Dayım Ali İhsan Göğüş cuma günü vefat etti. Bu yazıyı, sadece çok sevdiğim bir yakın akrabamı kaybetmenin üzüntüsü içerisinde yazmıyorum. Son derece namuslu ve dürüst bir gazetecinin; ömrü boyunca kimsenin önünde eğilmeyen şerefli bir devlet ve siyaset adamının; milletini, vatanını ve devletini canından çok sevmiş bir vatanseverin hâtırası için yazıyorum.
Yeni nesiller, özellikle politikacılar ve medya mensupları, O‘nun âdeta bir şeref levhası hâlinde yükselen idealizminden ve vatanseverliğinden örnek almalıdırlar.
***
Ali İhsan Göğüş, son zamanlarda ne yazık ki çok tekrarlanan bir tâbirle âdeta ‘nesli tükenmiş’ bir politikacı ve gazeteciydi. Gazeteciliğin en zor devrinde daha çok genç yaşta, zamanın en önemli gazetelerinde, bugünün ‘genel yayın yönetmeni’ne tekabül eden, ‘yazı işleri müdürü’ olarak çalıştı. Ama ne çalışma…
Çocukluğumu geçirdiğim Malatya‘dan bazen dayımları ziyarete İstanbul‘a giderdik. O sırada Dünya Gazetesi Yazı İşleri Müdürü’ydü. Ben henüz ilkokulda iken dayımın elinden tutar Gazete’ye giderdim. Gazete’deki işi en erken sabaha karşı 02.30’da biterdi. O saatte yeni basılmış ertesi günkü gazeteyi, bir eser ortaya koymanın mutluluğuyla nasıl incelediğini hiç unutmuyorum.
Ali İhsan Göğüş, dostu Nehar Tüblek‘in çizdiği o meşhur karikatürdeki gibi, bir bardak çay ve simitle yetinen bir basın emekçisiydi. Şimdiki medya prensleriyle hiçbir şekilde mukayese edilemezdi. O‘nun üç büyük aşkı vardı: Gazetesi, Edebiyat Fakültesi öğrencisiyken tanışıp sevdiği eşi Nezahat Göğüş ve kendisi gibi bir gazeteci olan tek evladı, kızı Zeynep Göğüş… Gazeteciliği ve siyasî faaliyetleri sırasında kızına vakit ayıramaz, onu ancak uyurken severdi. Kelimenin tam mânâsıyla mükemmel bir hanımefendi olan eşini üç yıl önce kaybetmiş ve âdeta hayata küsmüştü.
***
Dayım Ali İhsan Göğüş Cumhuriyet ile yaşıttı. 1923’te doğmuş ve bir Gaziantep gazisi olan babası Hasan Celâl Bey‘i henüz üç yaşındayken kaybederek sıkıntı içinde tahsilini tamamlamıştı. Millî Mücadele içinde ayrı bir yeri olan Gaziantep Müdafaası ile öğünür, tarihçi olduğu için de özellikle yakın tarihimizi çok iyi bilirdi. Amcası Hüseyin Cemil Bey, Güney’de ilk gazeteyi çıkarmış ve ‘Kuvayı Milliye’ teşkilâtlarındaki faaliyetleri sebebiyle İngilizler tarafından Mısır‘a sürülmüştü. Gaziantep savunmasının başında bulunan Ahmet Muhtar Bey dayısı, Hatay Cumhurbaşkanı Tayfur Sökmen Bey büyük dayısıydı. Ali İhsan Göğüş, gözünü CHP‘de siyasete açmış ve İnönü‘nün yanından hiç ayrılmamıştı. Geçen yıl kaleme aldığı hâtıratına ‘Hep İsmet Paşa’nın Yanında’ adını vermişti. İsteseydi ve parti içi entrikalara tenezzül etseydi, Ecevit‘ten önce CHP Genel Sekreteri olabilirdi. 1963 yılında Türkiye‘nin ilk ‘Turizm Bakanı’ oldu; daha sonra Devlet Bakanlığı da yaptı. Siyasette dürüstlüğe ve ahde vefaya dikkat ederdi. Menderes kendisini çok beğenirmiş; hatta beraber çalışma teklifinde de bulunmuş ama O, İnönü’yü hiç bırakmamıştı.
Ailemin baba tarafı DP’li idi. Ben de muhafazakâr bir ortamda yetişmiştim. Zaman zaman siyasî konularda fikir ayrılığımız olurdu. Lâkin O’nun CHP‘den anladığı özellikle milliyetçilik ve vatanseverlikti. Ne kadar temiz kalpli olduğunu bildiğim için lâfı fazla uzatmaz ve O‘nu üzmemeye çalışırdım.
***
Ali İhsan Göğüş, benim hayatta gördüğüm en yakışıklı ve güzel insandı. Bunu yüzüne söyleyince kızarır ve mahçup olurdu. Kalender ve mütevazı idi. Türkmen Barak havasına bayılır ve millî kültürümüze sahip çıkardı.
1957 Seçimleri sırasında Gaziantep’te çıkan olaylar yüzünden Adana ve Yozgat hapishanelerinde idam talebiyle aylarca yargılanmış fakat hâlinden hiç şikâyet etmemişti. Gazeteciliğin ve siyasetin daima cefasını çekmiş, aslâ sefasını sürmemişti.
Ben kendime örnek devlet adamı olarak hep milliyetçi ve vatansever Ali İhsan Göğüş‘ü aldım. Yeni nesillere de tavsiyem, hangi siyasî görüşte olurlarsa olsunlar, mutlaka dürüst ve idealist olsunlar. Belki kısa yoldan köşeyi dönüp zengin olamazlar ama bu fânî dünyadan ayrılınca, arkalarında Ali İhsan Göğüş gibi tertemiz bir isim bırakırlar.
Rahat uyu dayıcığım… Ruhun şâd olsun. Yüce Allah rahmetini esirgemesin.
