“Ben Avrupa’dayken..” diye başladığım cümlelerimde, hafiften de olsa aslında bir övünme filan yok da, böyle konuşmaya başladığımda sadece yaptığım karşılaştırmaları aktarmak istiyorum.Ben Avrupa’dayken, “Eşya” karşılaştırmaları yapmıştım. Eşya kullanımı ile ilgili kendimce karşılaştırmalar. Basit bir sonuca varmıştım: Ortalama Avrupalı eşya denen şeye biz Türkler gibi yaklaşmıyor. Eşyanın pahalı veya ekonomik olması konusu değil bu. Avrupalı, düşüncesi ile Eşya’yı biçimlendirir,-eşya onun için düşüncesinden bir parçadır fakat insanı biçimlendiren değil.- Ortalama Türk ise eşyaya haddinden fazla bağımlıdır; bu, ilkel biriktiricilik yönünü bir şekilde atamamasından ileri gelir. İlkel bir özelliktir yani. Evine tıkış tıkış, ilk etapta aman elalem şunu demesin bunu demesin diye doldurur da doldurur eşyaları. Kafasının içinde düşünsel konforlar kurmak yerine etrafında eşyasal konforlar kurarak eşya nesnelerinin arkasına saklanır. Evet, saklanır. En genel manada bakarsak dünyaya, insan çirkinliği örtmek için, korkak yönünü örtmek için bu kadar çok madde-eşya bağımlılığı geliştirir. Yoksa niye yığsın ki bu kadar malı mülkü. İçindeki Gollüm’ü gizlemek için.
Didim’e doğru yol alacağım. Bekar evinden biraz hallice çok eşyalarımın pek çoğunu götürmeyeceğim. Mümkünse kitaplarım, kalemlerim, defterlerim sadece. İki takım elbise. Bir de mavi iş önlüğüm. Çevre baskısından dolayı başka eşyalar da alır mıyım, garanti edemem.
Oraya ilk gittiğimde, umuyorum ki, bir ev ararken, bir kişi de çıksın desin ki, -ev sahibi adayı-: “Ne tür kitaplar okursun?..” Bekar olup olmadığımı, cinsel hayatımı vb şeyleri merak etmesin. Şarkışla’daki ev arama maceralarım gelir aklıma hep:”Ev GANOFERLİ emmeee Bekara vermiyik…”.
Eşya, insanı delirtir de. Hani derler ya, para insanı bozar, diye. Aslında tam öyle değil. Eşya insanı ele geçirir ve delirtir; dolayısıyla para, aracıdır.
"Medeniyet sadeliktir." Bizim, millet olarak daha alacağımız çok yol var da, yolda anlatırım. Şöyle bir çıkartım da yapsam doğru olur mu?: Medeniyet’e eşya manidir. İdealize ettiğimiz o medeniyetin, o ütopyanın kişiliklere aksi neden hep bulanık, bir gerçekliğe ulaşamıyor diye düşündüğümüzde… olayların, durumların, bu küçük, önemsiz gibi duran şeyleri aşamamaktan, bırakın aşmayı tanımını bile yapmaya tenezzül edememekten kaynaklandığını anlama ihtimalimiz var.
Kuş ehli de ne güzeldir. Kim yazdıysa, kim bilir başka neler demek ister bu dizede. Kuş ehli eşyayı sevmez. Gittikleri yerlere eşya götürmezler. Eşyaları üç beş çalı çırpıdır. Ayrıca, “Kuş ehline durak olmaz.”
