Ah bizler…Ne kadar tuhaf yaratıklarız. Hayatımızda hep birilerini suçlamaktan hayatımızı zindan etmemiz yetmiyormuş gibi, zamanı boşuna harcarız. Farkında değil miyiz? Biz eğer 'sağlam biz' olabilirsek kim bize zarar verebilir? Eğer hayatımız yanlışlıklarla doluysa bunun suçunu bizi dünyaya getiren insanlara mı, yaradana mı, ya da çevremizde biz istediğimiz sürece varolabilecek yakınlarımıza mı yıkmalıyız? O kadar kolaydır ki başkalarını suçlamak. Biri sizi bir insanla tanştırır, kişiyle anlaşırsanız o birini yok sayarsınız, kişi kötüyse tanıştıranın Allah belasını versindir… Biri sizden daha iyi konumdadır. Hayatınızı onun hayatıyla kıyaslarsınız, her şeyi elinize gözünüze bulaştırırsınız, onun yüzünden battığınızı düşünür asileşirsiniz. Yanlış arkadaş seçersiniz, kazık yersiniz, ailenizi dinlemediğiniz yetmiyormuş gibi bir de onlara ''sizin yüzünüzden'' dersiniz. Bir ilişkiye başlarsınız, güzel gider… Terkedersiniz karşınızdakini suçlarsınız, terkedilirsiniz yine karşınızdakini suçlarsınız… Seçimlerinizi yanlış yaparsınız, seçimlerinize kızarsınız. Deprem olur ''ALLAH'' işte nereyi vuracağını bilir der, o garibanları suçlarsınız. Dedikodunun kralını yaparsınız, iyiliğiniz için hakkınızda bir şey konuşulduğunda delirirsiniz. İstemiyorum diye haykırdığınız bir şeyi, isteyenleri söverek konuşursunuz, daha sonra siz aynısını ister ve başarısız olduğunuzda yine isteyen yüzünden istediğinizi düşünerek yine karşınızdakini suçlarsınız. Yaşıtlarınız ev, araba, eş, iş, bir çok şeye sahip olmuştur. Geldiğiniz aileyi suçlarsınız. ''Bizim babadan kalma paramız mı vardı'' diyerek… Sigara tiryakisinizdir ''özentiyle'' başladığınızı unutur, ''bu yüzden, bunun yüzünden, şu sebeple' başladım dersiniz… Uyuşturucu 'isteyerek' kullanırsınız, sanki sorumlusu başkasıymış gibi 'kimin sattığını, kimin sizi başlattığını anlatmaya' önünüze gelen herkese, nasıl 'düştüğünüzü' değil de 'düşürüldüğünüzü' anlatmaya başlarsınız… Acılı hikayelerinizin kalemi sanki başkalarının elindeymişcesine yaşarsınız. Yaşamaya devam edersiniz. Ederiz… Çünkü kendi hayatımızda yaşadığımız bütün kötü olayları başkalarına yıkmak insanlığımızın vazgeçilmez kaçış noktasıdır. Senin yüzünden… Onun yüzünden… Saflığımdan… İyi niyetimden… Parasızlıktan… Şansızlıktan… Bu bahaneler uzar gider. Hep mi başkaları suçludur? Yaşadığımız kötülüklerin anası varsa, yaptığımız iyiliklerin babaları hiç mi yoktur? Kendimize bu kadar uzak yaşamamalıyız. Başkaları yüzünden başarılı olamıyorsak bu hayatta, başarılarımız da bizim yüzümüzden olmayacaktır. Bunu asla unutmamalıyız.
Benimde suçladığım insanlar, nesneler mutlak oldu yaşantım boyunca. Ama suçlarken şunu asla unutmadım. Ben bana zarar vereceklere yer verdiğim için zaman zaman yersiz kaldım. Hayat otobüsünde oturacak yer bulduysak eğer, kimseye yerimizi vermemeliyiz. İlle yardım edeceksek, boş yer aramalı ya da, (yeri geldiğinde ineceğinden, koltuğumuza sahip çıkmayacağından eminsek) 1 koltuğu paylaşmayı bilmeliyiz.
Hayat bu İETT otobüsüne benzemiyor. Birini kaçırırsan, diğeri maalesef gelmiyor. Unutmayalım bu otobüsün yolcusu da biziz, şoförü de, muavini de…
Saygılar & Sevgiler
Begüm Toro BAĞCI
