Aşksız ateş, ateşsiz aşk olmaz.
İçinde yaşadığımız kainat denilen alem, ateş topunun patlamasıyla oluşmadı mı?
Bu büyük patlamayı yaratan sevgi ve aşk ile oluşturmadı mı?
O halde bu oluşumdaki aşk ve ateş, varlıkların var olup yok olmalarını da sağlar. Çünkü hiç bir ateş sonsuza kadar yanmaz. Yanan her ateş ergeç sonunda sönüp kül olur.
Bu ateşin kıvılcımını sevgi ateşi oluşturur. O nedenle varlık ateşe, ateş de varlığa muhtaçtır. Ateşe muhtaç olan her varlık ister istemez sevgiye, aşka mutaç olduğu gibi ölümü tatmaya da muhtaçtır.
Ateşin varlığı, varlıklara keyif ve mutluluk verirken yokluğu ise bu bağlamda dert ve tasa verir.
Onun için yakmadan ısıtan sevgi ateşi, varlığın yanmadan yumuşayıp erimesini (eriyişini) sağlar.
Tıpkı güneşte ısınıp yumuşayan insan yüreği gibi.
Halbuki insanı (varlıkları) var edip yok eden aşk ateşinin varlığı insanı yakar. Yokluğu üşütüp dondurur.
O nedenle ateşin varlığı hayat. Yokluğu ölümdür.
Ateşin varlığı içimizi ısıtıp, kalbimizi yumuşatmaz mı?
Sevecenliğimizi artırıp bizi daha çok insancıl yapmaz mı?
Herkesi bize (birbirine) yaklaştırmaz mı?
Yokluğu ise kanımızı dondurup bizi buz gibi soğuk bir insan yapmaz mı?
Herkesten bizi uzaklaştırmaz mı?
Demek ki bizleri var edip yok eden ateş, sevgi ve aşkı da oluşturmaktadır.
Tıpkı her kış ölen tabiatın, her baharda güneşin (ateşin) artan ısısıyla birlikte yeniden canlanıp hayat bulmasını, varlıkların (insanların) ateşin oluşturduğu sevgi ve aşk ile her seferinde hep yeniden dirilip can bulmasını bir düşünün.
Ateşle birlikte çoğalıp artan her yerdeki hayatı, sevgiyi, aşkı, coşkuyu bir düşünün.
Isınan bedenimizin benliğimizde oluşturduğu değişikliği, sevgiyi, heyacanı, sevecenliği, bir başkasına bakıp akmayı, sevdayı, aşkı bir düşünün.
Tüm bu değişiklikler bizde oluşurken, bütün benliğimizi ateş sarıp kaplamaz mı?
Dıştan bizi yakan ateş, içimizi eritip, kalbimizi yumuşatmaz mı?
Ateş, bizde sevgiyi, aşkı oluşturmaz mı?
Bizi bir başka cinsle kaynaştırmaz mı?
Bu ateş, sevgi ve aşkın mevyesi olan çocuklarımızı sonunda neslin devamına yönelik oluşturmaz mı?
Demek ki hepimizi, herşeyi oluşturanda, olgunlaştırıp yok edende ateştir.
Ateş sevgidir, aşktır.
Aşk insanı var eder. Var edileni sevgi yaşatır. Aşk geri yok eder.
Aşkla var olup, yaşayıp yok olan her varlık, kelebekler misali ateşe koşup, aşk ateşi ile yanıp yok olursa, sonunda vuslata erer. Yok olmaz, sonunda Hakk’la buluşur, Hakk’a erişir.
