Günlerden 23 Nisan. Zeytinburnu Veliefendi İlkokulu ikinci sınıfta okuyorum. Törenlerden sonra arkadaşlarımızla Merter’e gitmeye karar verdik. Çantamın içine önlüğümü koyarak, kız kardeşimle eve gönderdim. Zeytinburnu’nun en boş alanlarından biri olan, şimdi Demirciler Sitesi alandan yürüyerek doğru E-5 geldik. den anlaması mümkün değil. O da benim yaşıma geldiğinde, bugün onun için hissettiğim kaygıları anlayabilecek.
Arkadaşlarımın bazıları karşıdan karşıya koşarak geçtiler. İki arkadaş kenarda kaldık. Arkadaşım benden önce fırladı ve karşıdan karşıya geçti. Sıra bana gelmişti. Soluma baktım, çok uzaklarda bir araç var. Bulunduğum yere araç gelmeden karşıdan karşıya geçebilirim. Sol adımımı tretuarın kenarına atıyorum, diğer adımım asfaltın kenarında.
Gözlerim kararıyor. Kendimi yüksekten izliyorum. Bugün bile o an aklıma geldiğinde tüm ayrıntıları hatırlayabiliyorum.
Gözlerimi açtığımda bir arabanın içinde, bir kadının kolları arasındayım. Sürekli ağlıyorum. Her tarafım kanlar içinde. Ne olduğunu anlamaya çalışıyorum. Konuşulanlardan anlıyorum ki, uzakta görmüş olduğum araba bana çarpmış.
Arabanını içinde bulunanlar telaşlı. Beni hastahaneye yetiştirmeye çalışıyorlar. Haseki Hastahanesine götürülüyorum.
Arkadaşlarım babama haber veriyorlar. Bana çarpan aracın plakasını veriyorlar. Babam E-5’te araba çarpmışsa ölmüş olabileceğimi düşünüyor. Şimdi yazarken düşünüyorum da; babam, arabadan indirilip, acile götürülürken beni buluyor. Sahi o kadar zaman içersinde nasıl oldu da beni hastahanede bulabilmişti? Bugüne kadar hiç düşünmemiştim.
Babamın o zaman ki yaşındayım. Onun telaşını, merakını, yüreğinin acısını,beni o kadar çabuk bulmasını bugün daha iyi anlayabiliyorum. Benimde şimdi boyumdan büyük bir oğlum var. Babalarımızı anlamak için onların yaşına gelmek gerekiyor. Çünkü oğlum için duyduğum kaygıları onun bugün
Zaman ne kadar çabuk geçiyor. Babamın benim için kaygılar duyduğu yaşa geldim. Hiç gelmeyeceğini zannettiğim 42 yaş, hoş geldin.
