Can, Can’a

Yazın en güzel saatleri, günün geceye kavuşmasından az evvel, akşamüstünün pembe guruba serenat yaptığı vakittir bence.

Yarın yine aynı saatte geleceğini söyleyen güneşin kavurucu ellerinden kurtulmuş olan gün, biraz nefes almanın telaşıyla akşama doğru koşar.

Ayaklar düşer yollara, atar kendini, sahilin serin koynuna.

İşte en güzelidir, ılık meltemin kıvrak dansıyla, bir akşamüstü sahilde oturup, beş dakika gecikmeli gelecek çayı sipariş etmek, şehrin ışıklı manzarasının ellerinden tutup da ellerini çekememek.

Gözlerini kapayıp, kokusunu çekmek. Ne çok uzaklarda, ne çok derinlerde tam da yanı başımızda.

Güzellik ne yüzdeki matematiksel oran, ne şatafat karşın da hayranlık uyandıran.

Önce şiire atfedildi güzellik, resime, müziğe atfedildi. Kırmızı gülün yapraklarıydı güzel olan, bir de sevgilinin dudaklarından dökülen seni seviyorum sözcükleri.

Yahut bir bakış, en güzeliydi belki de yârin gözlerinde görülebilen.

Benim için güzellik, en sıradan olağanüstüyü görebilmek, toprakta büyüyen, suda devinen, rüzğar da esen, havada gezen ve beden de nefeslenen mucizeyi hissedebilmek.

Gündüz de görülmeyeni, gecede örtülmeyeni, yüreğimizin bam telini titreten her şeyi sevebilmek.

Doğa güzellik üzerine kurgulanmış, hayat güzellik üzerine kurulmuş güzel olmak adına, harcanan zamanlar, milyonlar, güzel görünmek adına duyulan kaygılar, hırslar.

En acısı da güzeli bulmak adına yitip giden doğrular, bir gülün peşinden koşarken ayaklarının altında ezilen papatyaların farkında olmayanlar.
Ateş, alevde değil asıl közde gizlidir. Güzellik, gözde değil asıl özde gizlidir. Güzeli bulmak için tüm dünyayı gezmeye gerek yok, çünkü o kadar uzak değil, yeri tam içimizde.

Merak etmişimdir, gerçek kadın güzelliğini betimlemek kimin işi; sevenin mi, şairin mi? dediler ki; “gönül kimi severse o güzeldir.

Aslında güzellik, güzel görenin gözündedir.

Her güzel sevilen değildir ama seven için, her sevilen güzeldir. Maharet güzel gözle görebilmektir.”

Sevildikçe güzelleşir insan, bakıldıkça açan çiçek gibi saçları parlar, bir de gözleri. Teni ışıldar, ipek dokulu tülbent gibi.

Güzellik, aslında kendiliğinden oluşan bir şey değildir. En çok biri için güzeldir insan ve insanı güzel yapan, işte o birinin bakışları ve de asıl olan sevgisidir.

Bakın tüm kadınlar güzeldir ama çok sevilmiş kadınlar, en güzelidir.

Sabahın ilk saatlerinde, saçlarını omuzlarına döküp ışıl, ışıl gözlerini, güneşe çevirirken gülümsemeyi başaran kadındır, güzel kadın.

Çünkü aklın güzelliği dil ile dilin güzelliği söz ile kişinin güzelliği yüz ile yüzün güzelliği göz ile bellidir.

Güçtür güzellik, önünde prenslerin, kralların, ünün, şanın ve de paranın eğildiği. Sadece dışındaysa az süre idare edilen ve içine yansımışsa asla vazgeçilmeyen.

Dışı güzel olan bulunuyor bir şekilde, hoş bulunmasa da yaratılıyor tıbbın estetik mucizesiyle. Asıl olan içi güzel olanı bulmak, kolay mı sizce?

Zekâ ve güzellik ikilisi, en çok tartışılan çiftlerden olmuşlardır yıllar yılı, pek yakıştırılmazlar birbirlerine.
Oysa tarih, hem zeki hem de güzel kadınlarla doludur. Aksi takdirde Süleyman’ın Hürrem’i’, İngiltere’nin Leydi’ si, Nazım’ın Piraye’si bu kadar çok konuşulur muydu?


Güzelliktir, göze hoş gelen çoğu kez de boş gelen, ayrıntılarda gizlidir güzellik; bir kadeh şaraptır sevgili’ile içilen, yeni doğan bebeğin ağlama sesi, sevilenin ayak sesidir.

Güzellik, nasıl baktığınla ilgilidir; güzel bakarsan güzeldir, bakmazsan değildir aslında, bu kadar basittir.

Dünya’yı güzellik kurtaracak ve bir insanı sevmekle başlayacak her şey, sevdikçe akacak, sevildikçe güzelleşeceksin.

Güzellik; görmek istedikçe gördüğün, gördükçe görmek istediğin hayattır. Hayatın bağrında, soluk aldırtandır.

Ve en çok da; “yüzü güzele kırk günde doyulan, içi güzele kırk yılda doyulmayandır”. Can, cana hep yan, yana kalın.