Türklerin milletleşme süreci asıl yeni başlıyor gibi. Şimdiye kadar sürdürülen milletleşme çalışmaları büyük ölçüde idealist ve çok kere de yapay temellere dayanıyordu. Türkler içine girdiği/düştüğü yalnızlık hissinin bir sonucu olarak kaçınılmaz olarak gerçekçi bir milletleşme sürecine girecek böyle giderse.
Milletleşme sürecinin ana tetikleyicisi daima “azınlık” olma, kendini böyle hissetme halidir. Türkler kendilerini hep “ana, kurucu unsur” olarak gördüler, bunun sorumluluğu ile daima fedakarlığı yapan taraf oldular. Bir gün olsun “devlet versin” demediler hep kendileri verdiler, ki devlet yaşasın diye…
Şimdi ise Türkler gelinen yolda artık bir azınlık haline geldi. Kendi öz vatanında paryalık Türklerin yalnızlık psikolojisiyle birlikte kendilerini kendi ülkelerinde azınlığa düşmüş hissetmelerine yol açacaktır. Devletin kendilerini dışladığını, ötelediğini hiç bu kadar bariz bir şekilde hissetmemiş olan Türkler bu sefer önce devlet değil önce ben saikiyle yeni bir bilinçaltı kurgulayacaktır. Çünkü hep yaşatmaya çalıştıkları devletin kendi devletleri olmadığı düşüncesi Türkler’de belirgin bir şekilde yaygınlaşıyor.
Devletin bu yalnızlaştırması bilinçaltı azınlığa düşme psikozunu ve dayanışma içgüdüsünü harekete geçirecektir. Bu da zaman içinde kendi öz varlığını öne çıkaran, kendini önceleyen bir milletleşmeye yol açacaktır.
Şimdiye kadar paket program şeklindeki milletleşme ile sınırları zorlanan toplum kendi zihinsel ve kavramsal paketini bizzat kendisi oluşturacaktır doğal yollardan.
İyi mi kötü mü bilinmez ancak artık Türkler bu konudaki zihinsel çeşitlendirmelerini artırmış durumdadır. Bu nereye kadar sürer o da bilinmez. Birileri çıkıp da bu kırgınlığı, bu dışlanmışlığı telafi edene kadar demek şimdilik kafidir.
