlemler yapıldı. Okulun açılmasına üç gün vardı ve ben sürede kalacak bir yer temin etmeliydim. Köye elektrik daha gelmemişti. Isınma ve aydınlanma için başka bir yol bulmalıydım.
Bana üç gün içinde bir ev bulundu. Kendimi saymazsam evin içinde kitaplarım ve giyilecek birkaç parça eşyadan başka bir şey yoktu. Ancak, ben bir şekilde burada kalmak durumundaydım. Yani atama zamanı pek uygun bir vakitte olmamıştı.
Bunları düşünecek vaktim yoktu. Zilin çalmasıyla dersler başlayacak ve ben öğrencilerimle baş başa kalacaktım. Nasılsa yatacak bir yerim vardı. Sıcak veya soğuk ne fark eder ki… Karanlığı gaz lambası ve gönül ışığı ile aydınlatmaya çalışıyordum.
Mevsim kış olduğu için okulun dışında gidilecek bir yer yoktu. Bazen o zaman ilçe olmayan Harşıt denilen yere maç izlemeye gider, diğer zamanlar ise Ali Dayı´nın çay ocağında hasbıhal ederdim.
Günler günleri kovaladı.
Bahar gelmişti. Şimdi tam olarak hatırlayamıyorum ama nisan ayı sonlarına doğru okulun önünde voleybol maçı yapacaktık. O zaman ilkokul ile ortaokul aynı bahçeyi ortak kullanıyordu. İşte o iki okulun arasına voleybol filesi çekildi ve öğretmenler ile köyün gençleri iki takım kurmak istedik.
Okulun önünde tam 11 kişiydik. Yani bir kişiye daha ihtiyaç vardı. Takımlar ya beşe beş oynayacak ya da bir kişi daha bulunarak altışar hale gelecekti.
İşte o anlarda iki okulun yola açılan boşluğunda, şimdi hatırlayamadığım bir kişi duruyordu. Ona “Hadi gel şuraya geç” dediler. O da geldi ve maç başladı.
Ben bir taraftan oynarken bir taraftan da son çağrılan kişiyi takip ediyor, oynadığı oyuna şaşırıyordum. İçimden “Demek ki oynamasını bilen biri” diye geçiriyordum. Maçın bitiminde, sonradan giren oyuncunun tarafı galip geldi. Ben, birine “Son çağırılan kişi voleybol oynaması iyi biliyormuş” dedim.
Sorduğum kişi bana “Bu köyde her erkek voleybol oynamasını bilir” dedi.
Bir an irkildim. İçimden “Bu nasıl olabilir” dedim. Bir köyün tamamının voleybol oynaması gerçekten çok ilginçti. Voleybol çok yaygın ve popüler bir oyun değildi. Üstelik her yerde de oynanamaz. Düz bir zemin ve file lazım. Ancak aldığım cevap çok ilginçti.
Aradan zaman geçti. İşin aslı anlaşıldı. Gerçekten herkes voleybol oynamasını biliyordu. Hatta ilçede yapılan turnuvalarda Eymür Köyü voleybol takımı başarılı sonuçlar alıyordu. O zamanlar ileride bir şeyler yazacağımı bilmediğim için işin aslını öğrenip bir yere not etmemiştim. Şimdi bunun için çok üzgünüm. Sadece okuyordum.
Bu konuyla ilgili biri, bana köyden birinin askerde voleybol takımında olduğunu, gelirken komutanlarının ona bir voleybol topu hediye ettiğini, o da gelip yavaş yavaş voleybolu öğrettiğini söyledi. Bu iş doğrumu bilmem. Şayet bu yazıyı okuyan konuyla ilgili bir şey biliyorsa bana haber verirse çok memnun olurum.
Eymür yazıları burada bitmez. Kısmetse daha çok yazacağız. Öncelikle bütün öğrencilerime, dostlarıma ve büyüklerime en kalbi muhabbetlerimi sunarım. Eymür özel bir köydür. İnşallah gençler buranın kıymetini bilir.
Daha sonraki yazılarda buluşmak umuduyla…