Hem varlığa hem yokluğa şahitlik eden, zengin kahkahaların bir çocuğun çıplak ayaklarında
yankılandığı bu şehir.
Tarih öncesi çağlara tanıklık etmiş, dünya şehirleri kültür raporuna göre sekiz bin beş yüz yaşında olan bu
şehir.
Çoğu şaire ilham kaynağı olan, hatta hiç görmediği halde uğruna şiirler yazan Fuzûlî’nin bu şehir merkezli
bir edebiyat yapmasına sebeb olan bu şehir.
Bu koca şehirde bir noktayım ben şimdi.
Kalabalıklar içinde kendimi kaybedip, bu koca şehrin ihtişamına kapılıp gidiyorum.
Yalnız, nokta kadar olan ben bu koca şehre yüreğimi sığdıramıyorum, Üstelik o küçücük yüreğe dünyaları
sığdırmışken.
Şimdi, küçük şehirlere bekleme artık beni bu şehre sığamazken ben.
İki kıta arasında sıkışıp kalmışım. Bir ileri iki geri. İlahî takdir ise amenna.
Peygamber övgüsüne nail olmuş bu şehirin bir tarafı hüzne bir tarafı neşveye şahit. Ortada kalanlar
affedilmez.Fatih’in muazzam şehri bir dönem; âsitâne-islambol gibi isimlerle anılmış.
Yahya Kemal’ e göre bu şehir;
” Farz-ı muhal olarak Türklüğün yeryüzünde güzellik namına başka bir eseri olmasaydı, yalnız bu şehir
onun nasıl yaratıcı bir kudrette olduğunu ispat etmeye kifayet ederdi.”
Bu şehir için söylenecek sözler tükenmiştir belki de. Bize son çırpınışlar kalmış.
Kalemim yükümün ağırlığıyla cümle kurmakta zorlanıyor.
O yazıyor, ben siliyorum.
Ben yazıyorum, o siliyor.
Hep böyledir bu. Bir tarafım yapar, diğer tarafım bozar.
Kalbim aklıma aklım kalbime düşman.
Yaşadıklarımı tekrar yaşayamayacağımın bilinciyle ilerliyorum. Bu şehri tanık tutuyorum tüm
yaşanmışlıklarıma. Gün gelir de bir gün kalemim yazdıklarımı silerse eğer, bu şehri dinleyeceğim. Çokça
acıya ortak olduğunu biliyorum çünkü bu şehrin.
Ama ben, Şair-i Maderzat değilim inci gibi dizemem seni cümlelerime.
Ben şimdilerde kırk yaşımı bekliyorum. Hem kırk yaşı Peygamber yaşıdır. Olgunluk, yetkinliktir.
Üstelik ben, Bilginlerin mürekkebiyle şehitlerin kanının birbirine karıştığı Ruz-i Mahşerde “o” mürekkeb
olmak istiyorum.
