Bugün için planım şuydu : Taksim Dayanışması’nın Gezi Parkı için aldığı “parti ve kurum çadırlarının kaldırılması” kararını tartışacak ve dünkü yazımda belirttiğim gibi, örgütlülüğün ortadan kalktığı anda direnişin de sona ereceğini, bireysel duruşların bir çözüm getirmeyeceğini, bu kararın örtülü bir geri çekilme olduğunu anlatacaktım.
Gündüz Twitter’da da benzer fikirler paylaştım ve dedim ki, “Belki de hayırlı olan budur, bunu zaman gösterecek. Çünkü polis müdahalesi yarın olmazsa pazartesi olacak. Bu realiteyi kabullenin, pembe romantik hülyalara dalmayın. Belki de masum sivillerin polis teröründen kurtulmasını sağlar bu geri çekilme. İçimdeki devrimci anarşist ‘sonuna kadar devam’ dese de… En azından bu 20 günde, Türk siyasetçilerinin iki kuşak unutamayacağı bir ders verdik.”
Akşamüstü Başbakan Tayyip Erdoğan’ın Ankara mitingi konuşmasını canlı yayında Twitter’dan takip ettim ve tek bir yorum yaptım : “Başbakan delirmiş. Başka açıklaması yok.”
Şu an Taksim’de devlet terörü, polis zulmü tüm acımasızlığıyla devam ediyor. Bu yazıyı aceleyle kaleme alıyorum. Buna benzer bir çaresizliği, yıllar önce Madımak’ı izlerken yaşamıştım. Dilerim Allah’tan, sonu benzemez.
Hızlıca gündüzki Başbakan konuşmasına gelelim :
İlk başta dedik ki, “Olayı anlayamadı.” Sonra durduk, büyük resme baktık ve “Bu aşamada olayın özünü anlayamaması imkansız. Bilinçli yapıyor. Seçime yönelik stratejisi bu. Bir yandan uzlaşmacı davranırken, bir yandan kendi seçmenine karşı karizmayı sağlam tutmaya çalışıyor.” diye yorumladık. Mantıklıydı da…
Düne kadar bu görüşümde ısrarcıydım. Önce Radikal’de, geçtiğimiz gece yarısı Başbakanlık’ta yapılan toplantıda DİSK Genel Sekreteri Arzu Çerkezoğlu ile tartışması kulislere yansıdı. Çerkezoğlu’nun “Sayın Başbakan, burada artık ağaç, müze vs. konu değil. 20 gündür sokaklardaki halkın size verdiği mesajlar var, bu toplumsal, sosyolojik bir hadise.” mealindeki sözlerine, üzerine yürüyecek kadar tepki gösterdiği, bağırıp çağırdığı, yanındakilerin -hatta kızının bile- kendisini yatıştıramadığını okuduk.
Ve Ankara’daki konuşma.
Bakın, burada bir mizah, bir kinaye yok.
Türkiye Cumhuriyeti’nin Başbakanı, onbinlerce kişinin, yabancı örgütlerden destek alan bir tiyatrocu ve bir kaç aydın önderliğinde kendisine karşı bir komploya giriştiğine inanıyor. Vatandaşlarının cinsel yaşamlarından, kılık kıyafetlerine kadar kafayı takmış durumda. Çelişkili ve tutarsız davranışlarda bulunuyor. Her şeyin en iyisini kendisinin bildiğini, buna rağmen bütün dünyanın, içerideki “işbirlikçiler” ve “teröristlerle” birlikte kendisine karşı düşman kesildiğini zannediyor.
Türkiye Cumhuriyeti Başbakanı, akıl sağlığını yitirmiş durumda.
Türkiye Cumhuriyeti Başbakanı, akıl sağlığı ile birlikte insanlığını, vicdanını ve muhakeme yeteneğini de yitirmiş halde.
Türkiye Cumhuriyeti Başbakanı, tarihte benzeri ancak devrik diktatörlerin son anlarında görünen buhranlar içinde.
Türkiye Cumhuriyeti Başbakanı, bütün dünyanın gözü önünde cinnet getiriyor!
BU AŞAMADAN SONRA NE YAPILMALI?
DİSK ve KESK, artık süresiz GENEL GREV ilan etmeli. (Bu yazıyı yazarken, bu yönde doğrulanmamış duyumlar var.)
Eğer bu da yetmeyecekse, muhalefet partilerine, BDP ve CHP’ye, diktatörlükle yönetilen ülkelere yakışanı yapmak düşer : Meclis’ten çekilmek, sine-i millete dönmek.
***
Bu gece bunlar yaşanmasaydı, yazıma bir dipnot düşecektim. İçimde kalmasın, arada kaynamasın :
Habervaktim’in “camide grup seks yapmış olabilirler.” haberinden sonra, Başbakan da -sağlam bir ruh haliyle yapıldığı şüpheli- konuşmasında direnişçilerin “çadırların içinde ve etrafında” ahlaka aykırı şeyler yaptıklarını iddia etmiş.
Ben kırk yıllık marjinalim, her türlüsü gelir de, camide grup seks yapmayı kırk yıl düşünsem akıl edemem.
Peki “muhafazakar” kitlenin dillendirip durdukları bu fantazilerin kaynağı ne? “Dervişin fikri neyse, zikri de o” mu?
12 yaşındaki çocuklarla yatmayı fazilet sayan bu kesimin bastırılmış cinselliği üzerinde, toplum psikologları çalışma yapmalı.
