Demirel’i hayatında en çok pişman eden şey, Erbakan hocayı TOBB Başkanlığı’ndan indirmesi olmalı. Şayet Demirel, Erbakan Hoca ile bu mücadeleye girişmeseydi, hoca bağımsız aday olur muydu?
Milli Nizam, Milli Selamet, Refah, Fazilet, Saadet, Ak Parti ve Has Parti kurulur muydu?
Merhum Erbakan hoca’nın en çok buğuz ettiği kişinin, Demirel olduğundan kuşku yok. Lakin o, ömrünün son anına kadar kameralar önünde, Demirel’e bir “dost” gibi davrandı. Belki de yaşadığı bunca şeyde en büyük pay sahibi olması nedeniyle, tüm nefretine rağmen Demirel’i kırmak istememişti.
* * *
Kemalist rejim, Müslümanların üzerinden buldozer gibi geçmiş, İslamî görünürlüğü yok etmişti. Rejimin, İslamcıların siyaset yapması bir yana, ‘İslam Düşüncesi’ne kitaplarda veya makalelerde bile tahammülü yoktu.
Erbakan Hoca, uyguladığı siyasetle, yaptığı siyasete hiçbir zaman açıkça ‘İslam’ demedi, ancak yaptığı şey açıkça İslamcılıktı. O demese de ne demek istediğini, hem seçmen anlıyordu, hem de rejim. Her şeye rağmen Hoca, İslam’ı yeniden ülke gündemine taşıdı ve görünür kıldı. Bu yüzden Erbakan Hoca’ya, tüm İslamcıların minnet borcu var.
Toplum, yaşarken olmasa bile vefatında hocaya gönül borcu olduğunu açık etti.
* * *
Bu ülkede bugün, siyaseten ‘tek’ belirleyici Tayyip Erdoğan olabilir. Ayrıca Erdoğan’ın çevresindeki bazı kimseler, merhum Hoca’dan nefret ediyor da olabilirler. ‘Vefa’ bir semt adından veya Ankara’daki bir apartman adından daha öte bir anlam ifade ediyorsa, özellikle Ak Partililer bu vefayı en fazla göstermesi gerekenler.
Şayet Erbakan siyasi olarak var olmasaydı, muhtemelen bugünün Başbakanı Erdoğan olmayacaktı. Başbakan Erdoğan, başbakan olana dek tırmandığı siyaset merdivenlerinin tümünü Hocaya borçlu.
Gençlik kolları, ilçe başkanlığı, il başkanlığı, belediye başkanlığı, genel başkanlık ve başbakanlık.
* * *
Şimdiler de Başbakan’ın aklında tek bir hedef var: ‘Başkan olmak.’
Tüm adımlarını buna göre atıyor. Hedeflerini buna göre belirliyor. Başbakanın, sürekli ardından esen rüzgâr, -anayasa değişikliği isteği nedeniyle- bu kez daha güçlü.
Bu seçimden de galip çıkacağı kesin olan Erdoğan, bu kez anayasayı tümüyle değiştirmeyi deneyecek.
Bu şansı değerlendiremezse ya da yarım yamalak bir anayasa yapmaya kalkarsa, tarih kendisini asla affetmez.
Erdoğan’ın önünde iki seçenek var. İlki, mevcut yönetim biçimini sürdürüp, ilk seçimde Cumhurbaşkanı olmak. Ama Erdoğan bunu istemiyor.
İkinci yol ise ‘Başkanlık Sistemi’ni getirip, 2014’de Başkanlık seçimine gitmek. Erdoğan’ın aklındaki fikir bu yönde, gayreti de.
İstanbul İETT otobüslerinde ‘Başkanlık Sistemi’ ile ilgili bir afiş dikkatlerden kaçmıyor. Gûya gençler, bir araya gelmişler ‘Başkanlık Sistemi Sempozyumu’ düzenliyorlar. Bu etkinliği, Erdoğan’a rağmen kimse yapamaz. Belli ki çalışma tabandan yürütülüyor. Kamuoyu hazırlanıyor.
Erdoğan, başkanlık sistemini getirebilirse, 2014’de yapılacak seçimlerde Başkan adayı olacak.
Seçilmeyi başarırsa, 2019 seçimlerinde tekraren başkan adayı olacak. Yine şansı yaver giderse, Cumhuriyet’in 100. yılı yani 2023’ü atlatıp, 2024’de ‘bana elveda’ diyecek.
‘Elveda’ dediğinde ise yaşı 70 olacak. Hayli yıprandığı için villasına çekilip, bağ-bahçe işlerine verecek kendini. Tabi, o tarihe kadar tarım ve çevre politikalarını bu halde götürürse, dinlenecek bağ-bahçe bile bulması imkânsız olacak. Ama bu, onun hayali.
Her şey arzuladığı gibi giderse –bu, bu dönemden sonra pek de kolay değil– Erdoğan çekildiğinde, Ak Parti’de tarih sahnesinden çekilecek. Çünkü partinin her ne kadar adı Ak Parti’yse de, aslında o bir ‘Recep Tayyip Erdoğan Partisi’. Erdoğan’ın olmadığı bir partinin ayakta kalması da imkânsız.
Bunlar Erdoğan’ın aklındaki hedefler. Gerçekleşip gerçekleşmeyeceğini veya siyasi ömrünün yetip yetmeyeceğini zaman gösterecek.
Şayet gerçekleşirse, işte o zaman 3. Cumhuriyet kurulmuş olacak. Kurucusu da Recep Tayyip Erdoğan… Fakat küçük bir hata, tüm hayalleri suya düşürebilir. Bugünün Erdoğan’ı, eski Erdoğan’a oranla daha fazla hata yapıyor. Ayrıca artık hızla güçlenen rakipleri de var.
Bekleyip göreceğiz.
