Kayseri ilimiz merkezinde 35 yıldır aralıksız yayınlanan, aylık, fikir ve sanat dergisi Erciyes’in daha doğrusu bu dergimiz yöneticilerinin gönderdikleri artarak bize ulaşıyor
Erciyes dergisinin 413,414 ve 415. sayıları. Kayseri Türk Ocağı Dergisinin 120. sayısı. Çıngı Dergisinin 13. sayısı. Kayseri ilimiz merkezinde yayınlanan Nevzuhur Dergisinin 28. sayısı, Erciyes Dergisi postasıyla birlikte bize ulaşanlar olarak görülüyorlardı.
Erciyes Dergisi, her sayısında, kapağında bir şair ve yazarın fotoğraf ve bilgileriyle veya önemli bir görüntüyü gözler önüne seriyor.
Erciyes Dergisinin 413. sayısında: Peyami Sefa (D.1899-Ö.15 Haziran 1961),
414. sayısının kapağında: Ahlat mezarlığında hece taşları,
415. sayısında: Abdurrahim Karakoç (1932-07 Haziran 2012)
Tekrarlamak istiyorum: Erciyes dergisinin sahibi: Nevzat Türkten, Genel Yayın Müdürü: Alim Gerçel. Hakem Heyeti bulunan Erciyes Dergisinin her sayısı dolu, dopdolu kültürel ağırlıklı yazılarla karşımıza çıkıyor. Şiirlerin de dengeli biçimde dergi sayfalarında yeraldığı görülüyor.
Erciyes Dergisinin 415. sayısında, sayfa 12’de Bedrettin Keleştimur, “Abdurrahim Karakoç’u uğurladık” başlığı altındaki yazısının bir yerinde: “Karakoç, dünyaya teslim olmadı!. Dünyanın geçici zevkini aldanmadı. Yürekli bir bahadır olarak karşımıza çıktı. İçindeki fırtınalar dışarıya taştı.. Her türlü aymazlığa, savaş açtı. 80 yılının sözünü 12 kitaba sığdırdı. Bu sözler, gönlümün fermadı dedi” diyordu.
Kayseri Türk Ocağı Dergisinin masamda bulunan 120. sayısının 22. sayfasında yeralan Ozantürk’ün (Doç. Dr. Bayram Durbilmez’in) Yeter Be! Başlıklı şiiri 11 ayrı beşlikten meydana geliyor. Bu şiirden aldıklarımız:
Bitsin bu gözyaşı, bitsin bu terör!
Son verilsin artık akan kanlara..
Siz vampir cellatlar, vicdanları kör,
Nasıl kıyarsınız, nasıl canlara!
Yakışır mı ölüm genç fidanlara?..
İşitsin bu sesi bütün yerküre!
Teröristle asla yok müzakere!
Dur/bilmez haykırır binlerce kere;
Bu vatan minnettardır kahramanlara!
Yakışır mı ölüm genç fidanlara?
GÜNÜN SÖZLERİ:
1. Ey hayat! Ölüme şükret, seni, onun yüzünden seviyorum. (Seneca)
2. Bir sözün ardından koşmamalıyız, söz bizim ardımızdan koşmalı, bize hizmet etmeli. (Montaigne)
3. Şen adam güneşe benzer, girdiği yeri aydınlatmış olur. (Cenap Şehabettin)
4. Hafif acılar konuşabilir ama derin acılar dilsizdir. (Seneca)
