AÇLIK HASTALIĞI
Söz vardır aklını yitirtir, söz vardır yolunu yitirtir, söz vardır derinden titretir insanı… Bir söz, öyle bir çarpmıştı ki beni;
Özlü sözler, büyük kafaların tecrübe imbiğinden damıttığı, keşfettiği hayat yolunun hakiki mihmandarlarıdır bence. İşte beni derinden titreterek üzerinde uzunca düşündüren söz:
“Bu dünyada öylesi aç yaşayan insanlar var ki, Tanrı onlara ancak bir somun ekmek suretinde görünebilir” diyor bu sözün sahibi; Mahatma Gandi.
Tanrı’nın açlar için rahmet tecellisidir bu belki, diye düşündüm önce…
Aç insanların yaşama tutunmak için acil ihtiyaçları olan bir somun ekmek, onları ölümün kıyısından kurtaran öyle mucizevi bir varlıktır ki olsa olsa o ilahi bir eldir onlar için… onları kurtaran ekmeğin yüzünü tanrı suretinde görerek kendilerini ölümden kurtardığına göre yaratan da odur sonucunu çıkaracaklar ve ekmeğin önünde secde edecektirler…onun da kendileri gibi bir yaratık olduğunu göremeyecek kadar kör oluyor belki açların gözü…
Açlıktan ölümün kıyısında olan insanların ekmeği tanrı suretinde görmeleri gibi bir de ihtirasın kıyısında gözü gönlü doymak bilmeyen öyle aç ruhlar var ki onların da tanrısı ihtiras duydukları şeydir. Para, şöhret,aşk, vs…
Bu sözde bahsedilen açlık, nefsin açlığıdır belki de…Tam da bu mana ile örtüşen bir beyit yazmıştım ben de bir zamanlar:
“Malı, mülkü, serveti varmış; yazık ona acıyın!
Zaten fakir değil mi? Gözü doymuyor ki, o açın!” demiştim.
Doyduğunu hissetmeyenlerin ruh metabolizmasında sorun var demektir. Aksi halde normal metabolizmaya sahip olanlar için yeryüzünde yeterince yiyecek vardır ve midenin sınırları bellidir. Biyolojik midesi doygun olsa da nefsi hasta ise Karun kadar varlıklı da olsa kendini yoksul ve aç zanneder bu aciz insanlar…En muhkem sofrada bile açtır onların gözü… Cansız maddelere öylesine bağlıdırlar ki, zerrelerin, zırnıkların bile önünde secdeye kapanırlar, bunun uğruna gazaya çıkarlar. Bu uğurda yakıp yıktıkları gönüllerin farkına bile varmazlar… Kansere bile çare bulundu. Darısı açlık hastalığına yakalanmış olanlara…
