Gün/aydın dostlarım…
Özlemeyi biliyorsan tebessüm et. Beklemeyi biliyorsan sabret… Sevmeyi biliyorsan…
Aç kollarını__________________ Benim adım SABAH… Sevgiye başlangıcım ben…
GERÇEK SEVGİ!..
BİR PAPATYANIN HİKÂYESİ
Koskoca bir bahçede harikulade çiçekler içinde bir papatya… Ve papatya âşık olmuş, yanmış tutuşmuş aksakallı bahçıvana…
Bir ümit bekliyormuş, yüzlerce çiçeğin arasında… Onunla, sadece onunla saatlerce ilgilensin, buz gibi suyunu sadece ona döksün istiyormuş…
Sadece ona değsin makas tutan elleri, sadece ona gülsün istermiş dudakları…
Kıskanıyormuş bahçıvanı, kırmızı güllerden, sarı lalelerden, mor menekşelerden, zambaklardan ve diğer çiçeklerden… Papatya, sadece bahçıvan için açıyormuş, bembeyaz yapraklarını…
Bir gün, Aşkı öyle büyümüş ki… Papatya yapraklarını taşıyamaz olmuş… Eğilivermiş boynu… Toprağa bakıyormuş artık… Bahçıvanın sadece sesini duyuyormuş… Ayaklarını görüyormuş… Buna da şükür diyormuş… Yetiyormuş ona, bahçıvanın varlığını hissetmek…
Zaman akıp gidiyormuş. Papatya bahçıvanın yüzünü görmeyeli çok olmuş… Ne var sanki boynumu kaldırsa, bir kerecik daha görsem yüzünü diyormuş.
Ve işte bir gün…
Bahçıvan papatyaya doğru yaklaşmış… İncecik bedenini ellerinin arasına almış… Elindeki sopayı, köklerinin yanına, toprağa sokmuş ve bir iple papatyanın gövdesini bağlayıvermiş sopaya…
Papatya o an daha çok sevmiş bahçıvanı… Hala göremiyormuş onu, ama bedeni kurtulmuş…
Uzun bir müddet sonra, bahçıvan uğramaz olmuş bahçeye… Gelen giden yokmuş… Kahrından ölecekmiş papatya…
Ama işte bir sabah erken…
Hortumdan akan suyun sesiyle uyanmış… Derin bir oh çekmiş. Çılgıncasına sevdiği bahçıvan geri gelmiş…
Birden, kendisine doğru gelen iki ayak görmüş. Bu onun delicesine sevdiği bahçıvan değilmiş. Başka birisiymiş.
Adamın elinde bir de makas varmış…
Papatyanın kafasını kaldırmış yukarıya doğru…
Ne güzel açmışsın sen öyle demiş…
Bu gencecik, yakışıklı bir delikanlıymış. Gözleri gök mavisi, saçları güneş sarıymış…
Ama gövden seni taşımıyor demiş. Elindeki makası papatyanın boynuna doğru uzatmış…
Ve bir hamlede bağını gövdesinden ayırmış…
Papatya yere düşerken hatırlamış sevdiğini… O ak saçlı, aksakallı, yaşlı mı yaşlı bahçıvanı hatırlamış… Birde o gencecik, yakışıklı delikanlıyı düşünmüş… Ve o an anlamış, neden o yaşlı bahçıvanı sevdiğini… O her şeye rağmen, papatyaya emek vermiş… Ona hiç bir zaman güzel olduğunu söylememiş, ama onu aslında hep sevmiş…
Papatya anlamış ki artık…
‘Gerçek sevgi, emek istermiş…’
Yere düştüğünde son bir kez düşünmüş sevdiğini… Teşekkür etmiş ona içinden… Her düşen yaprakta papatya, “seviyormuş” diye geçirmiş içinden… Son yaprağı da kuruduğunda, biliyormuş artık…
‘Gerçek sevginin, söylemeden, yaşamadan ve asla kavuşmadan var olabileceğini…’
Her düşen yaprakta papatya, “seviyormuş” diye geçirmiş içinden…
(alıntı)
*****
Ve o günden bu güne, bunu bilen âşıklar, sevgililerine soramadıklarını hep papatyalara sormuş:
“SEVİYOR mu, SEVMİYOR mu? Diye___ nice papatyalar ziyan olmuş böylece…
İşte böyle dostlarım; Papatyanın hazin bir sonla biten hikâyesi… Bu hikâyeyi Google amcaya sorarsanız bolca bulabilirsiniz. Ben siz uğraşmayın diye, sizin adınıza buldum ve takdim ettim sizlere bu alıntı hikâyeyi…
Her insanın kalbinde farklı sevgi vardır. Sevgi bazı insanlarda çok bazı insanlarda az. Kimin her ne kadarsa sevgiden nasibi o kadar var.
Aslında yağmur misali kalplerdeki sevgilerin bereketi olmalı. Sevgi bankaları üretmeli. Sevgi bütçeleri yapmalı; zor zamanlar için tasarruf edilen sevgiden kullanmalı. Her nefes alıp verdiğimizde içimizdeki sevgi çoğalmalı. Kalpleri kötülüklerden, nefretten, hainlikten, gıybetten, sevgisizlikten koruyacak; temeli sevgi olan güven ve saygıyı dayanan öfke ve şiddete karşı dayanıklı evler inşa etmeli.
Çünkü sevgi günah olmayacak kadar masum, köle olmayacak kadar özgür, unutulamayacak kadar derin, umulmayacak kadar yakın ve tek başına yaşanamayacak kadar özeldir…
Ama biz insanoğlu hep zahire dalar, bâtını unuturuz. Bu yüzden bizi asıl kimin sevdiğini asla fark edemeyiz… Fark ettiğimizde ise çok geç kalmış oluruz…
Papatyalar çok şey anlatır, ona bakıp dinlediğinizde…
Yeter ki kalp gözü ile bakalım ve kalpten dinleyelim. Yani kulağımızla değil kalbimizle dinleyelim…
Şimdi soruyorum; ‘sevgiyi bir de siz tarif etseniz, neler söylersiniz acaba?’
Dostlar; önce kendinize bir iyilik yapın ve yaşamayı sevin…
Çünkü sevmek nefes almaktır!
Hayat sevince güzel, sevelim, sevilelim ve diyelim ki; Atalarımızdan emanet aldığımız bu Vatanın sahipleri yalnızca bu Vatanı karşılıksız seve bilenlerdir…
Güzel başlamasını ve güzelliklerin katlanarak devam etmesini dilediğim gününüz için, gönül soframdan, gönül sofranıza muhabbetler gönderdim…
Hoş kalın, hoşça kalın, sevgiyle hep dostça kalın, bir yerlerde bir gün görüşmek ümidiyle…
#öskurşun#
