Allahüekber Dağları’nda şehit düşen Mehmetçikleri andığımız şu günlerde Sarıkamış’ta yapılan tören yine ait ve gözyaşı ile noktalandı!… Allahüekber Dağlarını anlatabilmek zor; Sarıkamış’ı yad etmek kolay değil! Bir kaç cümle ile de olsa o şehitleri anmak, hatırlamak, saygı duymak istiyoruz. Tarihi belgelerden yola çıkarak, Sarıkamış’a gidiyoruz:
“30 Ekim 1914 Doğu Cephesinde Rus taarruzu başlamış, Ruslar sınırı aşarak Pasinler’e kadar ilerlemiştir. Kars, Sarıkamış, Ardahan, Gümrü ve Batum 1877 Osmanlı- Rus Savaşı’ndan beri Rusların elindedir. Enver Paşa Sarıkamış-Erzurum arasındaki Rus Ordusunu 9. ve 10. Kolordu ie birlikte kuşutmayı planlar ve 11. Kolordu da Rusları cepheden sıkıştırır. Harita üzerinde mükemmel olan plan ne yazık ki, -40 derecede kaskatı kesilecek, 22 Aralık 1914- 15 Ocak 1915 tarihleri arasında yapılan:
“Büyük Sarıkamış Çevirme ve Kuşatma Harekatı” kanlı bir ağıda dönüşecektir!..
“9. Kolordu Soğanlı Dağlarında Rus pusuları ile vuruşarak ilerler. 28 Aralıkta 9. Kolordu’dan geriye kalanlar bir alay bile değildir. 27 Aralık’ta Çerkezköy tepesine buz tutmuş elleriyle defalarca taarruza geçen 51. Alay’ın mevcudu yalnızca birkaç yüz kişidir. Asıl gücü 28 bin er olan 9. Kolordu’dan ocak ayı başında bin er kalmıştır. Harekatın başında mevcudu 40 bin er olan 10. Kolordu’dan ayakta kalan ise 1800 erdir… O karlı dağları çaresizlik içinde ağlatan felaket şartlarına rağmen 28 Aralıkta vücutları donmuş, ama kalpleri alev alev yanan 300 kahraman Sarıkamış’a girmeyi başarır.
“Felaketin o yakıcılığına rağmen Allahüekber Dağlarını vucutları lime lime aşıp gelmiş bir kaç
Mehmetçik Selim İstasyonu’nda donmuş parmaklarıyla demiryolunu tahrip etmeye çalışmaktadırlar… Soğanlı ve Allahüekber Dağlarında bazı tarihçilere göre 30 bin, felaketin tanıklarına göre ise en az 40 bin Mehmetçik şehit olmuştur. Donarak şehit olan askerlerimizin sırt çantalarından çıkan yiyecek birer avuç kavrulmuş arpadır!…
“9. Kolordu Kurmay Başkanı Yarbay Köprülü Şerif’in felaketi anlattığı eseri şu cümlelerle biter: “Tarihlere ant olsun ki, büyük bir Türk ordusu yüksek dağlar üstünde kara kışın tipisiyle, yüzyılların düşmanının güllesi ve kurşunuyla uğraşa, cenkleşe milli bağımsızlık uğruna tümüyle mahvoldu da bir eri sırt çevirmedi… Sarıkamış’ta hiç panik olmamıştır!…
“Topçular bu dik ve derin karlı dağ yolundan nasıl çıkacaklar aklım ermiyordu. En sonunda çıktık, ama bizi arka tarafı iniş bir boyun noktası değil, belki de geniş ve uçsuz bucaksız bir kar yaylası kaşıladı. Bu andan itibaren göz gözü görmez oldu ve keskin bir rüzgarın ardından şiddetli bir tipi başladı…
“Hala gözümüzün önündedir. Yol kenarında karların içinde çömelmiş bir er bir yığın karı kollarıyla kucaklamış, titreyerek, çığlık atarak dişleriyle kemiriyor, tırnaklarıyla kazıyordu. Kaldırıp yola götürmek istedim.
En önceki hareketini, çığlığını dişleriyle, tırnaklarıyla çabalamalarını hiç bozmadı ve beni hiç görmedi. Zavallı cinnet geçiriyordu!…
“Rus Kafkas Ordusu Kurmay Başkanı Aleksandroviç Pietroviç elindeki dürbünü gözlerinden çekemeden bağırır: “Delirmiş bu Türkler! Açık hedef olmuşlar!…
“İlk sırada diz çökmüş beş kahraman! Omuz çukurlarında yuvalanmış mavzerleri ile nişan almışlar. Tetiğe asılmak üzereler, asılamamışlar. Kaput yakaları Allah’ın rahmetini o civan delikanlıların vücuduna akıtmak istercesine Semaya dikilmiş kaskatı…Hele bıyıkları ve sakalları…Her biri birer fütuhat oku gibi dimdik!..
“Ve gözleri…Dinmiş olmasına rağmen kahredici tipinin bile örtüp, gizleyip kapatamadığı gözleri. Hepsi açık, isyan eden ama, Allahlarına teslimiyetle bakan gözleri açık. Vallahi apaçık!
‘Ve sağ başta Binbaşı Mustafa Nihat, Ayakta, Yarabbi bu bir ayakta duruştur ki, düşmanı da, kindarı da, mel’unu da Allah’a sığındıkları günkü çaresizlik içinde yere çökertiş velvelesi halinde…
“Moskova’da Krasknaya Bulvarındaki Askeri Müzede Kurmay Başkanı Pietroviç’in karagahına gönderdiği rapor hıçkırıklı bir ağıt gibidir:
“Allahüekber Dağlarındaki son Türk müfrezesini teslim alamadım. Bizden çok evvel Allah’larına teslim olmuşlardı!” Allah hepsinden razı olsun! Hürmet ve sayğı ile yad ediyoruz.. Mekanları Cennet olsun!. (Alıntılar: Son Kahramanlar- Recep Şükrü Apuhan)
