Doğan Gülbasar, adı da güzel kendisi de güzel kocaman bir adamdır!
Pardon’ kocaman yürekli demek istedim.
Doğan GÜLBASAR’ı Adana’da özellikle medyada tanımayan yoktur.
Demirsporludur,
Ehli keyftir,
Ehli sohbettir.
Ehli Beyt’tendir.
Camiye ve Cemevine gitmişliğimiz olmasa bile Meyhane (sohbet) kültürümüz kavidir.
Çünkü biz; “İlimden, irfandan gidilmeyen yolun sonu karanlıktır”, ya da “Karanlığa ışık tutanlara ne mutlu” diyen koca hünkarın yolunun yolcularıyız.
Merkeze ‘İNSAN’ı koyarız.
İnsanı, insana, insanla, insanda, insanca anlamaya, anlatmaya ve yazmaya çalışırız. “Kıblem sensin yönüm sana dönerim/Mihrabımdır kaşlarının arası” diyenlerdeniz.
Kıblemiz İNSAN’dır!
Irk, renk, din, dil, sosyal statüsü, güzellik-çirkinlik makamı rütbe bir anlam ifade etmez nezdimizde yani İNSAN olması kafidir.
Eeee bu kadar övgüden Doğan beyin o nurlu yüzünün kızardığını görür gibiyim! Ama başkasını öven kendisini övermiş misali, bu yazı aslında bir egosentrik Yüksel Mert yazısıdır.
Aslında ben Doğan beyi yazarak etiket yapıyorum ve kendimi ö plana çıkartıyorum!
Öğünmek gibi olsun 90’lı yılardan KTV’den benim Genel Yayın Yönetmenimdir.
Az da olsa kıskançlığı vardır.
Özellikle de beni kıskanır!
Ha şunu da Mertçe söyleyeyim yenge de benim hemşehrimdir. Gavurdağlıdır. Doğan’dan daha eli açık ve daha irfan yönü gelişmiş bir hahanımefendidir.
Yani Doğan GÜLBASAR Osmaniyelilerin damadıdır.
Şimdi anlaşıldı mı yazının sırrının sırrı!
Ve yengenin lobisinin gücü!
ATATÜRK KÖŞESİ
Dinsiz Milletlerin devamına imkan yoktur…
DÜŞÜN-TAŞIN
Hatalarım var çünkü insanım…
AFORİZMALARIM
Olağanüstü yetenek, gerekeni, gerektiği zamanda gerektiği güzellikte MERTÇE söylemek ve söyleyebilmektir…
