İnsanlık kavramının bile yitirildiği günümüzde, bu cümle adeta ruhsuz vitrin mankenleri haline gelindiğinin bir göstergesi değil midir? Açıkçası böyle bir cümleyi yazmaktan utanıyorum ben… Çünkü çocuklarını geleceği olarak gören ve hatta onlara bayram armağan edilmiş bir ülkede bu sözcüklerin yeri asla ve asla olmamalı… Ama ne yazık ki öyle bir çağda yaşar hale geldik ki “Çocuklar ölmesin” diye bir cümle kurabilecek kadar alçalmış durumdayız.
Ufacık yürekleri var onların… Minicik elleri var… Bir de yaşıyor olmak gibi bir suçları… Yazık ki tek suçları da bu…
Oysa onlar o minicik elleriyle hayata tutunmaya çalışamadan, ölüyor, öldürülüyorlar… Peki niçin? Para, güç… Diyecek söz bulmakta zorlanıyorum doğrusu… İçim acıyor…
Hep derler ya ‘herkesin kalbi yumruğu kadardır’ diye ya o çocukların kalpleri de elleri kadar minik…
Lanet olasıca bir korku çağı yaşıyoruz… Çocukların gözlerinde artık sevgi yerine korku görüyorum… Onlar masum… Birilerinin çıkarları adına hunharca öldürülüyorlar… Elden ne gelir bilmiyorum açıkçası… Keşke onları koruyabilecek gücüm olsaydı… Ama çaresizim…
Çürümüşlüğümüzün kanıtı… Dokunduğuna bulaşan bir zehir var içimizde ve temizlenmiyor, aksine yayıldıkça yayılıyor… Bütün ülkeye, şehirlere, köylere, kasabalara, iliklerimize kadar…
Bir distopya örneği olarak okuduğumuz ve tüylerimizi diken diken eden 1984 kitabında, birileri 6 aylık bebeklerin kötü olduklarını ezberletiyor, en temel haklardan biri olan ölüsünü gömme hakkını bile elinden alan sistemi alkışlatıyordu. Yaşam hakkı mı? Ondan bahsetmek zaten suç!… Bir Kuzey Kore sunumunda dinlediğim gibi birileri ufukta kocaman duvarlar örüldüğünü ve herkesin bize düşman olduğunu ezberletiyor ve ufka baktığımızda olmayan duvarlar görmeye başlıyoruz… Görmezsek suç!…
Bu ülkede insanları diri diri otellerde yakanlar ceza almaz. 40-50 devlet memuru birleşip bir kız çocuğuna yıllar boyu tecavüz etse de ceza almaz. Onlarca çocuğa cinsel istismarda bulunanlar ceza almaz. Onlarca çocuk tarikat yurtlarında diri diri yanar, kimse ceza almaz. Bir madende yüzlerce insan can verir, kimse ceza almaz. Trilyonları ceplerine atanlar ceza almaz ama bir ekmek çalan çocuk ceza alır. Ormanlar yakılır, yok edilir, ceza yerine ödül bile verilir. Sokaklarda yürürken, işten çıkıp evimize giderken patlayan bombalarla ölüyorduk, ceza alan yok. Ama içiniz çocukların ölmesini el vermeyip canlı yayında “çocuklar ölmesin”derseniz yandığınızın resmidir. Anında ocağınıza incir ağacı dikilir. 8 aylık bebeğinizle hapsi boylarsınız.
