Matematiksel denklemlerle bulunamayacak şeyler de var. Sonuçta hemen hemen her şeyi denkleme katma eğilimindeyizdir. Fakat denklem, kısmen durağan doğruluk ifade etse de esasında sadece bir yakınsamadır.
İşlerimiz daha da kolaylaştı gibi. Bu ülkede herkes iyi psikolog olabilir. Neden? Çünkü denklemin içinde temel-baz polarma aynıdır. Denklemlerde bir de zemin denen şey vardır. İlk adımda o temeli iyi görmek gerekir. Uzaktaki uzak olmaz o zaman. Yakındakini de uzakta oluşuyormuş gibi görebilmemiz mümkün; uzağı görebilmek anlamında.
Temel denen şeyde haz vardır. Tıklım tıklım hem de. Buradan yola çıkabiliriz.
Bilim-teknik dergilerinin birinde astronomik görüntüler vardı. Evren’in ne kadar büyük olduğuna ilişkin görüntülerdi. En yakın galaksi: Andromeda.. ve şimdi ismini hatırlayamadığım başka galaksiler, kümeler… bir şeyin etrafında dönüyormuşuz biz; yeniden hatırladım.
Olası yaşam şekillerini de konu eden yazılar da vardı yanı sıra. Dünyada bile daha yeni yaşam şekilleri de bulunmuşken, bilimin evrene bakışı da değişiyor gibi sanki. Elektrik akımıyle çalışan organizmalar…
Orhan diye birini hatırladım… Yakın arkadaş değildik. Sadece adını bilirdim. Sessiz bilinirdi. Sanki hiçbir şey yapmıyormuş gibi. Orhanizma. Pek çok organizmanın yaşadığından bile haberimiz yoktu ya; Orhan’a o bakımdan orhanizma yakıştırması yapılmıştı… itiraf ediyorum… ben yaptım bu yakıştırmayı…
Elektrik akımıyla çalışan organizmalar… yani hem gıda ediyor hem de nefes alıyor gibi. Bizim havayı, oksijeni solumamız gibi, akım soluyor onlar da. Hem tuzlu hem de tatlı sularda yaşayabilen türlerden de konu ediliyordu yazıda.
Şimdi bile hiç aklımıza gelmeyen türler, mutlaka, vardır. Yaşam şekilleri, işte, o akılları zorlayan evrene baktığımızda, yaşam formu dediğimizde ille de insan-hayvan-bitki türünde bir şeyler aramamamız gerektiğini hatırlatıyor bizlere.Bakışımız böyle genişliyor.
Evren. Eviren. Evirip çevirmek. Bu işleri evirip çeviren kimdir? Evren. Herhalde öyle bir kökten geliyor. Evren. Eviren. Bizimle ilgilenen bir şey yani. Evirip çeviriyor.
İnsan, bu büyük evrende, sadece galaksi resimlerine baktığında bile kendini bir an önemsiz hissediyor. Öyle mi gerçekten de? O andan sonra, önemsiz hissediş anından sonra, görebildiği şeyler tekrar geliyor aklına. Fakat bir gören var;sanki kafanın içinde büyüyen bir şey. Baktığımız şeyin, evrenin, sürekli genişliyor olması da bizi çeken şey. Geeel, geeel, diyor fakat aynı zamanda kaçıyor da. Önemli oluşumuzu bize hissettiren de büyüyen o şeyi görebilme sığamız.
Sonsuzluk düşünceleri, felsefeleri… Biz sürekli büyüyen bir şeylerden bahsediyoruz fakat aksine: küçülen bir şeyler de olabilir. Sonsuz küçük ile sonsuz büyük arasındaki farkı anlatabilmemiz zor görünüyor. Sonsuz küçük, sonsuz büyük. Sonsuz’un büyük ve küçük olanı sonsuzladığına şüphe yok fakat. Matematiksel olarak düşünüyorum:
Sonsuz x küçük = Sonsuz, sonsuz x büyük=sonsuz.
Göremediğimiz şeyler, onlara inanmamamız gerektiğini unuttuğumuzda görünür hale gelirler; fakat yine de bu gerçekten, gördüğümüzün gördüğümüz olduğu anlamına gelmez. Gidip görmek en iyisi. Seviyorsan git konuş bence Sevgili Evren.
