Hep aynı senaryo, Sayın Başbakan bir şey söylüyor, bakanlar kurulu sözcüsü düzeltmeye çalışıyor, Sayın Başbakan kendisini yalanlıyor. Parti genel başkan yardımcıları da “..öyle değil böyle demek istedi..” diye toplumun gazını almaya çalışıyorlar. Çevir kazı yanmasın.. Kamuoyunun dikkati buralara çekilmişken, daha öncede hazırlanmış, polis devleti uygulamalarının bir başka süreci devreye sokuluyor.
Tüm bu süreçte çıkış noktası olarak toplumun din duyguları, ahlaki değer yargıları, gelenekleri kullanılıyor. Tümü sübjektif olan bu değerler içinden haklı gerekçeler bulmak da hiç zor olması gerek… Bu tür mantık yürütmelerde, amacın hasıl olması için, kurunun yanında yaşın yanacak olması da “şeraitin kestiği parmak acımaz” babından vicdanların sızlaması da önlenmiş oluyor.
Sözünü ettiğimiz şu, Sayın Başbakanın “..öğrenci evlerinde kızlı-erkekli kalıyorlar, devlet olarak biz muhafazakar demokratlığımız gereği buna müdahale ederiz…!” demeci üzerine kopan tartışmalarla ilgili..
Katılımcı ve sosyal adaleti güçlü bir demokrasiden yana olan bendenizde çocuk okutmuş birisi olarak, İstanbul’da ikamet ettiğimiz için devlet yurtlarına müracaat etmemize rağmen yurt çıkmadığından (ben halkalıda oturuyordum, çocuğum Tarabya’da okuyordu) kızıma arkadaşlarıyla ev tutmuştum. Ahlak anlayışımız gereği ve pratikte kızımın da rahat edemeyeceğini bildiğimden, kızların erkeklerde aynı evi paylaşmalarını doğru bulmam, bu konuda oldukça da muhafazakârımdır.
Muhafazakâr veya artık ne derseniz, isterseniz liberal diyelim, ezici bir çoğunluk aile Türkiye’de bu şekilde düşünür. Birilerinin anladığı anlamda muhafazakâr olmayanlar bu memlekete bilmem nereden gelmediler ya… Ee, bu durumda Sayın Başbakan’ın tabiriyle birkaç “marjinal” için bu kadar kıyametin koparılması nedendir? Kanunlarla, jurnallerle, kolluk kuvvetleriyle sübjektif bir kavram olan ahlak/ahlak değerlerinin tesis edilmesi nerde görülmüştür? Gidip de görenlerin, muta nikahını basıp da günübirlik yatıp kalkanların yalancısıyım, doğu komşumuz bile bu “marjinal” vaziyetleri muta nikahı gibi bir ikiyüzlülükte bulmuşlar…
Demokrasilerde, şimdi pek sözü edilmiyor ama devletin asıl görevi ve işlevi “kişinin küçük dünyasına müdahale”yi önlemektir. Bunun içinde konut dokunulmazlığı gibi mahremiyetin korunması yanında (fiziki, maddi unsur), kişinin mutluluğu arama hakkı ve fikir özgürlüğü de (manevi, ruhani unsur) yer almaktadır.
Bu ikisinin tehdit altında olduğu “algısı” bile toplumsal barış için başlı başına bir tehdittir. Tehdit altındaki bir zihin özgür olamaz.. Özgür olmayan bilinç bilge olamaz. Bilgelik olmadan yaratıcı (misal inovasyon) olunamaz.. Yaratıcı olamayan dimağ tekrar ve taklidin ötesine geçemez. Taklitçi anlayışla da ne ileri teknoloji üretebilirsin ne de insanlık uygarlığına katkıda bulunabilirsin…
Bir anı ve gözlem daha aktarayım, 1978-1979 senesinde Ankara Tandoğan’da, TSK mensuplarının maaşlarından kesintilerle yapılmış olan ve biz TSK mensubu çocuklarının kaldığı öğrenci yurdunda kalmıştım. Kızların bloğu ve giriş kapıları ayrıydı. Yemekhanemiz ortak ama masalarımız ayrıydı.
Çayhanemiz, kütüphanemizde ayrıydı. Aynı okulda okuduğumuz kız arkadaşlarla (şimdi de “kızla-erkek arkadaş mı olurmuş?” diyenlerimiz de olabilir ama arkadaştık işte, bugün birçok muhafazakâr kesim çocuklarının –kızları genellikle türbanlı- arkadaş oldukları gibi) ders konusunu görüşmek veya lakırdı etmek için yurdun bahçesinde buluşabilirdik ancak. Şimdi baktığımda en azından çay salonunun ve kütüphanenin ortak olması daha iyi olurdu diyebiliyorum.
Hal böyle iken Sayın idarecilerimizin (artık yöneticilikten de söz edilemez) asıl hedefi nedir? Asıl hedefi görebilmek için galiba ortaçağ ilmihallerine ve akıl-nakil, şekil-öz, vahiy-sünnet tartışmalarına bakmak gerekir. Meşruiyeti akıl ve bilimi, felsefe ve filozofluğu dışlayarak, ilmihal ve menkıbelerde arayanlar için, demokrasi ve birey giderek daha belirgin bir “araca” dönüşmektedir. Neyin aracı mı?… Ne bileyim ben… 07.11.2013