Çocuklar ölüyor, çocuklar tecavüze uğrayıp hunharca öldürülüyor. Ölümsüz olan tek şey evladını yitirmiş anaların yürek acısı. Her hamilelikte çocuk mutlaka yaşatılmalı diyerek kürtajı yasakladılar ama yaşayan çocukları koruyamadılar yazık ki. Gerekli, gereksiz her olayda boş çığırtkanlık yapan sivil toplum örgütleri, daha soğumayan çocuk cesetlerini siyasi malzeme yapmaktan çekinmeyen ahlaksızlar ve üzüntüsünü acıklı birkaç süslü cümleyle sosyal medyada paylaşan halk… Susun artık susun… Yalan söylemeyin, riyakarlık etmeyin… İçinizde bir parça insanlık kaldıysa gerçekçi olun…
Yerlerde üzerine bastığınız ölen çocukların gerçek kanı. Önünüzden geçen tabutlarda, yapılan işkence sonucu morarmış, tecavüzün en ağır izlerini taşıyan minicik bedenler var. Yanık bedenler var… Toprak altında yer etmiş Mert, Caner, Berkin ve onlar gibi öldürülen tüm çocuklar var. Ölmüş bu çocuklar ölmüş, hala göremiyor musunuz? Unutmadan bir de ölen çocuk kimin, kimlerin çocuğu diye bakılıyor üzülmek için. Oysa çocukların sizin kavramlarınızdan haberi yok… Onların belki de çocuk olduklarından bile haberi yok. Yapmayın…
Bedenleri yatıyor gözlerimizin önünde… Daha ilkokul çağında… Oysa okula gitmeli bunlar, ders çalışmalı, oyunlar oynamalı, üzerlerini kirletmeli, yaptığı yaramazlık için annesinden azar işitmeli, müzik aleti çalmalı, barışı öğrenmeli, sevgiyi depolamalı, kandan ve nefretten uzak durmasını öğrenmeli… Ancak onlar yerde yatıyor… Resimlerini veya görüntülerini görürken bile içimiz acıyor…
Biz “Çocuklar ölmesin” dedikçe ne yazık ki çocuklara ölmenin ne kadar güzel bir şey olduğunu öğretiliyor… Şehit olmanın dünyanın en önemli şeyi olduğu kazınıyor çocukların kafalarına… Bundan ötesi, yani daha ileri öğretisi de canlı bomba meselesi!… Çocuk canlı bombalar var artık…
Çocuklar, çocuklarımız ölüyor ve birileri sessiz kalıyor. “Çocuklar ölmesin” demek suç oluyor.
Daha önce bir yazımda başımdan geçen bir olayı anlatmıştım ama burada yeniden aktarmak istiyorum:
“Bir gün işten çıkmış, yorgun bir halde, eve gidebilmek adına metroya bindim. Akşam saatiydi, iş çıkışı ve dershane öğrencilerinin dağılma saatiydi. Doğal olarak ayakta gitmek durumundaydım. Karşıda yaşı seksenin üzerinde olduğu belli olan bir bayan oturuyordu. Her haliyle aydın bir insan olduğu görünüyordu, etkilemişti beni. Oturuşu, duruşu, insanlara sevgiyle bakan gözleri… Elimde olmadan sıcak bir tebessüm eşliğinde başımla selam verdim, karşılık verdi hemen ardından.
İlk durağa kadar sorunsuz gittikten sonra o durakta büyük olasılıkla 9-10 yaşlarında bir öğrenci bindi metroya. Ama kazağının bir kısmı pantolon içerisinde, bir kısmı dışarıda, montu neredeyse düşecek üzerinden ve son derece de bitkin, bezgin bir çocuk. Elinde kocaman ve ağır olduğu her halinden belli sırt çantasını yerde sürükleyerek bindi metroya.
Az önce selam verdiğim, yaşı seksenin üzerinde olan bayan çocuğu yanına çağırdı ve “Sen çok yorulmuşsun evladım gel, otur buraya” diyerek yerini ona verdi. Ben dahil metrodaki herkes şaşkınlık içerisindeydi. Yanına yaklaştım ve bu yaptığının nedenini sordum. Aldığım yanıt muhteşemdi: “Bak canım, ben geldim gidiyorum. Bu çocuksa bizim geleceğimiz. Ben sadece gelecek önünde ayağa kalktım.”
O bayan gerçek bir Atatürkçüydü bana göre. Zira Atatürk de geleceğin önünde ayağa kalmayı bilmişti. Atatürk 23 Nisan gününü çocuklara armağan ederken biliyordu onların değerini. Geleceği kuracak ve kurulan Cumhuriyeti yaşatacak olanlar onlardı çünkü. Çocuklar önemliydi. Onlar mutlu olmalı, iyi eğitim almalı, iyi bakılmalı, korunmalıydı. Ulu Önder bugünü onlara armağan ederek, vasiyet ediyordu bir anlamda “İyi bakın geleceğe” diye. Ama yerine getiremedik bu vasiyeti…
Bu bayramda çocukların yüzlerine nasıl bakacaksınız bilmiyorum… Ben bakamayacağım… İlerde bir gün bizleri affederler mi onu da bilmiyorum… Sadece çok çok üzgünüm…
